Volg ons op facebook
|
< terug
Fijn, deskundige hulpverlening
Ik vroeg waarom het ineens zo anders, moeilijk moest en antwoord bleef uit. Stak het dat ik gelukkig was? Het glansrijk alléén redde? Hoe oneerlijk, ons kind kreeg zwaar te lijden onder de gemene pesterijen. "Vrienden" losten op als sneeuw voor de zon. Besloot "men" dat het mijn schuld was, (hoor- wederhoor, nooit van gehoord) Niemand merkte met welke reden wij door wie onder de grond moesten worden gespit. Gelukkig vond de hulpverlening na neutraal gedegen onderzoek (in belang van onze peuter) het snerpende sissende serpent, de oorzaak wel. Ik loog niet, constateerde men verbaasd. Dit maakten zij zelden mee. Een moeder die er zoveel voor dee, om het kind bij pappa te krijgen. (Het komt nu goed!) Ons meisje was al getraumatiseerd, legde men parmantig vast. Zwart op wit, dik dossier, complimenteerde men : "Mevrouw W. heeft er alles aan gedaan om het trauma te voorkomen." Ook bij de rechter in die immense grote zaal werd het officieel bevestigd door het hoofd, toch niet de minste, van de Raad voor de Kinderbescherming: "Mevrouw Weltevree, het staat hier opgetekend hoor: woordelijk, wat zijn nieuwe vrouw doet." Ik huilde voor het eerst in die vier keiharde leeuwinnenjaren. Zomaar, in het openbaar bij die welwillende begripvolle rechter. (Niet om de erkennig van mijn machteloze strijd, maar om wat mijn kind had meegemaakt. Schaamde me te pletter voor die niet te stuiten tranen met tuiten.)
Het lag dus echt vast. Voor later, dat pappa wegbleef en waarom. (Komt het met deskundige hulp goed! Sta ik niet meer alleen, poehee, moeder zijn voor twee is geen peulenschil. Gelukkig maar!)
"Mevrouw Weltevree, we kunnen niets meer voor u doen." Perplex was ik.
"Dit is zo'n ongewone situatie. Wij zitten zelf ook met de handen in het haar bladietrala"
Ik dacht dat ik droomde. "Nee Mevrouw, nooit zoiets bij de hand gehad, niet bij machte zalamentaria…."
Deze groteske Kafkaiaanse laffe afscheidingspartij was voor mij, domme moeder, niet te vatten.
"Het staat onomstotelijk vast, wie hier aan de touwtjes trekt. Vecht ik echt alleen tegen de duivel?"
Ze haalden alle drie de schouders op, wisten zich geen raad van machteloze schaamte.
"Zo'n kleintje vergeet veel, groeit er wel overheen." zei men, gooide de handdoek in de ring en bedankte voor de thee. Oh ja? 't Valt wel mee? (Ik merk er, als leek, anders geen moer van. Mijn mooie hummeltje is niet meer dezelfde, onbereikbaar, dat zien jullie toch ook met de ogen dicht?)
Mijn dochter zag haar vader daarna 23 jaar niet meer. Grofrode wildvleesvergroeide ribbellittekens staan dik op onze arme kapotgeschoten ledematen. Makkelijk open krabbaar ging het (verdringvergeet) nooit ooit over. Ik heb wel een schoon geweten, ontken de schade niet. Mijn volwassen dochter houdt echter alles diep verborgen. Is er niet aan toe. Kwam het (beter laat dan nooit) toch goed met haar.
Ze weet wat er aan schort; Ik heb haar mishandeld, zegt ze. Ik ben dus verbannen. (Kromme heksgekraste deezjavuumonsters. 't Is GeVeDe of de duvel er wéér mee speelt. jaja.) Verkikkerd op prinspappa zocht ze hem zelf op. Als de berg niet naar Mohammaed komt, lukt het wel andersom, mondje dicht verder....
Pa en zij hebben het al zeven jaar reuzeneusjes gezellig samen. Met mij komt ze nog steeds niet klaar blijkbaar en zij beiden schuiven mij als lastige getuige, liegende fantaste weg. (Wir willen es nicht wissen) Dit heeft verdomd veel weg van wat men diagnosticeert als oorlogs- of kampsyndroom, maar ik tel als moeder niet mee.
Inmiddels zijn trouwens ook de dossiers van toen, zonder pardon of overleg, opgedoekt.
"Mevrouw, 't is te lang geleden. Dat gaat nou eenmaal altijd zo. 't Is verjaard."
"Ook zulke zware gevallen van mishandeling? Dat komt toch altijd pas veel later weer naar boven?"
"U had aan die kwestie eerder ruchtbaarheid moeten geven."
"Dat kon niet, mijn kind was er niet klaar voor, is nog steeds traumatisch verstoord."
"Sorry mevrouw, 't is weg, nam te veel ruimte in." Ik bevries even, ben niet terzake deskundig uiteraard...
Leve het heilige kinderbeschermende zoute vreten. Regels mevrouwtje, uw leven is voorbij, kansen verkeken, tot ziens.
Ik heb nu toch, zo aan het einde van de rit, wel een piepklein vraagje. Mag ik even?
Zaligmakende dames/heren, alles betwetenkenners, kinderwelzijnswerkers en psycho-therapeuterleuters.
Kunt u nu dan misschien even de geestelijke gevolgen van dat snel vergeten traumaatje vernietigen?
Het neemt in mijn leven namelijk een beetje te veel ruimte in beslag, ziet u? Nee? Alsjeblieft????
(Net wat ik dacht, alweer niet thuis...doof zeker? Ssst? Oh ja, ik ga al, dank u wel voor niets.)
Wat kan het leven toch raar draaien. Denk ik (snelsnel beam me weghier Mascotty) tien keer op een dag dat ze in mijn kamer staat want dan hoor ik mijn dochter op de TeVe bij de reclame voor xes4all
(GVD, ACCES!!! For ALL notabene, al die achtentwintig lange jaren kreeg ik geen access meer tot haar.)
Glasharde leugens, lasters, men kwam weg met de smerigste beflikkerij. Er is niets nieuws onder de zon.
"Ach Door, houdt er over op, je moet het vergeten." (Ze zit meteen aan het begin van die reclame, op tijd wegdrukken lukt niet.) Zucht steun. "Ga in het verpleeghuis bloemschikken, voorlezen aan doven, geef schilderles aan blinden. Zoek een doel... ruim je huis op. Wat word jij een slons, overdrijf niet altijd zo...aanstelster...je lijkt gestoord (Heeft de duivel soms ongemerkt toch wat onverschil afgegeven?)
"Moeder, als dank voor al uw onvoorwaardelijke zorgen, mishandelen en negeren wij u."
Dat haalt het nieuws niet. Huiselijk geweld hoort niet op straat. Jawel, als het te laat is, het dodelijk uit de hand is gelopen. Liggen er tien actualiteitenrubrieken achter de struiken om een graantjetraantje van de ellende mee te pikken. Inmiddels zijn de daders met de noorderzon vertrokken. De vrouw daarbinnen is door haar ex en zijn dochter mismaakt gemarteld doodgeslagen. Jammer dat ze het niet kan navertellen. Concludeert men (zonder enige kennis van zaken) dat ze waarschijnlijk zelf schuldig is aan haar misselijke lot. Of was het toch de lieve God? Omdat ze een boekje over haar fantastisch bevredigde leventje open deed.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Niet iedereen kan de waarheid verdragen zeker als ze kwetsend blijk te zijn. Psychische verwondingen kan men jammer genoeg niet zien en er naar zoeken doet men niet omdat te tijdrovend en zeker te duur uitvalt
Willy
Dora: Volgens mij klopt het Willy wat jij zegt. Zolang mijn dochter niets "weet" kan haar illusie over oorzaak en gevolg niet kapot (blijf ik zondebok.) Jaja. de duvel en zijn maat hebben al zo vaak gewonnen.... - manono
Loslaten is het moeilijkste en vergt vaak vele jaren...
Dora: Die stomme reclame ook....
nekt me toch even
een héél los leven?
Ja Doortje hangoortje,
Een HEEL leven tranenboortje - tessy
Ik voel de pijn tussen de woorden Dora, ik wou dat ik iets zinnigs kon zeggen in deze, maar machteloosheid schijnt hier de winnaar te zijn. Veel sterkte.
Dora: Lieve Tessy, ik ben gezegend met een oersterk vertrouwen, het komt ooit goed, echt waar.... alleen niet op mijn tijd...mijn wil helpt niets.
Ik vind wel dat men mag horen dat deze verhalen bestaan, er zijn, als was het maar om eens flink aan de bel te lellen...zo van
Hallo, mensen, wij zijn géén postpakketjes... - Magdalena
Stank voor dank verdragen, doorstaan... enkel diegenen die heilig verklaard werden na hun dood kunnen dat aan denk ik.
Het is erg: zwijgen uit liefde, zorg dragen, beschermen en nadien merken dat alles wat je in stilte droeg en verzweeg... ten goede komt van uitgerekend...
Ja het komt goed. Als jij verder zwijgt, draagt en toelaat om het plaatsvervangende zwart schaap te spelen. Toelaat dat het kind vergeet, niet meer weet, een nieuw verleden creëert dat leefbaar is... ten koste van jou.
Liefde is soms het aller ergste wat ons kan overkomen.
Dora: Ja heel goed gezien Magdalena.
Het zal mijn karma wezen. Ben best vrolijk en ceatief te pruimen, vind ikzelf. Alleen, ja, ik zal in dit leven wel een vorig bestaan goed te maken hebben, misschien, of zo of iets? Bezit mijn ziel in lijdzaamheid.
|
