Volg ons op facebook
|
< terug
Koninklijk Gesproken (5)
Het kwam snijdend aan, dat Noor het verleden verbeurd verklaarde.
"Wil ze ook niets meer van ons weten? Hebben wij zomaar afgedaan?"
(Bijna infantiel voorspelbaar. Voelen zich aan de kant gezet, ach gossie, niet ingecalculeerd buitenkansje.)
Magda Lena schokschouderde en zweeg. De stilte was nu weldadig.
Ieder, voor zich, had veel te overwegen. Ze deed een greep in haar tasje, vatte de spiegel en zette haar lippen opnieuw aan, alsof de anderen niet bestonden. Toen ze klaar was zaten ze alle drie te wachten tot ze verder zou gaan. Even deed ze of het haar verbaasde dat ze er nog waren, zuchtte bijna verveeld.
"Ik weet het niet zeker, maar die indruk heb ik. Komt ze nog wel eens hier?"
Dat moesten ze uiteraard ontkennen maar Lia sprong nu toch voor haar vriendin op de barricade.
"Ze staat er alleen voor. Maartje is net vier maanden. Noor heeft pas die oude Kadett gekocht vanwege de immense achterbak, kan alles mee, maar dan nog. Met een baby is reizen zoiets als volksverhuizen."
Ze hoorde het zelf. (foute intonatie, het klinkt zwakjes, te verdedigend.)
Magda Lena ogenblikte neutraal, droog, wat uitgestreken en ging er niet op in. De verskoele neergedwarrelde sneeuwlaag van haar suggestieve vraag, uitgekristalliseerde wazige toespeling, lag maagdelijk te wachten. Op de vogelpootjes van verdenkingen, die diepe indrukken achter zouden laten. Als een gespotlighte diva in de hoogspanning van haar spel, kreeg MagdaLeen een ingeving ingefluisterd:
"Bouw spanning op, dien je infodrama afgepast op, als kleine zoete Petit Fourtjes."
(Oké, werk ik naar de grandfinale toe, hihi. Nooit zo gezien! Macht is beinvloedbaar! Duvels makkelijk.)
"Jullie een heel week-end onder ogen komen? Dat lijkt me niet zo verstandig."
En ziet; de twee lijfeigenen op de bank trokken gelijktijdig hun wenkbrauwen op, keken elkaar kwikzilvervlug vragend aan, schoot hun hoofd weer naar haar, als in een heftig gedanst Parl le Vieux.
"Ze is waarschijnlijk bang!" Nu waren Lia en Maarten echt totaal perplex. Bang? Voor hen?
"Een week-end is te lang voor geheimen. Verspreekt ze zich wellicht,..... ..... komt het uit!"
Ach, welk een spannend spelletje ontdekte Magda, ze glimlachtte onwillekeurig, wat nog meer vragen opriep. In drie hoofden fluisterden eeuwenoude legenden, die enkel heftige ontknopingen kenden. Ze deed het niet expres, verkende een gloednieuwe vaardigheid, genoot als een kind, verkneukelde zich. Aandacht!! Ze wist het te vangen en vasthouden. Hoewel de sater onzichbaar was grinnikte hij genoegzaam om haar snel geleerde lessen. Het liep ook exact zoals ze het zelf had gedagdroomd. (Voetvolk is niet meer dan een domme kudde makke schapen. Makkelijk te bespelen. Ze hangen, ook deze twee, als marionetten aan de touwtjes van de almachtige poppenspeler.) Deze visite luidde voor haar de nieuwe bewustwording in. Haar derde dimensiewezen opende zich als een kluis waarin vergeten oude heksenboeken bewaard waren. In goudopsnee beschreven slimme volkswijsheden. Nooit eerder was ze zich ervan bewust geweest dat zij, geheel naar eigen wens, gedachten van anderen kon sturen. Niemand had al de behoefte te reageren, ieder liep verdoold door de wereld, die er achter haar woorden verscholen lag. Lia schoof ongemakkelijk op de bank, kreeg speeksel in haar mond met de smaak van lood, giftig taan. Vertrouwen, dat ze onbekommerd aan mensen had geschonken, leek op barsten te staan en het broeide warme modder. Geheimzinnige onzichtbare monsters uit zompig stinkende moerassen leken door de kamer te sluipen. Het was te benauwd, Maarten trok ook zijn boord al iets open. Magda Lena keek hem aan en hij voelde zich naakt, ontweek al snel oogcontact.
(Ik kijk dwars door je heen. Zie hoe geil je bent en zij, die lelijke vrouw van jou, is nu al bang dat ik mijn klauwen in je zal zetten. Tien pond zout en nog geen dorst, jongen. Jij bent totaal onkneedbaar, zult nooit snappen wat een vrouw open laat bloeien, als een prachtige Lotus. Misschien moet ik er ooit mijn vak van maken; macht, zinsbegoocheling, stemmingen sturen.)
Iedereen had tegelijkertijd dezelfde gewaarwording; vlak onder de oppervlakte golfde spanning, loerend als spannende geruchten, sensatieberichten, die van pulptabloits zo'n verkoopsucces maakten.
Er was een loden projectiel door veiligheden geschoten en het publiek popelde om de hele waarheid te weten, alles te horen. Ze hielden niet van roddelen, wilden alleen op de hoogte zijn, maar.....
Magda haalde nu wat onverschillig, als was ze verveeld en loom, haar schouders op.
"Oké, ik zal het vertellen, kunnen jullie je eigen mening vormen." Men knikte.
"Ik ging bij haar op bezoek, want had niets te verbergen. De kogel was immers door de kerk? Haar huwelijk over. Zat ik daar in de kamer, deed ze poeslief alsof het zogenaamd een simpel theekransje was. Nou ja zeg. Ik ben niet achterlijk. Ze kon het niet verkroppen dat Cock voor mij heeft gekozen. Ja, hoor eens, dan had ze zich niet zo achterbaks op moeten stellen. 't Is jaloezie."
Maarten legde zijn handen in zijn schoot en perste zijn lippen op elkaar. Lia zag het, maar was te nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.
"Zeurde ze maar door, de hele tijd, over die bezoekregeling. Nou ja, is dat mijn zaak? Dat moet Cock beslissen. Heb ik haar gezegd dat hij in mijn beleving gewoon vrijgezel is. Ik heb ook recht op mijn sprookje. Zij heeft het hare grandioos verspeeld. Nu ben ik aan de beurt." Ze ondersteunde het luchtig met uitgevouwen goed gemanicuurde handen, palmen open gedraaid, hoofd ietsje schuin. Het klonk niet vinnig, was niet meer dan een vanzelfsprekende constatering. Af en toe trok Lia haar wenkbrauwen op, maar zweeg te overrompeld.
"Ik kan er niets aan doen. Wat Cock zich in de schoenen heeft laten schuiven moet hij zelf oplossen. 't Is zijn verleden. 't Kon alleen omdat hij toen zo'n goedzak was, he lieverd?" Hij knikte heftig.
LIa zag nu dat Maarten probeerde zijn opgewondenheid te verbergen, voelde zich als bij toverslag vies. Vunzig en ontoereikend. Zenuweinden lagen los in haar lijf en ze had het koud. Niet op de huid, maar vanuit haar botten trokken ijspegels door haar vlees naar buiten. Ze bloosde beschaamd en raakte nog onzekerder, geschokt opgefokt. (Er hangt onherroepelijk niet meer terug te draaien onheil aan de schilderijen, mijn wimpers en de schemerlampen) Ze snapte niet waar al die verhalende woorden in haar hoofd vandaan kwamen, had méér dan genoeg openbaringen die in haar weten staken.
"Zeg, jullie zijn vast ook aan een versterking toe? Ik in ieder geval wel. Maarten? Neem die wijn maar, die je bij je laatste promotie van de baas hebt gekregen, dan regel ik de rest." Ze wachtte zijn protest niet af, stond op om in ieder geval nog als goede gastvrouw te kunnen fungeren. Dure bloedrood fonkelende wijn verscheen ten tonele en Maarten schonk de grote kristallen glazen tot de perfecte maat vol. Magda Lena wist, tijdens het wisselen van de mise en scène voor de tweede akte, dat haar bekentenis oorverdovend zou nagalmen. Daarna zouden ze de zee opzoeken, uitwaaien. Lia zette luxe, in roomboter gebakken, zoutjes op de semieklassieke salontafel. Het waren dun porseleinen schaaltjes waarop de kakelverse hartigheden geurden. De gastheer stelde voor, dat ze daarna het strand opzochten. "Dineren we thuis, ik kook en we hebben alles al in huis."
"Ja, goed idee, ik heb wel even genoeg gehoord, wil er rustig over na denken." bleef Lia baas over zichzelf en Magda Lena knikte opgewekt. Ze wist immers, dat ze hen, vlak voor de pauze, iets ging meegeven, waar ze de eerste jaren véél over na te denken zouden krijgen.
( wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- tessy
Erger dan een roddelaar vind ik de mensen die naar de roddels luisteren en ze onmiddellijk voor waar aannemen , zonder ooit met persoon in kwestie te spreken.
En dat gebeurd zo vaak dat men zich kan afvragen of mensen wel ooit echt met elkaar spreken of naar elkaar luisteren, want in dat geval zou de roddel een stille dood sterven.wegens beter weten van de "vrienden" van het "slachtoffer" der roddel
Dora: Dank je. Ik doe zelf (weegschaal) aan hoor- wederhoor
vanuit een enorm rechtsvaardigheidsgevoel,
en dus valt het mij ook op als anderen dat niet doen....
Maar goed, men kan niets aan de onzekerheid van anderen veranderen.
In dit geval (het uiterlijk v.d. hoofdrolspeelster) doet iedereen zijn eigen ontdekkingen, dat uiterlijk krijg je bij geboorte mee.... - manono
Wat een hatelijk mens, zeg!
Heel graag gelezen, Dora
Dora: Dank je, ja met de duur van het verhaal komt ze steeds beter uit de verf.... althans, daar streef ik naar. Als het lukt emoties bij de lezer op te roepen ben ik blij....
|
