Volg ons op facebook
|
< terug
Een nu zoals toen - deel 1: We zouden eens moeten praten
Deel 1: We zouden eens moeten praten
Het is vrijdag als ze de deur dichtklapt. Een stoot tocht laat me alleen in de hal van het huis waar we nu twee jaar en drie maanden samenwonen. Hebben gewoond. Zullen gewoond hebben. Woonden. Voltooid of onvoltooid, tegenwoordig of verleden, toekomend of voorwaardelijk: de tijd is nog onbepaald.
Het moeizaam aanslaan van de motor van haar oude auto verhindert niet dat ze vol gas de oprit afscheurt. Een regen van grint roffelt op de voordeur als een laatste verwijt.
Ik stap het huis uit om haar te zien wegrijden. Ik hol niet achterna. Ik ben slechts een toeschouwer van het einde van een bedrijf. Een wolk stof waait op en vlijt zich terug neer, terwijl ze de heuvel afrijdt. Haar stempel op de verstilling van dit panorama is kortstondig en miniem. De duiven komen al terug van even schuilen op de elektriciteitsdraden. Ik ga zitten op ons bankje en bedenk dat het best wat vernis kan gebruiken. Anneke en ik hebben het gekocht, toen we hier kwamen wonen. Samen op een bankje in de zon, zoals tijdens onze eerste reis naar Italië, het leek ons wel wat. Het is nu terug zomer, de bank is verweerd door regen en wind en een splinter zoekt zich een weg in mijn onderarm. Onze voortuin wordt langzaam een weide. Het gras moet dringend eens afgereden worden. Tegen dan is ze misschien terug. Ik denk van wel.
Tegen zessen is er nog altijd geen spoor van Anneke. Het helle lichtblauw van de middag kleurt al iets donkerder en de grasmachine van de buurman ronkt onder het gejoel van zijn kinderen. Onze tuin is nog altijd een weide, maar in de asbak is de verzameling peuken flink aangegroeid en de fles wijn is al halfleeg.
Piep. Een berichtje. Ze blijft het hele weekend bij Dirk en Jenny. Ze gaan samen naar een festival. Ik moet doen wat ik niet laten kan, maar ze vindt het toch niet kunnen dat ik zonder haar op bezoek ga bij Liesje, een ex-lief dan nog. Geen kruisjes. Einde bericht. Ik denk na over een antwoord. Ik bezweer haar dat Liesje niets meer is dan een gewone vriendin. Ik besluit met de woorden: "we kunnen beter even elk ons eigen ding doen. Amuseer je. Tot zondagavond?" vraag ik. Een kruisje. Geen antwoord.
Gizmo de kater speelt in de keuken met een bol wol. Elke winde van de draad is een nieuwe prooi. Hij klauwt en bijt zich vast, rolt over de vloer en probeert zijn lenige lijf uit de omstrengeling te wringen. Ik maak de zaken nog wat erger door de bol weg te trappen. Zo goed en zo kwaad als hij kan, gaat het beest achter de ontrollende draad aan. Hij verliest het spel en legt zichzelf in de knoop. Enkele stuiptrekkingen later staart hij me zielig aan. Ik grijns en wacht nog even. Hij miauwt klagend. Ik knip de warboel los en de onfortuinlijke avonturier druipt af om zichzelf te likken. Wat hou ik van die domme kater, al weet ik niet echt waarom. Het is een vrij schriel beestje met een lelijke tekening op de vacht en een vals karakter. Niet echt intelligent, maar wel gewiekst.
Ik vul een extra kommetje met eten en zet een schaaltje water klaar. "Baasje gaat twee dagen op stap. Ga je braaf zijn, zo helemaal alleen in het grote huis?" Gizmo beperkt zich tot korrels wegschrokken en spinnen. Waarschijnlijk zal hij het maar beseffen als ik er vanavond niet ben om een blik vlees open te trekken, zoals hij gewend is. Het is niet anders voor dieren dan voor mensen: je merkt afwezigheid pas echt in de gewoontes van elke dag.
Piep. Liesje. Of ik nu kom? Ja, ik kom. Rond acht uur. Kruisje. Bericht verzonden. Piep. Bericht terug. Leuk met drie uitroepingstekens en evenveel kruisjes. Ik grijns. Liesje, altijd een tikje overenthousiast.
Ik laad mijn spullen in de Opel Kadett - bouwjaar 1986 - die ondertussen in een bakoven is veranderd. Een odeur van opgewarmd leer vult de auto. De buren wandelen voorbij en knikken vriendelijk. De geur van versgemaaid gras vermengt zich met de dieselwalm die rochelend de uitlaat verlaat, de kinderen lopen enkele meters voor hun ouders uit en gooien graszoden uit de berm naar elkaar, hun geschreeuw begeleidt Sniff 'n the tears op mijn verzamelcassetje - "the news is blue, has its own way to get to you, what can I do, when I remember my time with you", de buurman slaat zijn arm om het middel van zijn vrouw en Gizmo zit me op de drempel onbestemd aan te staren. Alles ademt vakantie en ik weiger tijd te maken voor melancholie. Ik kriebel Gizmo achter zijn oren, geef hem een zetje en sluit de voordeur. Afscheid verdient een duwtje in de rug. Dat maakt het gemakkelijker om dragen.
Piep. Anneke. Ze denkt dat we toch eens goed moeten praten na dit weekend, dat het zo niet verder kan, dat we allebei andere dingen willen. Geen kruisjes. Nu zeker niet.
Ik lees een klein beetje sterven tussen de regels door. Het is een vloek in de kerk van mijn zomeravond. Nu niet. Uitstel van executie. Bericht verwijderen. Nu is er zon, de weg lonkt en vrijheid ligt aan de horizon op me te wachten. "Born to be wild" kraakt door de boxen terwijl ik het leer van mijn stuur bevochtig met een natte vod. De Kadett zet zich schokkend in beweging, de uitlaat gromt als een racebolide en de versnellingsbak schraapt zijn keel. We zijn vertrokken. De avondzon hangt laag en ik klap de zonneklep omlaag. Er dwarrelt een briefje naar beneden. Het is van Anneke. De inkt op het papier ziet er beduimeld uit. "Ik zie je soms veel te graag, omdat jij me niet graag kan zien. Drie kruisjes, Anneke." Met een bloemetje aan de staart van haar naam. Ik glimlach, maar begrijp het niet helemaal. Het briefje verdwijnt in mijn broekzak. Er is in deze tunnelvisie noch tijd noch ruimte voor zoektochten naar betekenis. Ik wil even zorgeloos vrij zijn, zonder ballast vliegen naar mijn bestemming. Ik wil het even zoals vroeger, met vertrekken als constante en thuiskomst als fase. Ik wil een nu zoals toen, maar zonder melancholie en vraag me af of zoiets wel bestaat. Vast wel.
feedback van andere lezers- hettie35
Heel graag gelezen en zie uit naar het vervolg,
groetjes Hettie
strandjutter: Dank je wel voor het lezen en voor de reactie natuurlijk. Het vervolg komt er aan. Groeten, Strandjutter - MarieChristine
Mooi verhaal, vlot geschreven.
strandjutter: Dank je wel voor het lezen en de feedback. Groeten, Strandjutter - manono
Ik kijk uit naar het vervolg.
strandjutter: Dank je wel voor het lezen. Het vervolg komt er binnenkort aan. Groeten, Strandjutter - Hoeselaar
leuk geschreven ook al had ik iets mmer actie verwacht zodat er leven in de brouwerij komt
Willy
strandjutter: Ik begrijp je reactie, maar het is dan ook een eerste deel. Ik hoop dat het conflict tussen de hoofdpersonages voldoende de aandacht trekt. Bedankt voor het lezen. Groeten, Strandjutter. - tessy
Ik vindt dat er actie genoeg in zit, het leven in de brouwerij zal er vanzelf wel komen denk ik...knap geschreven. Jou stijl bevalt me
strandjutter: Bedankt voor het compliment en natuurlijk voor het lezen. Ik hoop dat ik je niet teleurstel. Gr, Strandjutter. - silvia
heel goed geschreven ! ik heb het met veel genoegen gelezen en kijk ook uit naar het vervolg !
groetjes
strandjutter: Merci! Het vervolg komt er binnenkort aan. Gr, Strandjutter
|
