Volg ons op facebook
|
< terug
Een nu zoals toen - deel 3: Dichten in de doos van het denken
Deel 3: Dichten in de doos van het denken
De gele bakstenen van het rust- en verzorgingstehuis Ter Linde kleuren diep oranje als ik de door platanen afgezoomde dreef oprijd. Het cassetje is een half uur geleden gestopt. Enkel het ruisen van een frisse avondbries waait mijn opengedraaid raampje binnen, een minimalistisch werk geaccentueerd door het kwetteren en tsjilpen van vogels. Een kenner van fauna en flora ben ik nooit geweest, maar het zouden merels kunnen zijn. Slechts een ding weet ik zeker: ze zingen hun slaapliederen, want weldra kruipen de nachtdieren uit hun nesten en holen. Ik klap het portier open, niet zozeer om uit te stappen, maar om ruimte te creëren. Ik gun mezelf nog even het genot van een sigaret om de overgang van alleen naar samen zachter te maken. Het is een ritueel om de aankomst te bezegelen. De as wijdt de nieuwe grond.
Het gebouw ligt weg van de straat en toch midden in het dorp. De spits van de kerktoren steekt nog net boven de platanen uit. In dorpen is alles klein, behalve de kerk. Het huis van God de herder was ooit de as waarrond het middelpuntzoekende leven van de schapen draaide. De tijden zijn veranderd, maar de materiële symbolen overleven vaak het idee dat hen baarde. Nu zijn er nieuwe goden. De inboorlingen zijn achter hun gevels gekropen. Ik zie de flikkering in de ramen van de huizen waar de rolluiken nog niet zijn neergelaten. Presentatoren zijn de nieuwe paters, de media verspreidt het woord. Wat zou er op vrijdagavond te zien zijn? Ik zou het niet meer weten. Anneke haat tv en heeft me van deze verslaving afgeholpen. Van deze wel. Ik moest iets doen, zei ze, creatief zijn zoals zij, niet toegeven aan het wiegelied van sofa, cola, chips en beeldbuis. Haar naaimachine bleef onophoudelijk ratelen op de tonen van haar drift het nieuwe te enten op het oude. Afdankertjes werden frisse jurkjes, velours kreeg een tweede kans. Niet alleen kleren herleefden onder haar renovatiezucht. Ze schilderde de muren in telkens andere tinten, verschoof de meubels in steeds verschillende configuraties, wisselde lampjes en kapjes tot ze de juiste compositie gevonden had. En ik, ik was sprakeloos bij zoveel levenslust. Ik leunde tegen de gootsteen met mijn sigaret onder de dampkap en keek toe hoe ons huisje veranderde in haar huisje. Mijn stulpjes in vrijgezellentijden hadden altijd het midden gehouden tussen een rokerig hol en een monnikencel, maar Anneke bracht bloemen, planten, een kat en een herwaardering van de ochtend binnen. Ik voelde me verdwaald in dit paradijs en mijn enige antwoord op al dat leven was een poging het te vatten in woorden - een puzzel maken in het besef dat de stukjes altijd zichtbaar zullen blijven in het geheel.
Ik begon gedichten te schrijven in het schriftje dat ze me cadeau had gedaan. Het is een misvatting te denken dat schrijven een ontkenning van routine impliceert. Het kan ook louter de beschrijving van routines betekenen. Het enige werkelijke verschil met voor de buis hangen was de metamorfose van passief naar actief, van receptief naar productief: daarom niet gelukkiger, maar wel bewuster. Een jaar later, het werd lente, het huis geurde fris en een voorjaarszon danste in een glas op de keukentafel, had ik genoeg stof voor een bundel. 'Slenteren door het loze' had ik hem gedoopt. Anneke vond het mooi, maar wel een beetje triest. Ze had het moeilijk met de herkenbare stukken, de delen waar ik het huishouden op de korrel nam, waar het rijm een metrum van verveling aannam. Zij wilde therapeute zijn, maar ik wenste slechts chroniqueur van mijn onmacht wezen. Ze wilde genezing brengen, maar ik voelde me niet ziek. Ze gaf en ze gaf nog wat weer, toch hoefde ik niet echt iets te krijgen. Toen brak iets in haar. Het was zichtbaar, al ontbraken drama, tranen en ruzie. Het was de verstarring in haar mondhoeken, de lange stiltes tijdens het avondeten, de magneten aan de koelkast die het meer en meer zonder briefje moesten stellen, de foetushouding waarin ik haar aantrof toen ik ging slapen, haar naaimachine die onverminderd ratelde, maar mijn mening die niet meer werd gevraagd. Woorden ontbraken om haar te dichten, ze was een puzzel die ik niet kon leggen. Ik kon slechts kijken zonder haar te zien. Nu is het zomer, het huis is verlaten en de zon is op weg naar onze antipodes. Er is stof genoeg om te schrijven. Een slot bijvoorbeeld.
De peuk vindt zijn einde onder de zool van mijn schoen. Ik recht mijn rug en schouder het slaapgerief. De schaduw van de kerktoren strekt zich uit over de breedte van de verlaten parking. Tuuttuuttuut. Netwerk zoeken. Drie ongelezen berichten. Twee ervan verwelkomen me in Frankrijk en laten me weten dat mijn bereikbaarheid in het buitenland verzekerd is. Het derde komt van Anneke en vertelt zonder kruisjes dat niets nog zeker is. Bij de telefonie heerst verwarring over de plaats waar ik me bevind, maar zij trekt de grens steeds scherper. De wiskunde leert me dat de doorsnede van twee verzamelingen de gemeenschappelijke elementen van beide bevat. Het lijkt alsof de onze steeds dunner wordt. Misschien wilde Anneke me als deelverzameling van de haar grote, knusse verzameling, als een kind in haar schoot. Maar ben ik wel in staat tot doorsnedes? Misschien ben ik het verzamelen zelfs verleerd. Misschien moet dit alles niet bedacht worden, maar gevoeld. Ik wil een nu zoals toen, maar dan buiten de doos van het denken om en vraag me of zoiets wel bestaat. Vast wel.
feedback van andere lezers- hettie35
Ik heb het weer even zo graag gelezen, je schrijfstijl is rustig en kalm,
zou haast zeggen vredig. Moet zeggen daar houd ik wel van.
Zal je graag blijven volgen, groetjes Hettie
strandjutter: Dank je wel. Al vrees ik dat er nog wel enige verstoring van de vrede te verwachten valt. Bedank voor het lezen. Gr, Strandjutter - manono
Prachtig!
Alleen al wat het HP opmerkt : de frigo, de veranderingen in huis, de doorsnede...
Je bent hier erg goed op dreef. Houden zo!
strandjutter: Merci. Leuk dat je blijft volgen. Gr, Strandjutter - tessy
Erg nieuwsgierig naar het vervolg. Ik hou van je schrijfstijl
strandjutter: Bedankt voor het lezen en het compliment. Gr, Strandjutter - silvia
ik sluit me aan bij de anderen ! weer heel graag gelezen !
strandjutter: Merci! - Dora
Zo, ik heb het gevoel, met de neus in de boter te vallen, ergens midden in, wat een rust en een prachtig mooie beschrijving scheuf je voorzichtig bij mij naar binnen. Ja, en goed beschreven, die verstarring in de mondhoeken, dat jou willen stimuleren, observeren hoe je dat beleeft. Goed goed, zucht....goed
strandjutter: Dank je wel. Ik hoop dat het je verder kan boeien. Gr, Strandjutter
|
