Volg ons op facebook
|
< terug
Opvoeden met de muziek mee
De mens is een Godsmooi muziekinstrument en ouders hebben de plicht/taak hun onschuldige instrumentje behoedzaam en voorzichtig te stemmen. Men zou eigenlijk meer beslagen ten ijs moeten beginnen aan zo iets geweldigs als het schenken van nieuw leven aan een onschuldig prachtwezen.
Bij kinderen is de onzichtbare zilverdraad van Goddelijke extase namelijk nog helemaal in tact.
Het ervaart via huid, mond, ogen en oren en die zintuigen zijn rechtstreeks verbonden met maagdelijke onschuld. Babyzieleliefde en kindergevoelens zijn nog veel dieper, zuiverder dan bij volwassenen, die reeds eelt hebben gekweekt omheen hun kwetsbare verlangens....
Jouw wereldwonder is als een onbeschreven blad, een duur zuiver witlinnen van exquise kwaliteit.
Dat MAG je als levenskunstenaar zacht aanraken, strelen. Mag, niet MOET en al helemaal niet met ondeugdelijk grove muurkwasten of te scherpe paletmessen. Het nieuwe wezen schrikt van harde donderknallen of bliksemschichtend licht. Je kunt je baby wennen aan harmonieuze kleurmelodieën. Jullie rustige ademhaling en zachte liefdesstemmen fluisteren in beginsel de muziek die langs de zinnen van jullie kleintje speelt. Omarming en liefkozing legt libretto's en sonata's aan, in majeur. Het gerustleven in feestvierklanken. Regelmaat en veilige zekerheden. Jouw kind verlangt naar vaste rituelen waarin aan de verlangens is voldaan. Die sensaties krijgen achter de majeur toetsen/snaren een vaste veilige plaats. Van verzuurde hatelijke sfeer, harde disharmonie trekken echter alle zenuwen bij het kleintje samen. Je leert je kind daarvan in veel te kleine schoentjes passen. Dat loopt daarna wellicht levenslang heel onzeker, met stompeklompen over tere eieren te strompelen.....Kromgetrokken kinderteentjes en -handjes worden mineurzeurende lange grotemensentenen, ongeduldige gebalde verdedigingsvuisten. Vergeet dus niet je stem te dimmen, harde woorden en geschreeuw levert in de pubertoekomst valse noten op. Onder iedere mineurknop leeft kinderpijn. Als je te hoge eisen stelt, niet naar je kind luistert, komt onder die halve noten de herinnering aan te kort schieten, niet voldoen. Zo ontstaan minderwaardigheidsgevoelens. Sommige ouders denken met een accordeonnetje te maken te hebben (omdat ze zelf van die muziek houden) terwijl ze een prachtige cello hebben gebaard. Goed luisteren en kijken dus naar jouw nakomeling. (Het is zichzelf, niet wat jij ervan wilt maken.) Weinig ouders zijn zich ervan bewust, dat ze in de eerste vijf jaar het instrument van hun kind afstemmen. Je doet hen (en jezelf) tekort als je niet samen met hen hun eigen wezen ontdekt. Op het moment dat je nazaat de wereld intrekt, met anderen wil musiceren, zouden jullie niet in verwarring behoren te verkeren over zijn/haar identiteit.
De volgende fase geeft je nog meer inzicht in jouw kind. Naarmate jullie de puberteit naderen wil je kind zijn eigen liedje leren spelen. 't Liefst met jullie steun. Het vermogen achter je kind te staan als het aan het experimenteren slaat is levenswijsheid. Geef het de kans nieuwe muziekstromingen te ontdekken. Zolang ze zichzelf niet in gevaar brengen kan het geen kwaad. Laat los waar kan, vertrouw op wat je het zelf hebt bijgebracht. Dat wordt echter moeilijk als je kind dan al te veel valse noten heeft aangeleerd. Alle pubers willen hun vrijheid. Niet alleen jullie kind zoekt zijn eigen weg. Het vertrouwde dak boven hun hoofd moeten ze durven loslaten, dus verwijt het hen niet. Je wilde zelf toch ook ooit je eigen leven organiseren, je eigen fouten kunnen boetseren? Dat deed je waarschijnlijk ook met vallen en opstaan, of niet?
Sommige kinderen verlaten met slaande trom het ouderlijk huis. Andere sluipen op een donkere nacht ongezien naar buiten. Alleen of aan de hand van een handlanger of een behanger. Misschien iemand die juist (uit rebellie) niet lijkt op een van de ouders. Liefde is loslaten, je kind was nimmer je bezit!
Het blijft behelpen, dat opvoeden en ieder doet het naar eer en geweten, beste kunnen.
Het is als een havik opletten. Zorgdragen dat je jouw eigen invullingen (of vastgeroeste kinderpijn) niet als erfenis aan jullie nazaat over zult dragen. Wil ook niet dat je kind waarmaakt wat jou zelf niet lukte.
Niemand heeft plezier van de zure schulden die jij van jouw ouders erfde en die je op jouw beurt weer bij hen achterlaat. Dat slaat later rigoureus terug...(zelfs als het niet eens jouw schuld was)
Zolang jouw eigen ego teveel is ingekleurd door de muziek (eisen, oordelen, voorwaarden, onvoorwaardelijke steun, complimenten, medeleven, aandacht en of begrip) van jouw ouders, lig je regelmatig in de clinch met de andere wereldinstrumenten. Buiten bestaat niet alleen uit accordeons of violen. Daar spelen alle instrumenten, die samen de harmonie maken, hun eigen partijtje in mee....
Het enige dat we op dat moment in wezen gemeen hebben is het interactie-notenschrift. Oh weh als je in jeugdige overmoed, na je puberteit, denkend dat je alles weet, ongevraagd de verkeerde toets indrukt bij een oudelullenfagot of de net vier jaar oudere sopraansax. Laat staan als je met je onbewuste ik-weet-hoe-het-leven-in-elkaar-zit-poten midden op een harp gaat staan. Geheid, het hele orkest, timmert je en-masse (want bange mensen maken kampen) het concertgebouw uit.
(Schaam je, rot op hier, achterlijke net ontloken gladiool. Je richt schade aan in onze moeizaam verkregen samenwerking met je jeugdige hondsdolle betweterigheden)
Oei, de wijde wereld is een onberekenbaar moeras vol onverwachte vuurspuwende draken.
En dan blijkt dat je het nergens kunt vinden, jouw rusig tevreden geluk....Je blijft stotterend stuiteren, je vals en venijnig stoten aan de rest van de zelfverzekerd lijkende muziekstukken. (schijn bedriegt ook wel eens)
Je wilt toch liever van jezelf een ander muziekinstrument maken. Het resultaat van de ouderlijke kneedpartij bevalt je niet zo. Prima, niets mis mee. Dan komt het er op aan een goede keus maken. Welke instrument past het beste bij je? Iets dat drumt? Een zingende zaag? Iets met gevoelige vibrerende snaren? Een blaasgebeuren met ventielen en zilveren drukpuntkleppen?
Uiteindelijk blijft het toch domweg oefenen om jezelf terug te brengen naar het wezen dat je was, of zoals je voelt dat je bent bedoeld. Dan begint het pas, moet je niet bij de eerste tegenslag opgeven ook want het vergt veel doorzettingsvermogen en discipline tot je erbij neervalt. Blijven fluiten, trommelen of strijken om het je weer eigen te maken...Helaas zullen een aantal gewoontes strak ingebakken blijken, hardnekkig de kop opsteken, of je dat leuk vind of niet. Er zit toch iets onherroepelijks in je genen dat van beide ouders door je bloed stroomt en dat is in jou samengekleefd.
Komt er beslist een keer dat moment dat je tevreden constateert, dat je precies klinkt zoals jijzelf dat wilt.
Dan pas ben je autonoom en zelfverzekerd. Kun je trots en fier je eigen lied zingen.
Er gaan jaren overheen, maar dan speel je ook wel je eigen partituur en ben je blij dat je goed klinkt, soms, samen met anderen.
Vóór die tijd zul je met de kop door de muur proberen mensen te veranderen. Of je wilt hen behagen, zodat ze je erkennen, bevestigen en lief vinden. Onvoorwaardelijk, met huid en haar, maar helaas, je kindertijd is voorbij en die onvoorwaardelijke alles vergevende liefde mag, kun je alleen van ouders verlangen. Als je gezond bent uitgegroeid zul je zoeken naar een sparringpartner, iemand die je gelijkwaardig wijst op de valse nootjes, die er onherroepelijk bij iedereen uit blijven komen....af en toe
Met geletterde woorden, zonder nootjes en kruisen of mollen wordt het, best tegenstrijdig zo op het eerste gezicht, nog een flink partijtje moeilijker om elkaar in de interactie en communicatie te begrijpen. Misverstanden al om, vooral over en onder solisten.
feedback van andere lezers- GoNo2
intact
drukpuntkleppen
Heb jaren geoefend, speel nu zo vals als een kat!
Dora: In driekwarts dan toch vast en zeker om een keer heerlijk Weensje te walsen dan spin ik meteen even naar die drietactsmotorrrrorrrrorrr?
Spinnennnnnrorrrinnnnooorr - Hoeselaar
Ik denk dat elk ouderpaar zo bezorgd reageert, wij willen allen het aleerbeste voor onze kinderen maar daarvoor moeten we ze eerst durven loslaten
Willy
Dora: Ja dank je Willy, ieder doet zijn best immers, maar een beetje inzicht in zou bij soimmige ouders niet misstaan... - silvia
ik kom nog eens terug om je tekst goed te lezen, lieve Dora, maar momenteel heb ik zooooo weinig tijd, gruwelijk gewoon
Ik wou je dit toch even laten weten, zodat je niet denkt dat ik geen interesse meer heb in je schrijfsels :-)
groetjes
Dora: Dank je wel Silvia, sterke en drukdruk druk, maar neem ook rust, anders brand je op, toch? - Magdalena
Amaai dit is mooi.
Eigenlijk vind ik dit zo'n waardevolle tekst dat het zou moeten uitgesponnen en omvormd worden, samen met magnifieke tekeningen en prenten EN... begeleid door muziek: een soort magnifiek toneelstukje.
XXXXX
Dora: Dank je wel weer, altijd fijn om van een "crack"goede feedback te ktijgen. Amaai, dat zullen we dan eens instuderen voor de bijeenkomst die er ooit komt, of niet dan? - manono
Het klikt van A tot Z, of moet ik zeggen van do tot do, de muziekmetaforen voor opvoeding.
Ik zie de vrijheid die pubers willen meer als 'grenzen verleggen.'
Ik heb de mijne ondanks kritiek van velen, hun grenzen laten verleggen. Heb er geen ons spijt van. Altijd wel gewezen op de gevaren (uitgaan!).
Soms kan ik echt boos zijn wanneer ik een moeder hoor die absoluut wilt dat haar zoon of dochter een universitair diploma halen en zo van die dingen.
Mooie tekst, Dora! Ik heb genoten van de muzikale pedagogie.
Dora: Dank jullie wel voor de mooie geedback...en ik vind het belangrijker dat je kind gelukkig is moeten voldoen aan voorwaarden...is niet hetzelfde als hen steunen optimaal te worden wat ze willen... - tessy
Ik vind het ook een schitterende tekst, er zit zoveel in dat lezen en herlezen de boodschap is. (voor mij althans)
Mijn ouders hadden een hele bende kinderen, en mij valt het steeds weer op, hoe verschillend we toch allemaal zijn, ieder in zijn eigen leefwereld, maar... als het erop aankomt is het één voor allen en allen voor één, en zingen we allen dezelfde melodie.
En dat is de grote verdienste van mijn moeder die heel jong weduwe werd en daar stond ze alleen met al die kinderen.
Ik kan haar niet dankbaar genoeg zijn voor wat ze gepresteerd heeft. Oei nu wordt ik wel erg loslippig :-))
Dora: Heerlijk los te lippen over je moeder, wees dankbaar, met volle teugen...en ook erg bedankt voor je uitgebreide feedback... - Mephistopheles
Je woorden in dit stuk klinken als muziek op zich, de doremifasolletjes vliegen er zo doorheen. Ik zou zelf niet weten welk instrument ik ben, in ieder geval géén vuzuvela..
Dora: Dank je en wie weet ben je wel een gesnaarde trommel met een blaasinstrument gecombineerd, toch?
|
