Volg ons op facebook
|
< terug
Doof of blind
Mijn vader zei: "Ik ben liever blind dan doof." en dat zette mij in mijn hoek met een Dil Emma
(Is dat zo? Ik geniet zo van kijken natuur, mensen, kunst, lichaamstaal.) Doof of blind? Zo'n liedje bijvoorbeeld, schiet zomaar naar de diepte, haakt zich vast aan het diepste innerlijk. Hoe werkt dat? Toonsoort? Woorden? Het valt feilloos op die ene gevoelige plek. (Kikker in de keel, die nooit prins wordt) Priktranen. Of het tegendeel; kom ik los van neerslachtig drama of melancholieke mist. Krijgt mijn energie dansende rode schoentjes, kan ik weer lachen.... weeg ik minder. Wonderlijk, muziek. Of nee, trilling in de lucht, bereikt zingespeeld mijn oren. In de kerk, Gregoriaans: sacrale vibratie communiceert via gouddraad met het innerlijk. Portugese Fado of Aznavour. Luchtverplaatsing met een ietsje meer. Dat is het geloof ik.... Ongeveer, of zo?
Je bent ermee geboren. Je stem, eigen instrument, géén één gelijk. Uniek. Als het goed is altijd bij de hand en sommige geven me koude rillingen. (Weg, je raakt Hades, onbenoembaar engs, onvoorspelbaar kwaads, wil/kan ik niets mee te maken hebben.) Een andere keel blijft boeien. Gekluisterd aan een stem. Vraag niet hoe het werkt, het is zonder weerga. Die "Goeliejo" in zijn regenjas (Iglesias) vinden mijn ogen beslist een kwal.
(Dat eeuwige handje tegen zijn borst gedrukt. Rot toch op, nepnederig innig. Zo lijk je meer op Napoleon dan dat je het meent) Denken mijn grijze cellen: rokkenjagende gladjanus. Ik begrijp hem maar half, maar zijn stem blijft me raken. Onverklaarbaar, iets in zijn timbre.....
Er zijn ook liedjes die me door mijn hele leven hebben begeleid. Om de zeven jaar (bij iedere gemoedstoestand) kregen ze een andere invulling. Zo zijn ze al vier keer precies op dat moment die ene mens geweest, die me eindelijk eens begreep. In mijn diepste ellende of meest euforische geluksmomenten. Die muziek zet ik op als ik weer eens niet bij mijn emoties kan, te lang achter dat beschermende ijzeren gordijn heb moeten zitten. Jacques Brel. Ne me quitte pas. Die ene traan. (Alleen in die éne lifeversie, in de latere persing is hij weg)
Of muziek die een mens zich eigen maakt. Wat ik vroeger verguisde (truttig onelegant afgekeurd) maar nu snap. Ik sta meer open, voel beter die onvertrouwde harmonie. Kennelijk kun je begrip en invoelingsvermogen voor de soort trainen? Reutelend disharmonische Jazz waar eerst kop noch staart in klonk krijgt langzaamaan toch meer aanknoping en/ of vise versa.
Hazes hecht zich hardnekkig (verdorie wil ik niet, klefgebeft volksgebeuren) als hedera in je voegen....
Een paar keer horen en geheid, weet ik niet meer waarom ik er vroeger van walgde. Bij sommige grappig bedoelde series, vooral de Amerikaanse, hoor ik van die blikkerige stemmetjes, die het onschuldige kindvrouwtje spelen. Hoog piepend snerpen ze zich het hart van een man binnen. Krijg ik er spontaan kippenvel van.
Misschien is een mens wel helderhorend zonder het te gebruiken voor spirituele zweeftoestanden (sommigen verdienen er toch dik geld mee)
Mijn vader speelde klarinet, was de beste in de hele regio. Hij riep sferen op, kon gesprekken op zijn instrument spelen. Zette hij twee verliefden neer, hing ik als achtjarige aan zijn lippen. Oh, hoe zacht en teder zaten die twee daar op dat bankje in Sonsbeek, van de zon en elkaar te genieten. Speels en ontdeugend liet hij mij als een Vilja door de koeienwei pinksterbloemen plukken. Of hij speelde twee mensen midden in een meningsverschil. Kon ik bijna invullen waar ze over aan het bekvechten waren. Vibreerde hij blaaskaken of floot hij leeghoofden. Barse brompotten. (dacht ik meteen dat hij het over zijn vrouw had) Knipoogden we. Angstige ego's, die om het gelijk vochten, wist hij tot leven te wekken, schel, hard en ongeduldig. Op een piano, cello, altviool, etc. lukt het ook, mensen meevoeren, laten fantaseren. (Peter en de wolf)
Woordblindheid lijkt me ook een grote handicap.....
Klinkt iedere zin als een kakofonie van letters, uit zijn verband gerukte, door elkaar geplukte misverstanden.......
Dan moet een dove dyslecticus wel heel verward raken van al die klankloze letterblokken. En voor die handicap bestaan helaas geen blindenstokken. Dove mensen moeten inderdaad veel missen...Zag ik een tijd terug een documentaire van een dove danser, hoorde hij de muziek in zijn longen. Hij danste in een horend ensemble en flitste even schitterend de pas-de-plissee als alle anderen. (Of heette het nou een arabesque die hij dee?)
Kom niet uit dit dilemma, beter eens vragen aan ervaringsdeskundigen, schrijf ik daar volgende keer iets over.
feedback van andere lezers- hettie35
Ik ken een beetje je dilemma, mijn moeder heeft een oogziekte en is al jaren blind. Ze zegt altijd dat ze liever blind is als dat ze doof zou zijn geworden. De oogziekte is erfelijk, mijn broer en ik hebben die ook alleen nog in mindere mate. Met jampotten komen we nog een heel stuk verder. Ik kan de keuze niet maken, en toch diep
in mij zegt een stemmetje liever blind dan doof! Ik moet er niet aan denken om nooit meer de vogels te horen fluiten of de bomen te
horen ruisen. Nee, voor mij geen dilemma!
groetjes Hettie
Dora: Ja, al; dat moois missen, ik mis mijn vaders muziek soms nog...
Blinden kunnen kennelijk ook beter horen...dank je voor je meedenken aan mijn dilemma.. Ik heb ook maar een goed oog.... - roodoff
heb nooit echt doof geweest, wel links géén gehoor en rechts een beetje. Na twee operaties die ik eigenlijk dertig jaar terug al had moeten laten doen, kan ik sedert drie jaar goed horen. Heb het wel eens vervloekt,dat horen, maar al bij al denk ik toch dat ik liever niks zou zien dan niks te kunnen horen. grtjes
Dora: Dus hoorde geen stereo, kun je denki ik ook moeilijk inschatten waar het geluis vandaan komt. Ik heb maar een goed oog, heb ik ergens in Steiners way over geschreven, zie geen afstand dus...Dank je voor het meedenken over mijn dilemma... - manono
Je hebt hier al een deel van geplaatst bij een eerder 'Doof en blind'.
Deze versie vind ik afgeronder en overzichtelijker.
Dora: Oeps, is dat zo? Maar beter zo? Dank je voor de waarschuwing.
Ja ik blijf altijd wel in zaken doorstoeien, net als in een schilderij vroeger, zag ik na een week weer iets, moest ik er weer mee verder.
Maak ik die ander even onzichtbaar - tessy
Ik volg je helemaal wat de smaak van muziek betreft is er ook bij mij veel geëvolueerd.
Het dilemma knap omschreven, maar zelf kom ik er niet uit, ik wil ook zo graag het vogeltje zien dat zo mooi fluit.
Of die prachtig bloeiende rozenstruik...nee veel te moeilijk voor mij, gelukkig hoef ik niet te kiezen
Dora: Dank je, volgens mij komen we er samen ook niet echt uit. Gelukkig dat we er niets in te kiezen hebben. toch maar muziek en kijken, schrijven... - Mephistopheles
Peter en de wolf is geweldig, stukken beter dan Goelijo met zijn regenjas - zou beter een vuilniszak over zijn kop trekken
Ik weet niet welk van de twee mijn voorkeur zou genieten. Liever dood dan blind of doof eigenlijk
Dora: Dank je, lfijn dat je mee wilde denken.
|
