Volg ons op facebook
|
< terug
Doof of blind?
Mijn vader zei: "Ik ben liever blind dan doof."
(Is dat zo? Ik geniet er zo van om te kijken naar dingen, natuur, mensen, kunst, lichaamstaal.) Doof of blind? Ik weet nog steeds niet wat een groter gemis is.
Zo'n liedje bijvoorbeeld, dat zomaar naar mijn diepte schiet. Het haakt zich meteen de eerste keer vast aan het diepste innerlijk. Hoe kan dat? De toonsoort, vibratie, de woorden, alles valt precies feilloos op die ene gevoelige plek. Eerst de kikker in mijn keel, die nooit een prins zal worden en dan vloeien de tranen. Zomaar. Of mijn stemming, die toch nogal neerslachtig was, komt los van de melancholieke mist en krijgt dansende rode schoentjes. Ik kan weer lachen....
Wonderlijk, muziek. Of nee, trilling die in de lucht zingt en zo mijn oren bereikt. Die luchtverplaatsing, vibratie communiceert met mijn innerlijk. Dat is het geloof ik....ongeveer, of zo?
Stemmen zijn uniek. De één geeft me koude rillingen. (Weg wezen, je raakt iets, onbenoembaar, maar engs, kwaads of onvoorspelbaars, waar ik niets mee te maken wil hebben). Een ander geluid kan me blijven boeien. Gekluisterd worden aan een stem. Vraag me niet hoe het werkt, maar het werkt zonder weerga. Neem nou die "Goelijo in zijn regenjas" (Iglesias) Dat vind ik een kwal van een vent, rokkenjagende gladjanus, met dat eeuwige handje tegen zijn borst gedrukt. (rot toch op met je nepnederig innige gebaar. Zo lijk je meer op Napoleon dan dat je het meent) Maar zijn stem blijft me raken. Ik versta hem niet eens, maar iets in zijn timbre doet het..... onverklaarbaar
Er zijn ook liedjes die me door mijn hele leven hebben begeleid. Ze hebben om de zeven jaar (en bij iedere gemoedstoestand) een andere invulling gekregen. Zo zijn ze al vier keer precies op dat moment die ene mens geweest, die me eindelijk eens begreep. In mijn diepste ellende, dan wel meest euforische geluksmomenten. Die muziek zet ik op als ik weer eens niet bij mijn emoties kan komen, te lang achter dat beschermende ijzeren gordijn heb moeten zitten. Jacques Brel, (Ne me quitte pas) Die traan en dan ook echt alleen in die ene lifeversie. (bij de latere versie is hij weg)
Dan is er nog muziek die een mens zich eigen maakt. Wat ik vroeger heb verguisd, maar waarvan ik nu meer snap, beter voel wat het te zeggen heeft. Ervoor open staan scheelt een heel stuk.
(Kennelijk kun je begrip en invoelingsvermogen voor de soort trainen? Vaak Hazes horen en geheid, na een tijd zag ik niet meer waarom ik er vroeger van walgde, vise versa.) Het hecht zich hardnekkig als klimop aan je....
Bij sommige grappig bedoelde series, vooral de Amerikaanse, hoor ik van die blikkerige stemmen. Vrouwen, die het onschuldige kindvrouwtje spelen, hoog en piepend. Snerpen ze zich het hart van een man binnen, krijg ik er spontaan kippenvel van.
Misschien is een mens wel helderhorend zonder het te gebruiken voor spirituele zweeftoestanden (waar sommigen toch dik geld mee verdienen)
Mijn vader speelde klarinet, was de beste in onze hele regio. Hij riep sferen op, kon gesprekken met zijn klarinet laten horen. Als kind hing ik aan zijn lippen. Dan liet hij twee verliefden horen. Oh hoe zacht en teder zaten die twee daar op een bankje in Sonsbeek van de zon en elkaar te genieten. Of hij speelde twee mensen die een meningsverschil hadden. Ik kon bijna invullen waar ze over aan het bekvechten waren. Hij kon blaaskaken fluiten of leeghoofden, ego's die om het gelijk vochten wist hij te laten zien. Dat klonk schel, hard en ongeduldig. Op een piano, of welk ander instrument lukt het ook, mensen meevoeren, laten fantaseren. (Peter en de wolf)
Je bent ermee geboren en je stem is je eigen instrument, Uniek, er is er géén één gelijk.
Dove mensen moeten inderdaad veel missen...net zoals blinden, denk ik trouwens nog steeds.
Woordblindheid lijkt me ook een grote handicap.....
klinkt iedere zin als een kakofonie van letters.......
feedback van andere lezers- manono
Misschien functioneren stemmen en muziekklanken als feromonen.
Als ik moet kiezen tussen een tenor-aria of een liedje van Clouseau... dat scheelt heel veel viriliteit.
En wanneer ik weer eens boos ben : experimentele jazz of Amy Whinehouse...
Ik vraag me soms af of iemand die blind is, geen eigen perceptie heeft van 'geluid' of 'muziek'.
Eén ding staat vast : als ik mijn bril niet op heb, ben ik een beetje doof. Echt waar!
Mooi stuk, Dora, waar je kan over nadenken.
Dora: Dank je en wat een mooie reactie krijg ik, zinvol nadenken, zo gauw ik mag stemmen keer ik terug naar je verhaal over lichaam ziel en brein, is zo mijn denken en enzo voort.... - silvia
goed geschreven Dora ! Ik ben het bovendien eens met wat je schrijft en meer nog : er bestaat een therapie voor pijnbestrijding waar gewerkt wordt met infra geluidsgolven. Ik heb wonderlijke dingen gezien ivm muziek en geluid en het mooie is dat ook doven en blinden hiervan kunnen meegenieten, omdat de trillingen gevoeld worden en niet zozeer gehoord.
Dora: Wat leuk om te lezen, weer iets geleerd. dank je wel....2 weten meer dan een, en met zijn tienen komen we er vast wel, zo samen.... - hettie35
Mijn moeder is blind en was liever doof geweest, dat zegt ze vaak!
groetjes Hettie
Dora: Ik ben er nog niet uit, heb maar een goed oog en zie geen diepte maar ben er nog niet uit
|
