|
< terug
Het geheim van het verdwenen kruis 9
9
Perke och arme stond met zijn mond vol tanden en wist niet wat te antwoorden. Men kon zien wat hij dacht;-- Awel lieve broer je mag ze hebben, ben ik blij dat ik ze toen niet genomen heb en ze aan jou over liet.
"Hoe kon ik weten wat hier gebeurde, ik lag toch nog in mijn bedstee en droomde van heel mooie dingen".
"Ja ! Vrouwen zullen het wel geweest zijn, denk ge dat ik niet weet waarover jullie mannen altijd dromen, ben ook niet van gisteren".
"Tuut, tuut", kwam Maria tussen beide, ik ken mijnen Perke beter dan ge denkt, hij is een lieve man die geen vlieg kwaad doet, en als het echt moet dan staat hij wel zijn mannetje, en neemt hij het voor ons allen op, nietwaar manneke?" Maria draaide zich naar haar man en seinde met een knipoog naar hem zodat hij zich niet opjutten moest laten. Ze wist ook wel dat haar Perke geen spierbundel was die overal waar hij kwam meteen respect afdwong, maar daar en tegen was hij rad van tong en kwam goed bij haar vriendinnen over. Als hij moppen vertelde dan lagen zijn toehoorders plat, dan liep ze haast naast haar schoenen van geluk.
"Maria, hebt ge gezien hoe dat die geest voor u stond er uitzag?" "Kunt ge hem beschrijven. Hoe zag hij eruit. Wat had hij aan kleren aan, en welke klompen droeg hij? Was hij groot of eerder klein, je moet toch iets hebben gezien omdat gij u zo verschrokken hebt?"
Maria zette zich naast Perke en keek strak voor zich uit. "Ja, weet ge -- wat me nu eerst opvalt,-- dat waren zijn handen, ja!
"Zijn handen waren het -- ik ken die van nog ergens van, maar ik kan ze nu niet meteen thuis brengen, en ik geloof zo langzaam dat men een grap met ons uithalen wil. Als ik er nu zo over nadenk dan ben ik deze man nog ergens tegengekomen maar ik weet bij god niet meer waar. "Het is daarom ook dat hij alleen zo krijsend tegen me zei; "Als we Perke niet kunnen krijgen dan nemen we jou en je hebt ook nog wat jong volk hier rondlopen, ja en toen kreeg ik de stoot in m'n buik".
Bertram kwam het huis binnengestapt en lachte schaapachtig. "wat is hier gaande beramen jullie een of ander misdrijf of waarom zie ik allemaal vragen op jullie gezichten staan". De tweedoudste van Marie en Perke Johan vroeg; Nonk, kunt ge vragen op het gezicht zien? Ik zie dat niet, hoe ziet dat uit?"
"Ach dat is maar een gezegde, als grote mensen dingen aan het bespreken zijn, dan houden kleine oren zich meestal afzijdig, of stellen niet zo onnozele vragen". De kleine Johan begreep niet goed wat Nonk tegen hem gezegd had, maar dat het een terechtwijzing was dat wist hij wel. Daarom droop hij ook meteen weer af. Na dit korte intermezzo vroeg Bertram waarover ze zojuist gesproken hadden, waarop zijn kleinere broer meende dat al deze onsmakelijke gebeurtenissen wel eens het werk van een bekend iemand zou kunnen zijn, en dat men hen een poets tilde bakken.
feedback van andere lezers- hettie35
Je maakt het erg spannend,
groetjes Hettie
Hoeselaar: Dat is ook de bedoeling Hetti, ik mis nog wel de finesse om het helemaal tot een explosie van gevoelens te laten komen maar ik probeer er het beste van te maken
Willy - Dora
So de hele familie in afwachting, bij elkaar. Mannoh man...
Wat lief Willy:seinde met een knipoog naar hem zodat hij zich niet opjutten moest laten.
Hoeselaar: Ja, zo gaat dat toch onder man en vrouw als ze daarbij ook nog eens vrienden zijn
Willy - manono
Je weet de nieuwsgierigheid aan te houden!
Heel graag gelezen, Willy!
Hoeselaar: Dat is ook de bedoeling om het spannend te houdn
Willy - GoNo2
'k Ga vlug ende rap ende snel 't vervolg lezen!
Hoeselaar: Voor jouw overhaast bezoekje wil ik je danken
Willy - Magdalena
Mini foutje als ik me niet vergis: Maria zag een lelijke vrouw, dus: "Kunt ge HAAR beschrijven. Hoe zag ZIJ eruit?"
ben blij dat ik nu pas kan lezen: krijg ik mee :):)
Hoeselaar: Ach weet je, ik kan dit wel perfectioneren maar dan komt het niet meer zo spontaan over als dat ik het bedoelde.
Bedankt dat je dit kritisch las
Willy
|
