naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Terugkerende zielen

door Dora

Ze wist het al lang, dat de vrouw van haar jongste zoon het voor iedereen verzweeg.
"Het is een bijna doorzichtig fragiel meisje" fluisterde opoe en keek haar schoondochter doordringend aan.
Rie schrok, had de moeder van haar man altijd eng gevonden en ze stond geërgerd op. (Bah, die vrouw kijkt overal dwars doorheen.) Ze huiverde, bloosde koraalrood en liep nors, weerbarstig opgeheven hoofd, naar de bijkeuken. Op zoek naar een oude augurkenpot voor de bloemen, die ze uit hun eigen tuin mee hadden genomen. Haar man keek haar verbaasd en voorzichtig blij na.
"Ik zag haar dansen, in prachtige doorzichtige zachte pastelgekleurde taftzijde, door een oeroud bos. Een bosnimf, ze heet Vilja. Heel bijzonder is ze." zei ze tegen haar jongste zoon, de bevlogen muzikant.

De eerste tijd dat Vilja ontkend werd herinnert ze zich niet.
Haar moeder heeft haar ooit verteld dat ze negen maanden verkrampt van panische angst bleef, tot lang na de bevalling. Voordat haar gewaarschuwde man thuis was viel, in aanwezigheid van de opgetrommelde dokter, het spichtig lelijke ding in het ouderlijke bed. Het leek, veel te klein, blauw, te wijd in grauw vel, niet levensvatbaar. Dokter rukte op zoek naar de mooie lakens de kastdeur open. Hij zag verbijsterd het staande kruisbeeldje met bijpassende tinnen kandelaars op de bovenste schap. De kaarsen er al in, doosje lucifers er naast, klaar om de aanstaande doden te herdenken.
"Heb je daar al die maanden tegenaan gekeken?" vroeg hij.
Rie kon alleen verbijsterd in versteende paniek knikken. Dokter schudde medelevend zijn hoofd, begreep nu pas waarom ze het voor iedereen had verzwegen, die eerste vier maanden en zei:
"Angst is een heel slechte raadgever, Rie!" Ze was vermoeid in slaap gevallen.

Het hoofdje was niet groter dan een flinke gehakbal en de bezorgde buurman rende onmiddellijk weg om een kapelaan uit de pastorie halen. Angstig overspannen paniek verijsde het oude Brusselse huis. De pastoor zelf kwam gelijk met Rie haar man binnengerend. Het zilveren doosje, waarin de wondersacramenten werden vervoerd, werd snel, het leek wat oneerbiedig zelfs, zo opgewonden, uit de zwart fluwelen doek getrokken. Haar man stak op het nachtkastje de kaarsen aan. Haastig gaf de kerkvader het naar leven snakkende wezen de nooddoop, zodat het niet in de hel zou branden als het stierf. Het jonge paar wachtte die nacht in doodsangst op de dood van Vilja, want zo zou ze heten. Maar het scharminkeltje bleef in leven, lag vier maanden tussen zeven warme kruiken en daarna durfde Rie en haar man pas te geloven dat hun dochter voorgoed bleef.

Ze werd een actieve pientere baby, die haar bange moeder onzeker maakte, maar dat merkte Vilja zelf uiteraard niet. Ze kon ook nog niet praten toen de beschadigde moeder haar sloeg. De vrouw begreep haar huilen niet, babybehoeften waren haar vreemd. Haar man hield onvoorwaardelijk van zijn vrouw maar kon haar niet van haar doodsangst genezen. Machteloosheid had het gezin in zijn greep.
Ondanks dat werd Vilja een vrolijk levenslustige, nieuwsgierige peuter.
Intelligent waande ze zich veilig en volbloedig op de plek. Het aangeboren zonnetje in zijn dochter herkende alleen pappa, maar mamma was mooi, koninklijk en sterk.
Vilja herinnert zich flarden, het kruipen over de vloer, de tocht onder de kieren van de hoge deuren. Ruim een jaar was ze toen ze voor het eerst werd opgesloten. Daar zat ze nat te snikken in haar eigen poep, naast het koude witte ding in het donker en wachtte tot mamma de WC deur open zou doen. Pas toen ze te uitgeput was om te huilen kwam moeder haar uit de donkerte oppakken. Uiteraard kon ze daar toen nog niet over klagen maar ze wist eenvoudig dat er iets niet klopte. Pappa ook, alleen mamma niet. Vilja voelde toch, dat ze hier niet voor niets was, ze hoorde hier, was op haar plaats.

(wordt vervolgd)

feedback van andere lezers

• tessy
  Dit maakt me heel erg nieuwsgierig naar wat volgen gaat.
  Dora: Komt er aan,maar voor nu vast dank....
• manono
  Prachtig geschreven, Dora!
  
  Heel realistisch met o.a. 'dat koude, witte ding' (de WC pot).
  Dora: Dank je....Ja, voor een zittende baby, die gaat er niet op, is alleen de po herkenbaar....
• hettie35
  Ben benieuwd naar het volgende,
  groetjes Hettie
  Dora: Staat er al, dus, maar bedank voor deze...