Volg ons op facebook
|
< terug
Debatleren
Vroeger had je tijdens de studie debatingclubs. Dan werd er een onderwerp bij de kop gegrepen en mocht je er allemaal mee aan de slag. Er waren duidelijke regels.
"1 Het is zaak dat je jouw eigen unieke emoties buiten de discussie houdt. Kun je dat niet dan "vervuil" je het debat." zei de lerares.
"2 We willen hier iets van de mening van de ander opsteken, eraan groeien over het onderwerp, niet over je persoonlijkheid" Ik was het er roerend mee eens, dat leek me duidelijk, toch?
"3 Ga je het op de man spelen? Denk erom dat je dat dan te horen krijgt. We laten elkaar en onze mening in de waarde, zitten hier geen van allen op de stoel van God." Oh wat was ik het er roerend mee eens. Nee, nee ik was niet zo dom.
"4 Kritiek geven en krijgen moet je leren! Let dus ook op je lijf tijdens de discussie." zei ze rechtstreeks tegen mij. (Wat dat er nou toe doet, gaat mij mijn pet een beetje te boven, maar goed ik heb er razend heethoofdig veel zin in. Ik ga dit varkentje wel even wassen.)
Ik herinner me als de dag van gisteren hoe miskend, zelfs idioot woedend ik werd. Hoe durfde iemand een mening te hebben, die nergens op sloeg? Wilden ze me beleren? Vonden ze me dom? Het ging er best, hard tegen hard, aan toe. Liep ik eerst rood aan, begonnen mijn oren stoom af te blazen en ja hoor, hupsakee. Daar zat ik met heel mijn miskende ego in één klap boven op de oh zo hoge porseleinkast, waar ik eerst, niets vermoedend, als een olifant doorheen was gestampt. Ja nu kan ik er nog om lachen, heb geen medelijden met mij, nergens voor nodig.
Korte metten maakte de lerares die tweede keer met mijn overgevoelige reactiepatroon. Ik zat vies te kakken ten overstaan van iedereen. Hield er ook wel trillend en met een purperen kop, even, mijn te grote bek van dicht. Later, toen we afgerond hadden, liet ze me blijven en heeft ze het me in alle rust haarfijn uitgelegd.
"Dat hoort erbij als je het nog leren moet," zei ze totaal niet aangedaan.
"Alléén op deze manier ontdek je hoe je hoofd en emoties scheiden moet. Aan je lijf. Dat kolkt en golft niet voor niets. Daar moet je naar luisteren, horen wat het over jezelf zegt, op dat moment."
Ik knikte schuldbewust maar kon er nog verdomd weinig mee.( Lijf, kolken, golven? Bedoelde ze dan mijn ratelende hart, de misselijkmakende verongelijkte opwinding? Ging dit over de paniek die ik voelde als men niet luisterde? Als ik ineenstortte omdat ik werd genegeerd, weggehoond?)
"Iedereen ziet het trouwens aan je, hoor, dat je je aangesproken voelt, onzeker wordt." Pats, die zat.
Ik schaamde me met nederig leeggelopen spierwitte konen, had namelijk gedacht dat het onzichtbaar was, hoe ik me voelde, of tenminste geprobeerd me beheerst en superieur, poehee....
Midden in de roos schoot ze. De plank, die ik voor de kop had geschroefd, viel kletterend in drie stukken op de grond. Samen met mijn oh-wat-weet-ik-het-toch-allemaal-goed zelfverzekerde houding. Ja nu lach ik er lekker om, maar toen...
Plush, splah en beng, krrrrakende galjoenen, stikte ik bijna in het koekje van eigen deeg.
"Je laat jouw emoties te snel opjutten, de overhand nemen. Alsof ze je afkeuren als ze het niet met je eens zijn. Je reageert alsof ze je totaal verschoppen." Ik knikte, bedremmeld, overrompeld, voelde wel aan mijn water dat ze gelijk had.
(Ergens, op een plekje waar ikzelf de laatste tijd nog maar weinig kwam, scoorde ze geniaal.)
"De ander verschilt alleen maar van mening. Wees er blij om, zou saai worden als we allemaal hetzelfde waren. Niets meer zouden we van elkaar leren, toch?" Ik werd er wel wat rustiger van, maar ook zo klein, hieper de piep Madurodampje klein. Ze veroordeelde me niet, zei ze, want ze vond het normaal dat we dat op deze leeftijd (18) nog moesten leren. (Oeps, leren, Minimausie nogan toe...Ik denk anders dat ik al ben losgekomen. Volledig en totaal, al vanaf mijn elfde. Ik ben al jaren lang klaar voor de grote mensenwereld, moest wel, zat niets anders op, sinds... .... )
"Jullie moeten nog loskomen van thuis, je eigen mening vormen, de waarden en normen van vroeger aan de kaak stellen. Daar groei je van, dat kom je hier doen, als kunstenaar." zei ze.
(Nou ja, kennelijk dus niet klaar dan, he?) "Je bent het vast ook niet altijd met je ouders eens? Nou dan. De ander, iedereen, heeft net zo veel recht op zijn/haar zoektocht, mening als jij, toch?" vroeg ze en ik kon er geen enkele flinterdunne speld tussen wurmen. Knikte ik nederig, nog steeds met een hoofd als een boei. Ze praatte gelijkwaardig met me, keek gewoon vriendelijk en ik haalde eens diep adem. (Ja, ik ben in wezen altijd wel een aardig sociaal wezen, gun iedereen zijn eigen geluk, net als ik mezelf het mijne gun. Mijn ratio is ongemerkt het doe-maar-net-alsof-je-volwassen-bent onzekere emotionele ego voorbijgesneld. Hoofd heeft geen gelijke tred gehouden met van binnen)
Op weg naar huis herkauwde ik mijn noodlottige afgang. (Ze heeft me hier en de gunder tot in het diepst van mijn ziel geraakt. Tot op het bot, al mijn gevoelige snaren staan op scherp) Ik zat hoog op mijn verongelijkte stokpaard: Niet begrepen, veroordeeld!!!?? Ik praat GVD toch geen Russisch?!?
Oh jeh, wat bleef ik gepikeerd. Mijn tenen eindigden een meter voor mijn enkels. Ik struikelde er bijna over toen ik thuis kwam en ze zagen best aan mij dat ik even met de bek vol tanden rondliep. Ik snauwde en dat waren ze niet van het zonnetje in huis gewend. Nietigheid stak.
Man oh man, de adrenaline stootte in wilde steken door mijn lijf als ik eraan terug dacht. (Wat ben ik eigenlijk een sulle minkukel. Deze ervaring is eigenlijk precies het tegenovergestelde van een heerlijk vrij en ontspannen geniet orgasme.)
"Kind, van je fouten kun je leren, van wat je al kunt word je niets wijzer," had mijn vader me op mijn elfde al gerustgesteld. (Lekker lullen is ook thuis, paps. Ja ja, tot je ze tegen komt, die blunders, dat falen, dat misselijkmakende niet voldoen. Dan is het wel even buffelen om er ook nog echt iets positiefs uit te halen. Want dan wil ik toch echt veel liever ondergronds kruipen, me nooit meer vertonen, domme tante Lienepien.)
Hoewel nog erg kwaad over mijn verontrustende beginnersschap, dacht ik daar die nacht in bed over na. (Het is een allesoverheersende vernedering om blotekontennaakt te kijk staan, maar.... maar, hoe dan, waarvan word ik anders wijzer? Kritiek is in wezen een cadeautje. De ander geeft mij het vertrouwen, durft het toch met mij te delen. Best moedig ook. Als ik alles als een aanval zie, kom ik geen steek verder, dus.) Die gedachte luchtte best op. Ik had mezelf tenminste goedgekeurd en dat voelde goed. (Morgen weer een dag en met opgeheven hoofd mijn fout erkennen.)
En ziet, daar was er wéér één, volkswijsheid: Hoogmoed komt voor de val. Pats boem.
Ik sliep daarna best lekker, bevredigd, zonder iets aan mijn andere opwindende ik-verwen-mezelf-handwerk te hoeven doen.
Uiteraard, toen ik de derde keer naar die debatingclub ging, gierden de zenuwen mij door de keel. Ze zouden me een oerdomme oen vinden. Niemand maakte zich er echter verder druk om. Ik was daar ook de jongste, misschien hielp dat wel iets?
Altijd daarna, als ik me persoonlijk aangevallen voelde, hoorde ik die lerares weer even. Gek hè?, dat ze me leerde naar mijn lijf te luisteren, dat me veel te zeggen heeft. Volgens mij is ze al heel lang dood. Ik heb van haar dus iets heel essentieels opgestoken. In notabene maar twee hardleerse weken tijd. en ik teer er nu nog op....
feedback van andere lezers- hettie35
Wat een waarheid zet je hier neer, ik ben het er helemaal mee
eens maar weet ook dat het ontzettend moeilijk is om je aan
deze levensregels te houden. Niemand is volmaakt, toch?
groetjes Hettie
Dora: Nee, niemand,
Volmaakt, wat is dat?
Ik word altijd een beetje panisch van "perfectionisten" Alsof je alleen mee mag doen wanneer je geen "fouten"maakt.... - manono
Fijn geschreven, Dora.
Wat een wijze lerares!
Ik heb dat ook doorgemaakt : temperament temperen tijdens discussies. Moeilijk was dat.
Dora: Leuk om te horen, aan wat je schrijft meende ik ook wel wat te herkennen. Er komen straks van mij voor jouw werk nog stemmen (Op vakantie,.... dus moet ik nog langer wachten om te mogen feedbacken?) Bah bah...
|
