Volg ons op facebook
|
< terug
Zelfspot-logboek (2) Valkuiltjes
Begin dertig moederde ik goedmoedig alleen en gelukkig. Zeker niet gezapig grijsmuizig onzichtbaar had ik nog wel een restje valkuil weg te werken; afwijzingen hakten er nog (te) hard in. (staartje van de jeugd).
Er lag een uitnodiging voor een feestje waarbij introducés welkom waren. De handen (en de rest) vrij, kon ik echt eens een nachtje doorhalen want dochterlief logeerde bij mijn moeder.
Kende ik die leuke lijstenmaker, we lachten zo vriendelijk naar elkaar als ik een lijst kwam uitzoeken. Onmiskenbaar broeide er iets tussen ons. Hij droeg geen trouwring, dus dit was het uitgelezen moment
(Twee vliegen in een klap, pak ik tevens mijn valkuil bij de lurven. Niet van dat benauwde Dora Weltevree, vrouwen moeten ook hun nek uit durven steken als mannen, toch? Ga ik af,... so what? Niet dood.)
Ik hees me in een aantrekkelijk outfitt en stapte opgemaakt en best om-op-te-vreten met bonzend hart over de drempel van zijn winkel. Hij was er niet, dat gaf respijt, kon ik het voorstel nog eens herhalend in mijn hoofd repeteergeweren. Thuis al een paar keer voor de spiegel het bijbehorende snoepsnoetje geoefend. Na enkele minuten verscheen hij vanachter het gordijn, dat naar zijn privé ruimte voerde en lachte schitterend. (Blij me te zien, punt één is binnen)
"Hallo, zeg het eens, wat kan ik deze keer voor je betekenen?"
"Ik hoop dat je dat inderdaad kunt," glimlachte ik schaapachtig, het begon onder mijn oksels toch aardig te blozen. (stel je niet aan, nou niet bangsmoezen of terugtrekken) Hij keek me open aan, zag best dat mijn wangen iets feller kleurden dan normaal.
"Ik heb zaterdag een feestje, het dreigt ontzettend vermakelijk te worden."
"Oh ja? Lijkt me leuk," zei hij en ik putte daar uiteraard moed uit
"Ik mag een introducé meebrengen en ik dacht zo, ja, waarom niet, je lijkt me een leuke man." Zelf vond ik dat het niet zielig klonk, het kwam best wereldlijks en zelfverzekerd over de toonbank gewalst. Hij knikte bemoedigend ook, volgens mij ging het vlotjes zonder kinderlijke onzekerheid. "Dus dacht ik, ik trek de stoute schoenen aan… ik kom je vragen of je zin hebt mee te gaan." Een fantastisch blije breedlach versierde zijn open mannelijke gezicht. Ik zag hem al bijna smulsmakelijk (donker pak incluis vlot vlinderstrikske) voor mijn deur staan, zo geruststellend verliep het. Hij bloosde zelfs, oogde heerlijk tevreden, zag ik en kon dus van opluchting ook wel mijn regelmatige witgebit aan hem tonen, lachte van oor tot oor. Het was prima volbracht.
"Lijkt me gezellig." grinnikte 'mijn' vrijbuiter en werd met de minuut aantrekkelijker. Vergenoegd zag ik hem al meedenken. (Kat in het bakkie, nu nog even afspreken wie wat en en hoe laat...)
"Maar ik zal het toch eerst even aan mijn vrouw moeten vragen," riep hij vrolijk. Oepsoeps, het knapte bijna van binnen. (Ben ik blij met mijn snelle hersens en dat ik het aardig heb voorbereid. Eerlijk blijven, galmde het in mij en ik lachte, neusje in de wind, terug. Uiteraard werd ik wel bloedkoraaltjes rood en hij zag vast iets wonderlijks in mijn ogen gebeuren want hij keek olijk ontdeugend terug. Ondanks de fiksgemeen flauwe lellebel-om-mijn-oren kriebelde het raar in mijn lachspieren.
"Ach ja. Natuurlijk!! Wat een bok schiet ik hè? Dat heb ik weer…"deed ik quasi beteuterd.
"Heb ik eindelijk de moed bij elkaar gesprokkeld om je te vragen en jawel hoor, schiet ik uiteraard een gigantisch hert uit zijn gewei." Hij schokschouderlachte. Ik wilde niet eens oplossen, door de grond zakken.
"Open doel, piccobellopunt voor jou, je draagt geen ring. Ik dacht, ach, lekker ding, hij is vrij." kwam er als vanzelf over mijn lippen. Even leek het of hij zich wilde verontschuldigen, maar het excuus over zo onhandig bij het werk, zo'n ring, kende ik al. Ineens kon ik om mezelf lachen en het ijs brak. De valkuil was weg.
"Is het niet geweldig? " sneed ik de smoezenpas af en loog met het grootste gemak mijn kinder-faalschaamte rigoureus de hoek in. Ontspannen schoot ik in de zelfspotstuip. Mijn manmoedige poging lag op de schroothoop. Hij lachte volmondig mee toen ik zei dat hij dit compliment aan zijn adres dan toch minstens meteen in zijn zak moest proppen, "Voordat ik mijn goedkeuring over jou subiet weer intrek, haha". Lichtjes verbaasd hoorde ik wat er als vanzelf uit mijn mond viel. (Waar haal ik die gladgebekte leuter-ik-grootmoedig-litanie nou ineens vandaan? Ik lijk wel een gladjanus, overal prietpraatje voor paraat. Wonderlijke ontdekking, gratis voor niets.)
"Jij mag er zelf trouwens ook best wezen hoor. Het is dat ik bezet ben, maar anders..."
Eerlijk is eerlijk. Zijn vette compliment, wel of niet gemeend, deed me toch goed, gaf me moed.
"Zie je het al voor je? Heb ik dagen geoefend op die paar moeizaamzinnen, want ja afgaan is geen pretje. Nee had ik al, ja kon ik nog krijgen." Hij knikte geamuseerd...haalde lachend zijn schouders op.
"Oké, gaat het hele feest aan je neus voorbij." grolde ik als een namaak lange tenen paaitypetje.
"Heb jij vandaag even een fijne dag?" Hij knikte en we gierden samen kort door de bocht de laatste pijnlijke ondertoontjes weg. Ik had het best leuk gevonden als zijn vrouw ineens ook achter het gordijn vandaan kwam, had ik kunnen zien of we aan elkaar konden tippen....
"Weet je meteen ook zeker, mocht je er na zolang getrouwd te zijn vragen over hebben, dat je nog goed in de markt ligt." gierpiepte ik en hij zei, dat zijn vrouw deze waardering ook wel op prijs zou stellen, hahahihih jaja. Pareerde ik die lulkoek weer, ik bleek ook net na een afgang een gehaaid kletsmajoorke.
"Zul jij straks genieten onder het warme eten, als je het vertelt. Is jullie dag weer goed." Hij knikte.
"Ga ik zaterdag alleen, je zult er vast spijt van krijgen hoor,"vrolijkte ik door en draaide me nu toch maar vast richting de uitgang. Mijn rug was recht, mijn zin goed en mijn hart klopte best tevreden.
"Neem het er vanavond maar eens lekker van met elkaar," gierde ik om de perfecte uitsmijter.
Het feest was erg gezellig, er liepen geen vrijgezellen los en mijn geschoten bok had best succes.
Een afwijzing kwetst me sindsdien niet meer abnormaal hard. Op de schaal van pijnlijke debacles haalt het nog geen tweetje. Hoezee. Beslist geloof ik dat ik daar, precies op dat moment, het voordeel ondervond van heerlijk luchtige humor. De pijn van "Nee" kende ik als mijn uitgewoonde broekzak, kreeg het nogmaals, maar nu deed het niet eens zeer. Heb ik ook van deze afgang geweldig veel geleerd.
feedback van andere lezers- Magdalena
grinnik
prachtig geschreven, maar een flater vind ik dit toch niet
bewondering dat je dat durfde om op die manier naar een aantrekkelijke man toe te stappen!
waren wij toch maar mannen hé? Van die mannen die achter hun penis aan lopen. Voor de piemel gereageerd heeft voelen ze niets. Als de piemel op jacht gaat voelen ze niets anders dan wat wij pas tijdens het voorspel voelen. Hart, eer, schaamte liggen nog altijd in diepe slaaptoestand als wij al een heel leven samen gefantaseerd hebben :):):)
Dora: Ik zou maar héél even man willen zijn om de sensatie één keer te voelen. Ben zo heerlijk thuis in mijn vrouw zijn...De zelfspot zit meer in: de valkuil aanpakken en jaf te leren door "een bok" te schieten inplaats van hem genezen door succes.... - manono
Ik vind je beschrijving grandioos! Het komt er echt goed door hoe je aan de onverwachte teleurstelling een 'haha' allure geeft.
Twee rechtgeaarde mensen... dan kan het theoretisch nooit een volledige teleurstelling worden. Het kan heel fijn zijn om een gesprek te hebben met iemand met dezelfde principes. Dat doet ook deugd.
Dora: Danks is weer groot ook
Inderdaad, 2 rechtgeaard kan geen kwaad.
Ja, wat zou ik me bedonderd hebben gevoeld als ie wel mee was gegaan en ik pas achteraf had gehoord dat ie bezet was. Had ik nooit nog één lijst bij hem besteld, oh zo... - silvia
troost je : dit was niet eens een echte afwijzing, dat zou het geweest zijn als hij vrij was geweest en dan nee had gezegd. Nu was hij "alleen maar" getrouwd :-)
Dora: Ah maai, jammer nou, was ik zo tevreden over mijn aanpak die valkuil te lijf te gaan, oeihoei mammie moehoe kom gauw? Zij plaagt me.
Wees niet bang, dat soort zaken had ik me ook al wel bedacht, maar ach het blijft komisch vind ik... - Hoeselaar
Hoe dat jij jouw afgang nog tot een sucses kon maken is voor mij een raadsel. het moet toch pijn gedaan hebben. Ik denk dat je een goede pokerspeler zou afgeven.
Willy
Ik bewonder jou luchtige schrijfstijl, ja ik ben zelfs een beetje jaloers op je
Dora: Willy, ik kan helemaal niet pokeren. Houd niet van politiek of spelletjes met de gevoelens van anderen of mij.
Ik was zo opgelucht het te hebben gedurfd, al bevredigend op zich. En echt af kun je niet gaan als je eerlijk blijft. Je kunt het wel met een kwinkslag brengen, dat is denk ik mijn sterke punt - tessy
Prachtig Dora, dat heb je heel erg goed doorstaan hihi
Dora: Ja, jong was ik nog toen, dank je wel voor het lezen...
|
