Volg ons op facebook
|
< terug
Mensen zeggen zoveel
Ik las pas geleden ieder mens heeft vrienden nodig. Dit heeft mij aan het denken gezet. Toen
ik nog jong was had ik bosjes vriendinnen en het was vaak lang leven de lol. Toen ik trouwde op mijn twintigste en naar de andere kant van het land verhuiste kwamen er velen kijken, waar ik terecht
was gekomen. In het begin allemaal leuk en aardig, maar wel een dure liefhebberij want ze bleven
allemaal slapen en gastvrij als ik was vond ik het prima, ruimte genoeg. Achteraf gezien was ik een
goedkoop onderkomen voor een leuk weekendje weg, en dan heb ik het nog niet eens over de bergen was en koelkasten vol eten en drinken. Bijna veertig jaar geleden had ik nog geen droogtrommel of afwasmachine, ook de magnetron
was nog niet in beeld.
Maar zoals het vaak gaat, de vriendschap slonk onder het mom van je komt bijna nooit bij ons koffie
drinken als jullie in het oosten des land zijn. Daar zat een zekere kern van waarheid in, maar het had allemaal zijn reden. In de twee dagen tijd van het weekeind was het bijna onmogelijk om ouders, schoonouders en broers en zussen op te zoeken, plus een sliert vrienden!
Iets wat maar weinig werd begrepen op de ouders na. Als de één van de ander hoorden dat we weer in het land waren geweest, ja, ja de tam-tam werkt snel, was er stront aan de knikker en pinnige gezichten op de koop toe.
Ook telefoon hadden we de eerste twee jaren niet, dus was het brieven schrijven om elkaar iets te vertellen of bij te praten. Ook dit werd op den duur zo'n beetje één richtingsverkeer, van onze kant
wel te verstaan. Oordeel was we waren aan het verwesteren en onze afkomst waren vergeten.
Dus er waren geen vriendinnen meer om eens lekker bij te kletsen. Ik ben gaan werken in de verzorging en zowaar kon ik een vriendenkringetje opbouwen. Met het klimmen der jaren kwamen de kinderen en ook op het schoolplein en daarbuiten had ik vele vrienden. Toen het met de gezondheid minder ging en ik mij minder in het openbare leven begaf, kwamen ze nog steeds op bezoek maar
het was anders. Ik was niet meer in de gelegenheid om een ander te helpen, behalve een luisterend oor te bieden en mij vooral niet bemoeien met roddels. En vooral niet klagen, dat was en is taboe.
Maar als het steeds slechter met je gaat en je de dingen niet meer kunt ondernemen die vriendinnen
graag samen doen wordt je heel subtiel en langzaam afgedankt tot nul komma nul!
Hoezo heeft iemand echte vriendinnen nodig, waar zijn die zogenaamde vriendinnen gebleven?
Ik kan mij maar één ding bedenken, dat ik medelijden met ze heb om zo lichtvoetig door het leven te gaan. En als laatste wil ik nog vermelden dat ik nooit over ziektes sprak met vroegere vrienden,
want als ik ergens een hekel aan heb is het wel zelf beklag!
Wel heb ik geleerd dat ik nooit meer iemand blindelings kan vertrouwen. De echte vriendinnen bestaan alleen in mijn verbeeldings vermogen, misschien omdat ik zou wensen dat ze echt bestaan?
Ik zou het echt niet weten, wat ik heb gestreden en nog strijd komt voort uit eigen doorzettingsvermogen.Want uiteindelijk moet je het allemaal zelf doen want vrienden hebben opeens geen tijd meer. Gezonde mensen gaan voor!
Denk vooral niet dat ik verbitterd ben, maar ik schrijf dit als een eyeopener voor mensen die
dit bekent kan voorkomen.
feedback van andere lezers- manono
'Mensen groeien uit elkaar' zeg ik tegen mijn dochter die op een bepaald moment jouw onderwerp ter sprake bracht en kloeg dat haar vriendschappen niet meer zo intens waren zoals voorheen.
Het is moeilijk om vriendschappen te onderhouden door de tijd heen. Persoonlijk doe ik er geen moeite voor. Een vriendschap is er pas één na ettelijke jaren vind ik.
Toch begrijp ik heel goed wat je schrijft. Ik heb heel veel vriendschappen voelen uitdoven wegens verhuizen, wegens andere visies enz. Slechts één of twee houden stand en dan nog.
Eén vereiste moet er wel zijn : jezelf kunnen zijn in die vriendschappen.
Mooie tekst, Hettie!
hettie35: Ik ben blij dat je er begrip voor hebt, ik heb even nog getwijfeld
of ik dit zou plaatsen,
liefs Hettie - yellow
ik begrijp je, ik heb hetzelfde voor, al is het niet om gezondsheid redenen, ik werd zelfstandig, ze kwamen enkele keren op bezoek, daarna was het afgelopen. Echte vrienden, ook zij komen en gaan. geliukkig hebben wij een redelijk hechte familie, vooral dan de dichte familie zoals broers en ouders en hun kinderen.
Ik ken veel mensen maar een echte diepe en blijvende vriendschap is uniek, maar ik kan genieten van de vriendschap die ik momenteel bezit van diegenen die momenteel in mijn leven zijn.
het leven draait constant en we varen steeds nieuwe richtingen,
groetjes
hettie35: Fijn dat je zo een hechte familie hebt, ik zou zeggen koester die. Ik
zelf heb maar één broer die ook ver weg woont en dan blijft er niet veel over. Maar ik doe mijn best en heb gelukkig wel een echtgenoot uit duizenden.
groetjes Hettie - tessy
Vrienden zijn de familie die men zelf kiest, en die vrienden moeten inderdaad gekoesterd worden.
Ik heb ook zo een man uit de duizend Hettie, bij hem kan ik werkelijk met allés terecht.
hettie35: Heerlijk is dat hé!
Groetjes Hettie - Dora
Ja herkenning, gewenning aan. Geen zelfbeklag, nee, een constateren.
Zo gaat het leven, de vriend(in) heeft eigen leven en dat intense van vroeger? Weg, vervlogen in verantwoordelijkheden. Tel ze op een hand, meer kan niet want.... ieder heeft hetzelfde, in zijn eigen leven.
hettie35: Dank je Dora voor je lezen,
groetjes Hettie
|
