Volg ons op facebook
|
< terug
Veldboeketje Onvermogen
Wantrouwen is een vreemd fenomeen en moederschap kan heel vreemde vormen aannemen..
Ik gaf notabene een compliment. "Ik moet jou niet, hoor je? Jij vuile.. tadietada..." Deed ik mijn oor-en oogkleppen op, zuchtte onhoorbaar, sloot m'n hart hermetisch en bekeek haar razernij alsof ik per ongeluk in een slechte film was beland. (Dit deed ik je beslist niet voor! Aanval als verdediging? Waartegen?)
Aandacht, begrip en gezellige aardigheid ervoer ze als kleinering, riep haar gramschap op. Dat moest ze dus wel ongebreideld over me uit spugen. (Wie, wat, kat, hond of welke begoniablad had haar nu weer opgefokt? Ik? Nee toch zeker.) De enige echte uitverkorenen was ik. Haar opgekropte ellende, die ze zelf nog het minst van iedereen begreep, kon ze in ieder geval tegen mij uitgieren. Iemand anders was er tenslotte ook niet.
"Ach jij! Hou toch op, ik geloof je niet. Jij bent altijd al onbetrouwbaar geweest. Hou die stinkende zooimest van positieve aardigheid nu ook maar bij je." gilde ze over de toeren.
(Zeg niets Dora, slecht voorbeeld doet slecht volgen en zo.) Ik dacht dan onderwijl mijn eigen ding.
(Ga jij degeen onderkakken die dit op zijn geweten heeft. Zoek een hutje op de hei, opdat niet ik wordt gebruikt als kakpapier.) Ja, sorry hoor, maar op een bepaald moment schaak ik even af. Het is een uiterst vreemde gewaarwording dat ik zoiets zelf liefdevol heb proberen op te voeden. Heel pijnlijk onbegrijpelijk ook, iedere dag te zien hoe mislukt het is. Als goedkeuring en medeleven dit met je nazaat doet, is het duidelijk dat er "iets" is ontspoord. Voor psycholoog had ik niet gestudeerd en inmiddels was ik het overzicht wel zo'n beetje kwijt.
(Geef mijn warme bakje met hondenbrokken maar aan Fikkie.) Van de weeromstuit verbruid was ik destijds maar nog steeds geen voorstander van (kinder dan wel ouder) mishandeling. Ik wist alleen maar dat kleine slachtoffertjes later grote daders kunnen worden. Mij was kennelijk ook nog die geweldige hoofdprijs in de schoot gevallen.(De duvel scheit op de grote hoop, Door. Je zit nou eenmaal al jaren in de gelukkige "goede" hoek.) Was dit het heilige hoogtepunt van de schade die ze als kleuter leed of donderde ik (beam me down Scotsombie) in de krankzinnige diepe generatiekloof?
Achttien jaar geleden is dat alweer. Ik kreeg toen kennelijk een voorproefje. Nu lijkt het namelijk wel of "van-je-af-brallen" schering en inslag is. Zou het soms een nieuwe mutatie zijn? Een gave misschien? (Ze zijn toch niet allemaal getraumatiseerd rond hun vierde? In Addis Abeba zag ik dergelijke uitwassen niet. Hoort het wellicht bij onze fiere flitsvlugge nooit meer terugtevluchten virtuele welvaartsstaat herrie-bende?)
Ongeluk creëren dat er niet is? Mij niet gezien. Zo van: Oei ik ben gelukkig, laat ik snel iets kapotmaken, iemand de grond in trappen, een bank overvallen. Ik zie het niet zitten om aan te leren: Ik ben verslaafd en weiger mijn talent te ontplooien uit angst voor succes. (Ik zou niet graag in de schoenen staan van deze verdwaalde zielen). Als kind wilde ik dat al niet trouwens. Dan had mijn moeder vanaf mijn tiende op halve benen verder moeten strompelen en ze had juist zulke mooie. Zinloos gescheld, te gek vetleuk koddebeierende geblaat lijkt de nieuwste rage. De Engelse woorden voor gemeenschap en pijpen vliegen ons om de oren. Motherfu***dit en asw**dat. Het is schijnbaar een lieve lust insestueuze vleeswaren rond te roepen. Een verdraaide vorm van omgekeerd schuldgevoel "moeten" wij gedogen. Ach, ladderzat of stoned weet men gelukkig niet wat men doet?
"Vergeef me, ik was geloof ik wat dronken toen ik die drie kinderen van de weg reed."
Kom zeg, noem mij rustig lijp, een gevulde koek desnoods, schiet me lek, maar mijn geduld kent geen eeuwigheid. Hoe gek wordt het nog, voordat het een halt wordt toegeroepen? Is het een verkenner? Uit de hel? Is dat respectloze platwalsende sekreet in opdracht van de duivel hier, om te kijken of we er al klaar voor zijn? Want hij, (of een nog niet geindentificeerde goeroe) bereid jonge mensen voor, die ons gaan leiden. Naar hemels betere tijden. We mogen meegenieten van de genotzalige geluksbeleving van het volkomen algehele onvermogen en de herhaling van de geschiedenis. Of worden we verleid om futuristische universele eenheidsouderen te worden? Met infobesitas besmette kuddedieren, opdat ze ons zo de mond snoeren over de essentie van vriendelijk, meelevend aardig interacteren? Verwacht van een lapzwans geen excuus. Berouw is niet in de nieuwe megabites opgenomen. Sorry? Doe niet zo dom, oude doos. we praten inmiddels over gigabites. Besef van de gevolgen van eigen gedrag mag niemand verwachten. Van iemand die zo dronkentorrig denkt dat hij/zij een lichte aanvaring heeft gehad met een onwillig vliegengordijn toen hij je kinderen van de weg reed? Te hoge verwachtingen zijn dat. Scheelt het er nog maar aan, dat die roekeloze betweter hooghartig schreeuwt dat ouders de boosdoeners zijn. Dan haak ik af.
"Waarom hebben jullie ons dan ook gebaard, in die seksuele revolutie welvaartstaat!"
"Oh, drie stuks heb ik het ziekenhuis ingereden? Wanneer dan? Zijn ze dood? Ja hiha, leuk he, ik was een beetje in de lorem. Haha, mij mag je niets kwalijk nemen, nee sorry, ik was even niet bij de les." Grrrr omomomom.
"Wat zegt u? Medeleven? Vanwege het leed dat ik om me heen aanricht? Hallo, ik ben toch niet gek? Ik kom echt niet uit de vorige eeuw zeg, wie denkt jij wel dat je Mother*** en ** blieb blieb..."
Waar aardigheid zoveel wrok oproept, is de geest uit het dwangnest der gelukzaligheid losgeschoten, lijkt mij. Onverlichte geesten gillen ongelimiteerd de vastgelopen traumatische stinkzooi uit. Zonder gevoel voor verhoudingen. Deze ontwikkeling kan niet vanuit het niets zijn ontstaan. Moord en brand gillen, omdat men een compliment krijgt is toch niet norm maal geluk?
"Help, help, ik word aangevallen door aandacht en begrip!"
"In dekking, een kudde complimenten komt over de barricades gestormd. Houdt de (in plastic opgespaarde) hondenkots klaar, de strondspuiters in de aanslag. Op het teken van wie toevallig de grootste waffel heeft, wordt iedereen ondergekotst met intimiderende verwensingen en waardeoordelen, opdat vriendelijk begrip en medeleven kan worden bestreden als was het gifgas.....
Menselijke ervaringen opdoen, tegenslag incasseren, van je fouten leren om er aan te groeien zat zeker al dertig jaar niet meer in het lespakket? De wereld hangt op zijn kop en ik moet doen of het normaal is dat mijn klimop de grond in kruipt? Sorry zeggen staat niet meer in de gebruiksaanwijzing van het modieus onfatsoenlijk platwalsend vegeteren. Denk ik toch vaak: Je zet jezelf te kijk! Wat een bombastisch intimiderend zieligtoneel, mispuntig verhaal... Hoepel op, leef je uit op iemand van je eigen soort, ga daar hullie zwakke plekken tot bloedens toe kaalschrapen met je gehersenspinselde verwensingen. Ga bij een therapeut schreeuwend je ellende uitdelen, die hebben er op gestudeerd, verdienen er hun brood mee, zij zijn daar voor want het doet hen niets.
Ik ben maar een ouderwets gevoelige verdroogde burgervertrutte geranium, een te lepe moraalridster. Wiens oorlog zie ik voor mijn neus gebeuren? Waar zien ze mij voor aan?
Een tuinmeublement, plastick van de Blokkert? Een loden lantaarnpaal?
Zoeken ze daarom in de doorwaakte nacht mijn licht?
feedback van andere lezers- Magdalena
Dit is een reuzegroot veldboeket!!
Door, ik vind dit gouden materiaal, heb het van a tot z gelezen en het is super boeiend, maar... materiaal.
Schitterend materiaal en elementen voor een echte roman.
Ik denk trouwens dat het echt de TAAK is van een moeder om agressie en onvermogen en haat te incasseren als je kinderen behoren tot de gehavende soort die niet op een beschutte, net voldoende verwarmde en ideaal bemeste weide groeiden.
Ze komen terug.
Maar eerst hebben ze het nodig om jou als voorwerp-van-haat-dat-gegarandeerd-niet-kan-terug-slaan-en-dat-zichtbaar-lijdt-als-zij-lijden te gebruiken.
Ze komen terug. Als ze hun haat een veilige plek hebben kunnen geven in jouw hart waar het tenslotte verdort als het onkruid dat het is.
Dora: Ja, ooit, gelukkig heb ik nog veel te doen, veel te doen want als mijn levenslijsje klaar is ..... met nog enkele onderwerpen... dan is het ook oeie oieoei aaimaai en de hens erin. Ik eis een branddstapel men beware stijf in de diepfries tot de eerste maandag van de maand om twaalf uur.... - manono
Opvoeden van pubers is als lopen op dun ijs.
Ik heb die enkele keren dat ik scheldwoorden kreeg, het niet gepikt. Heel het huishouden plat gelegd tot er excuses waren.
't Was een duidelijk signaal en daar vroegen ze blijkbaar om : 'Waar was die grens nu ook weeral? Ik weet het niet meer. Was dat tot hier of was dat tot daar?...
Enfin... 't is allemaal zo gemakkelijk niet en het ene kind worstelt al gemakkelijker door de pubertijd dan een ander kind.
Een wonderrecept bestaat er niet.
Dora: Nee, als je kinderen zonder kleerscheuren door die eerst vijf jaar heenkomen zit je als ouder(s) niet in een dubbelloopsgeweer te kijken als die puberteit zijn klauwen in de verhoudingen slaat.... - tessy
Voor de eerste maal ben ik het niet helemaal met je eens, niet wat het verhaal betreft, maar je antwoord op fb van Manono.
Ach er valt hier zoveel te zeggen, waarom zit er geen gebruiksaanwijziging bij kinderen ? En wat als kinderen door verschillende mensen opgevoed worden, en dat al die verschillende mensen een andere manier van opvoeden hebben ? Ik wil hier zoveel zeggen, maar het is beter dat ik het hierbij laat.
Dora: Dank je Tessy, geeft immers niet. We kunnen het niet altijd met elkaar eens zijn, lijkt me...en er is geen een situatie gelijk, dat is juist vaak het interessante er aan...
|
