Volg ons op facebook
|
< terug
Brief aan de vader (slot)
De derde afpraak (na ons gesprek bij de Raad van de KInderbescherming) was een feit. Vrijdagochtend was het goed verlopen. Maartje had in haar beste jurk klaar gestaan, ik onzichtbaar .... niets te klagen...hoop, hoop.
Zondagmorgen, 11 uur, stralend weer. De voordeur stond vast open. Achter de dichte woonkamerdeur zat ik opgeprikt in de bank en haalde diep adem om mijn zenuwen weg te zuchten.
Véél te abrubt en met schreeuwende remmen stopte je Eend voor de deur....alle allarmbellen stonden in één tel roodgloeiend. (Weer trammelant, oh nee, Heer in de hemel. Noor blijf rustig, koel.)
Ik stond inmiddels naast de bank en hoorde hoe je door de hal stampte. De kamerdeur vloog open en ik zag hoe je Maartje 's hoofdje schampte met de zware leren koffer (Niet doen, niet in het bijzijn van je kind, dat toch al te veel voor haar kiezen krijgt) Met bijna onmenselijke zelfbeheersing onderdrukte ik mijn dierlijke lust, die wild in mijn maag omhoog sprong. Je ogen wilde ik uitkrabben. (Verstandig blijven, een ordinaire lastercampagne zien te voorkomen) Inwendig gaf ik mezelf trots een dikke pluim voor deze fabelachtige zelfbeheersing.
"Laat me Maartje eerstevenaarbo…" taste ik door. Jij duwde me echter ruw bij haar weg, smeet met een knal het zware kreng op tafel en stond wijdbeens met een kokend hoofd tegen me te blazen.
"Ik heb geen tijd voor die onzin, snap dat toch stomme trut." Maartje kroop ongekust op de bank.
"Jij hebt alles in de Lysol gewassen!" riep je schel, maar ik bleef wonderlijk kalm.
"Ik heb normaal wasmiddel gebruikt, weet niet wat Lysol is."
Het stak je dat het mij niet raakte, kennelijk.
"Jaja, laat me niet lachen, ik heb jou wel door," hoonde je denigrerend. Keek ik te koel terug?
"Ik breng nu Maartje naar boven." deed ik vastberaden en draaide me om maar jij sprong er als een woedend blazende panter tussen. Ze drukte zich geschrokken, in het zachte blauwe velours.
"Denk maar niet, dat je hier mee weg komt! Het is afgelopen met je vunzige streken!" (Donder op.)
"Dick, ik heb nog nooit van Lysol gehoord. Alles is schoon, compleet, niets vergeten, drie keer gecontroleerd! Er is geen enkele reden om zo te schreeuwen, een rel te trappen." Nog laaiender werd je van mij. ( Er is helemaal niets dat ik kan doen, geen fatsoen en Maartje is alweer de dupe)
"Doe maar niet zo onschuldig!" Ik haalde ontmoedigd mijn schouders op en zuchtte, reageerde niet, maar jij bleef roepen over mijn onbetrouwbare streken om jullie huwelijk te boycotten, dat ik expres altijd de armoedigste troep meegaf. (Nieuwe stokken om de hond te slaan. Loop naar de maan)
"Ik schaam me dood voor haar." Ik zweeg, bezeerd over zoveel achterlijk gemeen uit de lucht geplukt onrecht waar mijn kind getuige van moest zijn. Niets van de opvoedkundige regels was heilig.
(Vreemd, wonderlijk, dat ik jouw verwijten hoor, voel hoe het steekt en tevens mijn eigen gedachten registreer. Ik krijg van jullie alleen tegenwerking. Al zou ik het willen, dan nóg kan ik van het minimum geen modepopje afleveren. Ik heb niets anders, halfgare doorgedraaide gladiool. Ik geef het beste mee en wat nog boven ligt is verwassen, kapot of te klein.)
Terwijl jij je nog te buiten ging aan nog meer van dezelfde misselijk makende haat litanie kreeg ik het koud van mijn conclusie dat ik dus jouw achterlijke beschuldigingen makkelijk kon weerleggen.
(Simpel, zo verdomd koudmakend en opluchtend voor de hand liggend. Mafkees, je hangt!...)
"Het zuiverste bewijs dat jij voor niets terugdeinst om ons te breken!" gallopeerde je door op je stokpaard.
"Dick, dan ga je dat nu onmiddellijk boven controleren." stelde ik vast en dat sloeg in als een bom.
Stom als een zoutpilaar stond je daar, staarde of ik voor je ogen in het brandend braambos veranderde.
"Ga bewijzen dat het klopt, waar je me van beschuldigt." Oh wat was ik gelukkig met mijn rust, niet meer te raken en achter je bril staken je woedende ogen in het luchtledige. Jij had het dondersgoed door, ook!
(Boven zul jij het bewijs van mijn onschuld aanschouwen. Oei oei, dan ga je toch wel af als een gieter...)
"Toe dan, kijken! Naar al dat prachtige spul, dat ik achterhoud om jullie dwars te zitten en te pesten."
"Daar heb ik geen tijd voor!" riep je en het klonk bijna koddig.
"Beschuldig jij altijd onschuldige mensen zonder harde bewijzen? Ik verbied je om mij in het bijzijn van Maartje van zoiets achterlijks te beschuldigen!" Je leek verdoofd, stond met de bek vol tanden naar adem te happen.
"Dus..... ga naar boven, schiet op en kijk...NU! Bewijzen dat je beschuldigingen kloppen!"
Geen beweging in het betonnen blok, dat ooit mijn man was geweest. Je stond versteend midden in de kamer.
"Als jij alleen negatief kunt zijn, ......." Je reageerde niet, bleef in trance naar een uitvlucht zoeken.
"Is daar het gat van de deur!" ze ik na een idioot lange pauze, uiteindelijk doodkalm en ik wees...
Ineens leek jouw betovering gebroken
"Ach Jij!!!!" snerpte je. (precies zoals je uit ons echtelijke bed gesprongen bent) Toen stampvoette je als een boze kleuter weg, (Hallo, zeg je kind gedag.) Je draaide je echter niet om, sloeg juist extra hard de kamerdeur bijna door sponning (hondsdolle opgeblazen poedel.) Ik stapte naar Maartje om haar gedag te knuffelen.
"Pappa, pappa, pappaahhhaa" Ze vloog van de bank en probeerde woedend de deur aan stukken te trappen. Je moet haar hebben horen gillen!!! (vuile gek, kom terug, laffaard) maar je kwam niet terug. Ik wilde je achterna gaan, je terughalen, maar Maartje bleef tegen de deur trappen en hartverscheurend om je schreeuwen. Ze keek me smekend aan, maar ik kon niets meer. Je was al in de knalgele goedkope fladderende blikken Eend weg geraasd. Weer met woedende gierende banden.
Ik pakte haar op om haar te troosten, maar een wanhopig kind kan sterker zijn dan een kaaisjouwer. Een watervlug martertje in nood krabt, bijt en verdedigt zich. In radeloze paniek klauwde ze zich vast in mijn gezicht, tot bloedens toe. Ze trapte met enorme kracht en die harde schoentjes van zich af. Ik moest haar loslaten.
"Jij moet weg, weg, ga weg jij. Pappa. Pappaaahhaa moet komen."
Zelf weer dat kind van drie, achter die op slot gedraaide deur, herkende ik deze verlorenheid dubbel en dwars. Tot in het diepst van mijn ziel. Haar leed sneed als kartelmessen door mij heen. Ik wilde haar overladen met mijn troost, warmte, zoals mijn eigen moeder dat altijd had geweigerd. Ze bleef echter als een razende krabben en schoppen. Toen ze merkte dat je echt niet terug kwam, draaide ze finaal door.
"Pappa, ohh pappa, kom pappa, kom nou….nouhou" smeekte ze. Door merg en been alleen en mijn hart scheurde als het hare, aan duizend en één rafelige repen, als een spiegel die in miljoenen stukjes verplintert.
(Vuile rotzak, Oh Lieve God, waarom? Waarom wordt mijn onschuldige kind, haar mooie gevoelige wezen verknipt door de man die ze mateloos aanbidt?)
Ik ben naast haar op de grond gaan zitten, kroop stukje bij beetje dichterbij. Het machtig rauwe krijsen veranderde in zielig huilen. (Terwijl hier de wereld van je kind vergaat, ben jij onderdanig verslaafd aan je furieuze manipulerende feeks). Het klonk steeds meer verloren. Pas na tien minuten mocht ik haar heel voorzichtig aaien zonder dat ze mijn buik en borsten vertrapte. Na nog eens tien minuten kon ik haar op schoot nemen. Moe en uitgeput heeft ze meer dan een half uur op mijn schoot gezeten. Warm in mijn armen luisterde ze naar gefluisterde lieve woordjes. Ze liet zich kussen, strelen, wiegen, maar er was iets gebroken. Ik kwam niet echt bij haar binnen en ik vervloekte mijn, ondanks alles, zo goed bedoelde idealen. (Kloothommel met je doodgezwegen verleden, je nooit verwerkte neurotische makkelijk manipuleerbare angsten. Onvolwassen gestoorde narcisten. Jij verdient mijn kind niet meer.)
Wekenlang liep ik met een blauw rechteroog, beurse borsten en buik. De korsten vielen al van mijn wangen en nog was Maartje opstandig gespannen. Het ooit zo gelukkige gevoelige vrije blije kind had stampvoetende driftbuien. Ze weigerde categorisch alle liefkozingen, wilde niets meer met of van mij en verlangde alleen maar naar jou. Ze bleef na jouw vertrekt om negatieve aandacht vragen. Frans Wittewaard van Stichting Jeugd en Gezin was woedend. "Hier raakt een kind verknipt van. Vergeet het Noor. Geef het toe. Verhuis, hij heeft het er niet voor over." Het stak dat ik mijn idealen als oude kranten in de vuilnisbak moest laten zakken, was het wel roerend met hem eens. Het was op een gore mislukking uitgedraaid.
Herta had glansrijk gewonnen. Haar bedreiging had ze waargemaakt, helemaal haar zin gekregen.
Onze, eerst zo prachtige, moeder-dochter relatie was stelselmatig en hartgrondig onderuitgehaald, volledig vernield en pikzwart gemaakt. Maartjes vertrouwen was totaal gebroken, kapot en waarvoor?
Wat heb ik Herta misdaan, behalve ooit een verleden met jou hebben?
11 Hoe kwam het dat je na Herta's dood Maartje nog niet wilde helpen
12 Hoe kwam het dat jouw kinderen tot na Herta's dood niets van Maartjes bestaan wisten
Dick. Maartje heeft na jouw vertrek geen band meer met me kunnen aangaan. Inmiddels ben ik al zeven jaar uit haar leven verbannen. Ik vind het, dertig jaar na dato, tijd om onze dochter te vertellen wat er waarom destijds is gebeurd? Samen, zodat ze niet wordt vermalen tussen wat wel en niet word verzwegen. Laten we desnoods met goede neutrale begeleiding ons kind uit de duisternis halen, zodat ze weet hoe het komt dat ze mij haat. Ik reken erop dat je, in het belang van Maartjes welzijn, mijn verzoek zult honoreren.
Groeten Nora Weltevree.
feedback van andere lezers- hettie35
In één adem uitgelezen, die man verdient het niet om zo
één prachtige dochter te hebben!
En jij bent te goed voor deze wereld, Wat en bodemloos geduld.
groetjes Hettie
Dora: Dank je... nou te goed,..... Fijn om te horen, en onderhand is mijn geduld al een stuk minder florisant. - manono
Ook in één adem gelezen.
Ja zeg! Dit brengt herinneringen op die ik best niet ophaal.
Prachtig geschreven, Dora!
Dora: Dank je, (zie mijn antwoord op de vorige). MOEDIG, dat je het toch hebt gelezen, dan...wij moeders zouden ons eens "en masse" moeten laten horen....bij de hulpverlening, datingsites, opgeklopte virtuele werelden van oppervlakkig genot...kijk ons nog een goed in de markt liggen, met zijn allen...aacepteer in Godsnaam mijn wallen en zeg niet dat we deze moorddadige zaken maar te verzwijgen hebben...Poehee... - Hoeselaar
Het er genog dat men zo een gevecht moet aangaan om het onderste uit de pan te moeten halen
Willy
Dora: Dank je Willy, goed dat je het hebt uitgelezen. Men zegt: dit is iets voor in een "vrouwenboek" Is hier de schrijfstijl minder of meer? - tessy
Ik weet hier gewoon geen fb op te verzinnen, het is aan de vader om hier te reageren denk ik...
Dora: Ha ha, jaja, die weet na dertig jaar nog niet hoe hij me uit de weg moet gaan. HIj denk zeker dat ik alsof ga slaan. NIet me mijn handjes, noit gedaan. HiHi, hij kende me toen al niet, sorry Nora Weltevree niet, oeps, slip of het tongetje...
Het kan denk ik niet meer verkeren... - GoNo2
Pijnlijk verhaal!
Dora: Ja, heel pijnlijk...
|
