|
< terug
Ooit was hij ook een kind
Als ik uit mijn raam kijk zie ik hem weer gaan, schichtig als een bang dier. Twee jaar steeds weer
de zelfde gang, zomer en winter gekleed in een spijkerbroek, versleten schoenen en een rood vest.
In de winter of in de zomer het maakt niet uit altijd een open fladderen vest.
Het witte shirt eronder past net over zijn dikke buik heen. Hij loopt al maar rond kijkend het zijstraatje
in en belt bij het tweede huis op de eerste verdieping aan. Soms wordt er open gedaan nadat er eerst boven uit het raam is gekeken of de kust vrij is. Schichtig stapt hij naar binnen en daarna is er even niets. Hij is uit mijn gezichtsveld verdwenen.
Dit duurt niet langer dan drie soms vier minuten of hij staat weer op straat. In zijn hand geklemd zijn
dope voor een paar uur. Heeft hij pech en doet er niemand open dan kijkt hij steeds rond zoekend
of er iemand is die hij herkent als een dealer. Soms heeft hij geluk en vervolgd hij na de afname
zielsgelukkig zijn weg.
Maar soms is er een ander probleem aan de orde, en houd hij elke voorbijganger aan en vraagt
of die misschien één euro kan missen. Zijn smoesjes zijn zeer variabel, de ene keer staat hij zonder benzine en de andere keer heeft hij honger of dorst. Enkele maanden geleden stond ik samen met mijn man in het portiek van onze woning. En ja hoor het rode vest had ons gezien en stak de straat over. Hij draaide zijn verhaaltje af en ditmaal had hij honger. Oke, ik dacht als jij honger hebt dan
moet jij geen geld maar eten. Ik bood hem brood en koffie aan, zijn blik versomberde dit was niet de bedoeling, iets wat ik natuurlijk ook wel wist. Er kwam nog een verhaaltje achteraan van allergie
voor sommige soorten brood, om toch maar wat geld los te peuteren. Toen hij in de gaten kreeg
dat dit niet doorging liep hij verder en heeft nooit meer iets gevraagd.
Als ik hem zie lopen een midden vijftiger dan denk ik vaak wat heb je toch een verdrietig leven,
eens was hij toch een baby en zeer waarschijnlijk geliefd door zijn moeder.
Zie wat er nu van hem terecht is gekomen, hoelang kan hij nog zo doorgaan?
feedback van andere lezers- tessy
Dat is de vraag maar Hettie, hoe lang kan zo iets blijven duren. Je schrijft een midden vijftiger ik ben benieuwd wat hij zou antwoorden moest je zijn leeftijd vragen, ik denk dat je zou schrikken dat die midden vijftiger misschien maar een midden dertiger of veertiger is? want wat doet drugs al niet met een menselijk lichaam
hettie35: Daar heb je helemaal gelijk in Tessy, maar ik zie het allemaal zo vanuit mijn raam in de woonkamer gebeuren, en eerst valt het niet op maar als je het elke dag ziet gebeuren dan krab je toch wel
eens achter je oren! Als je daar nooit iets over hebt meegemaakt kijk je, je ogen uit!,
liefs Hettie - manono
Daar doe je mij nadenken, Hettie.
Ik denk dus niet dat een kind zichzelf tot wrakmens maakt.
Een kind is net als een kiemboom, die wil alleen maar recht groeien, wortels ontwikkelen, licht opvangen.
De maatschappij verwijt in het algemeen deze mensen een gebrek aan wilskracht. Ik vrees dat het complexer is dan dat.
Temeer daar ik er van overtuigd ben dat je van een kind een mens kan maken of een monster. Net zoals je van een puppy een aangenaam huisdier of een agressief beest kan maken.
Opvoeding en huiselijke warmte zijn wel sleutelwoorden hier, denk ik.
Treurig is het allemaal.
hettie35: Dat ben ik helemaal met je eens, ik zie het voor mijn ramen
gebeuren en dat al vanaf de eerst dag dat ik hier woon,
of ik wil of niet mijn gedachten zwerven wel eens met hem mee.
Zo intriest!
groetjes Hettie - Ghislaine
Het blijft zolang duren tot wij hem/haar in een steegje vinden, dood natuurlijk aan een overdosis. Het is een intriest einde, maar ze zijn vaak zo jong, dat je denkt : had je niets beters te doen?
hettie35: Helemaal met je eens,
groetjes Hettie
|
