Volg ons op facebook
|
< terug
Dram toerisme
Een ramp, vliegtuig uit de lucht.....
Laten we het jaarlijks herdenken, dat is helend. Prima verwerking voor de betrokkenen.
Zonder pottenkijkers, gedeeld privé-verdriet in stille saamhorigheid is niet voor allemans oog.
De aandacht die de media eruit weet te peuren is welhaast een verkrachttoer van allure.
't Voelt bijna als gewelddaad, maar dat mediatheater "moet" schijnbaar. Te veel mensen die er hun brood van vreten, 't is dus een niet te versmaden succesrecept. Niemand kan het zogenaamde breaking-news ontgaan, behalve als je radio, TV en de krant bij de vuilnisbak zet. Ik schaam me onderhand: Roof niet het privé-verdriet van anderen om jezelf meelevend solidair te voelen. Wat is een hype nou helemaal? Opgeklopte lucht, snelsnel, even fel oplaaiend, emotioneel hot, daarna meestal makkelijk vergeten. Hoe schep je die tijdelijke bewustzijnsvernauwing? Waarmee kluister je een heel land aan de buis?
Probeer als eerste bij de "ramp" te komen. Met een "scoop" schoep je bommen kijkcijfers binnen. Verhit de olie van de sentimenten, doe vol eerstelijns emotie door de verslaggeving en bestrooi de gebeurtenis rijkelijk met een pond opgewonden overdrijving. Zet meteen (desnoods zonder hoor-wederhoor) voor alle minimale bijzaken grote vraagtekens. Dat houdt aandacht gevangen. Vooral het onmiddellijk zoeken naar de schuldige kan de gemoederen lekker over de top koken. Snor snel een deskundige op, die erover mee kan praten. Zijn die niet meteen beschikbaar pluk je stomweg wat stuurlieden van de wal, die zelfverzekerd grote bekken open rukken. Spatel er luchtige verontwaardiging doorheen, zodat de suggestie van zekerheden en zondebokken makkelijk boven kan komen drijven. Presenteer het sensatievoer om de zoveel minuten, herhaling geeft het meer importantie. Goede kijkcijfergrafieken vergaar je ook met het alert terplekke posteren van persneten. Desnoods een toevallig voorbijgepasseerde leek, die ons via het mobieltje van bibberbeelden kan voorzien. Oei spannend, die halfzichtbare lijken, dat provisorische volgen van de luchtdoelraketten. Men snapt inmiddels dus waar het koekeloerpubliek mee te binden is. Emo-Info. Socio-docu-drama. Nieuwsgarend Medialand levert aan de lopende band newsroom-soezen af. Of men stooft er wentelteven van. Het verveelde chipsknagende ramptoerisme hangt zeppend voor de TV om zich er mee vol te proppen. Vastgeketend aan dezelfde beelden, die vierenvijftig keer per dag voorbij pixelen. Collectieve rouw, trendy vanuit de luie stoel, uitermate sociaal !?!
De oude buurvrouw zit al zes weken dood voor het raam, in haar leunstoeltje weg te mummificeren.
Niemand valt het op. De stank neemt men voor lief want de buren van de andere kant moeten de politie maar bellen, toch? Uiteindelijk is de vrouw daarna precies vier regels waard in het wijkkrantje.
De Snuffelpaal vermeldt het onder het kopje,: "Zijn we nog sociaal?"
We vragen voor de vorm ook graag naar de bekende weg.
Kan mij de overeenkomst echt niet ontgaan.
Dat mediacircus hanteert ongeveer hetzelfde concept als dat van een oorlog binnen relaties. Heb een hersenspinsel, liefs iets dat met je eigen onzekerheid en wantrouwen te maken heeft. Ga er op zitten broeien. In je eentje. Zoek naar de tekenen dat je gelijk hebt zodat je beslagen ten ijs komt. Klop dat verdachte gedoe klontloos tot een smeuiige bakkersroom, volledig naar eigen smaak. Vul daarmee, al dan niet via de spuitzak, het ruzie-roombroodje. Presenteer het met een gezicht alsof je een gezellig praatje wilt beginnen, zodat de ander erdoor verrast wordt. En hup, daar gaat het van start. Zet uw tanden erin, hap slik, in twee happen vreet u uw emotionele ellende weg. Luister vooral niet naar elkaars onsmakelijke gesmak. Vecht u te pletter om uw gelijk te halen en vrij daarna desnoods alle opwinding even ontspannen weg. Kunt u de volgende dag weer gewoon doen of er niets is gebeurd. Zo houdt u het best nog een tijd vol, denkend dat de relatie heerlijk levendig leeft. En bewaar de oude koeien zorgvuldig, zijn altijd handig voor later...
Tien jaar na dato zien we hoe men nog worstelt met die vuurwerkramp in Enschede. Dat en hoe het de mensen bezig houdt. Jammer nu, is tegelijkertijd dat vliegtuig gecrashd. Wat nu? Als het niet vol Nederlanders had gezeten was het vast niet zo'n moeilijke keuze. Dit is tranentrekkender, er is maar één overlevende, een jongetje. Men weet niet hoe ze erbij in de buurt moeten komen, verzinnen listen en doen aan smerige manipulatie, om het kind van negen info te ontfutselen. (Groot in Beeld, dus de rest van zijn leven weet heel de wereld dat hij....) "Zeg voor de stiltes moeten we nog opvulling vinden. Was er toen in Portugal niet die man, die heel zijn gezin verloor, die het zo overstuur bracht?" De redactie heeft speciale mensen in dienst die voor kapitalen de wereld rondbellen en reizen. Men spoort hem dus op, paait hem met interessant en zo sensationeel, emotioneel doorleefd traumatisch. Hij moet het tegen heel Nederland oprakelen, past zo mooi in het item. Die prachtige man herbeleeft (en plein publiek) Faro en er zitten weer voldoende kijkers met die kikker in de keel.
Ik word er wel eens woedend om hoor. (Lees een boek, ga bij de buurvrouw een praatje maken.) Ik krijg dan ook weinig uitnodigingen voor de zomerse barbecue. Scherpe tong en zo. Mijn interesse strookt niet met de koop en kijkcultuur. Ik pas met mijn uit de mode kleren ook niet zo bij de fleurige modieuze gestreepte bekleding van de Hartmantuinstoelen....Of zijn nu de afzichtelijke grote bloemmotieven weer in?
feedback van andere lezers- Magdalena
schitterend stukje scherpe maatschappijkritiek!
Die zin: 'Roof niet het privéverdriet van anderen om jezelf meelevend solidair te voelen.' zou ik aanvullen met: als je niets DOET.
Aardig wat mensen creëren voor zichzelf de illusie tegenwoordig dat ze zelf zo goed en meelevend zijn, enkel en alleen op basis van gevoel. Gevoel, doorleefd in een comfortabele zetel, waarna ze gaan slapen met het idee dat ze toch zo meelevend zijn... zonder ook maar iets te doen: enkel blablabla.
De zwijgende solidariteit toen mensen stiekem 20 frank in een brievenbus gingen steken of een zak kolen aan de deur gingen zetten van diegenen van wie ze wisten dat ze het niet haalden... waar is dat naar toe???
Dora: Denk ik: welvaart van na de oorlog? Het denken "recht" te hebben op gratis geld uit de muur, materieel en emotioneel geluk, emotioneel analfabetisme, steeds minder veerkracht, teleurstelling/verlies van doelen en betrokkenheid in het echt...verveling, niet meer weten dat iets voor een ander doen zo bevredigend is.... - manono
Dit is een echte column, vind ik.
Heel treffend geschreven, de absurditeit in nieuwsberichten.
Ik vrees echter dat ze handig inspelen op een vreemde behoefte van vele mensen om ene tragedie van ver even op de beeldbuis te kunnen 'genieten'. Rare mensheid, zeg ik altijd.
Dora: Dank je, hier heet dat fragmenten, toch?
Was eerst langer, komt dat later wel een andere keer...want ach, er is zoveel gaande in de maatschapij vanuit de inividualisering...Kijk naar diverse resente gedichten en teksten... Symptoombestrijding, de oorzaak negeren... Ieder alleen in lege dozen, ik zou er geen chef over willen zijn... - Mariechristine
Je legt de vinger op de wond. Schitterend geschreven.
Groetjes, M-Ch.
Dora: Dank je wel... - silvia
treffend recht in de roos Dora !
Dora: Dank je, niet gescjoten is altijd mis, niet waar?
|
