Volg ons op facebook
|
< terug
Een nu zoals toen - deel 5: De honger van een tuinman
Op haar nachtkastje ligt een boek, 'Het seksuele leven van Catherine M.' Ik vraag of het goed is. Liesje schakelt vlot over van seksueel roofdier naar gediplomeerd kunsthistorica en letterkundige en begint aan een korte recensie van het boek: "niet bijster origineel, in de traditie van De Sade, licht pornografisch, anekdotisch, maar daarom niet minder opwindend." Ze kirt even en vraagt een trekje van mijn sigaret. Bij het uitblazen tuit ze haar volle lippen en laat ze haar tong spelen met de rook. Tijdens de hele opvoering lost haar blik de mijne niet. Ze zit in kleermakerszit op het bed en de kleur van haar slipje is niet langer een geheim. De hele act is bewust, daar twijfel ik niet aan. Liesje beheerst het spel, dat was me al vanaf onze eerste ontmoeting duidelijk. Toen was ik nog een jongeman en danig onder de indruk van de hitte en de geuren die van haar lichaam dampten. Bij lust zijn we begonnen en daar zijn we ook geëindigd, zullen we eindigen, eindigen we. Het lichamelijke klopte, al was ik buiten het bed slechts klankbord en klusjesman. Ze vergeleek onze relatie graag met de passionele liefde tussen de hovenier en de edelvrouwe uit het boek van D.H. Lawrence, 'Lady Chatterley's Lover", of met de moeilijke maar onstuitbare liefde tussen de intellectuele George en de boerenzoon en scheepsman Gauvain uit de roman 'Zout op mijn huid' van Benoîte Groult. Liesje hield ervan om haar leven te spiegelen aan de grote verhalen uit de literaire geschiedenis. Het gaf betekenis en grandeur aan haar kleine bestaan. Ze was zich weinig bewust van wat deze vergelijkingen voor mij inhielden - een tuinman, een boerenzoon, maar dat was van ondergeschikt belang. Ze had onze verhouding een plaats kunnen geven in haar eigenste schema van het leven met hoofdletter L.
Ik sprak haar niet tegen, ik had vrij snel begrepen dat deze relatie geen lang leven beschoren was. Noem het boerenverstand zo je wil. We hadden een andere aggregatietoestand: zij was vaak damp, ik was hoogstens smeltend ijs. Zij wilde de betekenis van de dingen kunnen bepalen. Het was haar manier om controle te bewaren. Zelfs haar verlangen om gedomineerd te worden tussen de lakens had ze me gedicteerd. Ze wilde genomen worden, maar dan op haar voorwaarden. Ik liet haar doen. Genesteld in de rol van minnaar luisterde ik naar het relaas van Ons volgens Liesje, geduldig wachtend op haar goesting, die gelukkig vrij frequent haar lendenen ontvlamde. Wat zo gemakkelijk ging bij mij, verliep niet zo eenvoudig bij anderen. Mensen van sterke wil sloegen bressen in haar dam tegen het alledaagse, brachten de straat binnen in haar paleis.Van tijd tot tijd, in perioden waarin het volk zich roerde, veranderde de prinses in het kleine, pruilende en mokkende meisje. "De mensen zijn zo oppervlakkig, ze begrijpen me niet, ze hebben geen oog voor schoonheid": de prinses van de letteren bewapende zich schaamteloos met het puberale arsenaal. Het moet een nieuw gegeven geweest zijn voor het volwassen Liesje: haar zin niet krijgen. Het bleef niet bij nukkige buien, het nam bezit van haar volle gemoed. De heldin verwerd tot een kasplantje, hulpeloos en snel verwelkend bij gebrek aan aandacht en bevestiging. Ik bekeek het met mijn boerenogen, rookte een sigaret en gaf haar wat complimenten en mijn immer luisterend oor - weliswaar goed afwegend of de sla het water wel waard was. Ik heb nooit kunnen zorgen voor wat niet voor zichzelf kan zorgen, inclusief mezelf. Liesje voelde vlug aan dat voor mij geen rol was weggelegd als haar persoonlijke rode loper over de modderige plassen van het leven. Ik kon mezelf niet aan haar voeten werpen, en zij verlangde niets minder dan dat en dan nog wat.
Het was voor haar een evidentie geworden, mannen die haar ter wille waren. Haar figuur een cello, haar mond een viool, haar stem zacht, staccato gepluk aan de snaren en haar halflange haren zomers stro. Niet te vergeten, het verrukt opslaan en speels neerslaan van de ogen met haar wimpers als vleugels en haar profiel als een deinende S van borst en kont. Snel met de hand op de arm en toch voldoende fragiel om te willen beschermen. Weinigen konden weerstaan, ook ik. Verleiden was voor haar een spel geworden en overspel daarom nog geen bedrog. Hoogstens een aftasten van de grenzen van het speelveld. De eerste keer ik in haar betekende vooral het verlaten van een ander. Misschien ben ook ik tot hoorndrager gepromoveerd in die korte drie maanden, ik zal het nooit weten en wil het ook niet weten. Liesje liet in het kielzog van haar ramkoers met de regels van het fatsoen een reeks gebroken ego's en teleurgestelde vrouwen achter. Maar ik was anders dan de anderen, zei ze. Ik klampte me niet vast, deed niet moeilijk bij de breuk. In haar wereld was ik een onthecht man, een ridder die haar eeuwig zou dienen zonder troonpretendent te willen zijn. Dat gaf me het voorrecht om nog een tijdlang van het kronkelen van haar lijf te genieten. Liesje had zelfs een hoofse naam voor haar onverwachte bezoekjes: ont-moetingen. In mijn wereld had mijn hart allang afscheid genomen. Ik liet het initiatief dan ook volledig aan Liesje. Een enkele keer, een zwak moment, was ik zelf bij haar gaan aanbellen. Dat was het einde geweest. Ik had gezondigd tegen het axioma - gij zult het heft niet in handen nemen. Het stak wel even, niet zozeer gemis, eerder ontwenning. Een vrouw later was ik terug bevredigd en Liesje verdween op de achtergrond. Toch dook ze op geregelde tijdstippen nog eens op en telkens was dat schurftige snuffelen present. Zo ook nu, in deze benauwde cel met uitzicht op azuren kant tussen lichtbruine dijen, laat ze zich ruiken. Ik rook vol continue om niet te stikken in mijn zwakte en zij vraagt hoe het met Anneke gaat. Ik zeg dat het ingewikkeld is en zij knikt meelevend. Dat is het minste wat ze kan doen.
Liesje buigt naar voor en kruipt als een kat van het bed. Krols schurkt ze haar wang tegen de mijne en kust me zacht in de hals. Ze heeft me gemist, zegt ze. "Ik ook, ik ook," zeg ik om honger te stillen. Ze vraagt of ik nog schrijf. Ik gebruik tijd als excuus voor de povere kwantiteit, maar vermeld toch mijn slenteren in het loze. Ik moet voordragen, eist ze. Ze meert haar lijf aan het mijne en strandt met haar hoofd op mijn borst. "Ik luister," zegt ze. Ze legt haar hand op mijn buik en haar hoofd rijst en daalt met mijn ademhaling. Een vers wandelt mijn hoofd binnen, een strofe over de val van een muur en de bouw van een huis met ramen op kier en een deur open voor de middagzon. Ze richt zich op en vindt het mooi. Haar ogen haken in de mijne, er is geen tijd meer voor de vlucht in een sigaret. Ik tors het volle gewicht van haar lichaam en schaamteloosheid. Ze heeft Anneke niet tussen de regels willen lezen. Een speekselbel op haar lippen danst op de adem die langs de kleine spleet tussen haar voortanden ontsnapt. Ze kust me. Ik geef slechts een zoen en leg haar naast me neer. "Thomas," aarzelt ze. Ik begin over de vermoeiende rit en het grommen van mijn maag. Het misnoegde prinsesje is even terug en de trouwe vazal drukt zijn lippen vaderlijk sussend tegen haar voorhoofd. Ze heeft het moeilijk met zoveel ongehoorzaamheid, maar dan wordt er op de deur geklopt. Kirsten, die vraagt of ze mag binnenkomen. Liesje glijdt in de rol van enthousiasteling en laat haar binnen. Of we geen zin hebben om met z'n allen naar Bert en Mien te gaan, vraagt ze. "Natuurlijk," zegt Liesje, "Thomas was net aan het zagen over eten." Ze laat niet na om nog even met haar angel te steken, duidelijk als wesp en niet als bij, zonder te sterven, maar ik zoek de ogen van mijn lentezwaluw. Kirsten ontwijkt en vermeldt enkel dat de croques niet slecht zijn. Mijn nu zoals toen heeft honger en wil een maag die de grootte van mijn ogen kan dragen.
feedback van andere lezers- Dora
I rest my case.
Jij kunt het, schrijven.
Als je het goed vindt snoep ik mee, om me te laten inspreren...
strandjutter: Of ik het kan, moet nog bewezen worden, maar toch dank ik je voor het mooie compliment. Snoep gerust verder mee. Inspiratie haalt men overal. Gr, Strandjutter - hettie35
Weer een mooi stuk , heb het graag gelezen en zal je
zeker blijven volgen,
groetjes Hettie
strandjutter: Bedankt Hettie, voor het trouwe lezen en de complimenten. Gr, Strandjutter - manono
De beschrijving van Liesje is super. Het is een waar genot om te lezen! Boekvorm zeg ik zonder verpinken.
strandjutter: Bedankt trouwe lezer. Bescheidenheid zegt me dat ik hard moet werken, maar stiekem hoop ik ook op dat boek...Gr, Strandjutter - tessy
Wat kan ik nou nog zeggen, ik bundel gewoon de fb. van mijn voorgangers en poot het hier neer :-)
strandjutter: Dank je wel. Gr, Strandjutter
|
