Volg ons op facebook
|
< terug
Witte doodskleden
Het is druk in de stad. De optelsom van vrolijkzon, uitverkoop en aanstormende vakantie zweept de kooplust en het lantenfanteren in de mensen op. Bijna hinkelend flooiferen we tussen hen door, opgetogen als toen ik veertien was en de wereld opwindend op uitbarsten stond. Hij heeft het me ooit beloofd, vandaag zal het inlossing krijgen. We vieren jubileer feestgeest, kennen elkaar 210 levens, 2000 jaar.
Daarom lichttreden we zo kinderlijk gelukkig.
Hij weet het best, ik ben apentrots met hem aan mijn zijde. Stiekem ben ik blij dat hij voor de meesten onzichtbaar is, want zo'n mooie beestachtig doorleefde aantrekkelijke vent houd ik toch echt het liefst voor mezelf. Niet dat hij me nu nog ooit ontrouw zou zijn, maar in het verleden liet hij zich toch wel eens flink ophitsen, met succes verleiden ook. Kwam altijd weer terug. Natuurlijk heeft ook hij, mijn eeuwenoude allerliefste, zijn ziel moeten scherpen om wijs en overwogen rond te flaneren.
We waren telkens om de zoveel generaties weer een stel, zonder poespas of witte jurken, contracten noch gebrandschilderd glas. Omdat het toen nog niet zo pompeus geregeld was, maar vooral omdat onze verbinding was vastgelegd voordat we de eerste keer geboren waren. Vandaag gaat hij het me leren. Ik mag naar de originele roedel kijken, ontdekken, herkennen. We deugnieten giebelpuberaal en uiteraard loop ik bigsmilend rechtop rond te ogenzoeken terwijl ondertussen het nieuwe leren, zalig spannend warmgloeiend in mijn buik rommelwoelt. (zo anders dan dat venijnige knelschreeuwbeest, dat kloppende paniek begeleidde.)
"Let op Vilja, als je het foefje eenmaal weet is het kinderspel. Zij zijn namelijk ook op jacht, zoeken in de ogen. De anderen kijken van je weg, naar de grond of door je heen." De wezens die ooit met ons samenleefden kan ik er inderdaad makkelijk uitpikken. Niet groot in getal maar ze glimlachen opgewekt terug of knikken beschaafd, ook naar Drionidias. Het is een knalfuif van herkenning, nieuwe lichten opsteken. Ineens schiet er een schot door mijn hoofd en de adrenaline klimt klippen op, in één tel. Daar, in de verte loopt hij, ja, echt waar. Na dertig jaar herken ik hem onmiddellijk alsof ik hem gisteren nog zag. Zijn slappe haar is dun en grijs geworden, de schichtigblik prikt kleintjes en loos achter de onnodige bril, er kan geen lachje af. Als een landkaart kan ik hem nu lezen. (verstopte gevoelsaders, een hol leeg gejaagd, kale uitgemergelde grijze droogkrijtgroeve in een vermoeid lijf met een zielig strakingebonden auraatje) Naast hem loopt een mooi dooraderde warmbloedigheid, een doorstroomde bellenblaasvrouw. Drionidias heeft mijn hand gegrepen, neemt wat van mijn achtergebleven pijn en de adrenaline over. Ze naderen ons snel en mijn ex kijkt over iedereen heen. Dit is zijn derde leefgenoot op wiens energie hij parasiteert. Ik zie de zielestroom tussen hen niet rondzingen in doorlopende cirkels. Het komt alleen van haar kant, klapt en verbrijzelt als ijzel onherroepelijk tegen de muur van zijn droogte, die zijn hele wezen ontoegankelijk maakt. Drio weet wat ik denk en hij knikt bemoedigend.
(Ik had gehoopt dat hij inmiddels de dood van zijn broer had verwerkt, met zijn derde vrouw open zou bloeien...deze relatie is ook gedoemd stuk te lopen. Zij is warm zorgzaam en eerlijk, weloverwogen, al heeft ze aan hem dezelfde fobie opgelopen als ik toen mij duidelijk werd dat het huwelijk op drijfzand stond terwijl ons wonder in me groeide.) We zijn nu ongeveer twintig meter van elkaar verwijderd en ineens fladderbangt het in me. (Zal hij me herkennen, hard wegrennen of is hij door zijn schaamte heen gegroeid? Ik hoop het zo.) Geen paniek, meer zoals je achter de dichte deur een verassing weet nadat je bij een vreemde hebt aangebeld.
Dan draait hij plotseling af naar rechts. Zonder op haar te letten of haar mee te nemen, duidelijk dat hij ook met haar geen band heeft anders dan om haar te gebruiken. Zij loopt ook niet achter hem aan om in de etalage van de fotohandel te kijken. Haar ogen zuigen zich vast in de mijne en ze glimlacht even verstandhouding….droevig.
(Mijn fobie heb ik destijds zelf opgeheven maar bij haar woedt het nog. In haar aura zweefbangt een woelend gat waar wantrouwige onzekerheden en gedachten krioelen. Ze verzwijgt het dus voor hem, dat ze hem doorziet.)
We passeren elkaar, ik voel haar warmte maar ze ziet Drionidias niet. Ik weet dat ze over drie jaar mijn ex in de steek moet laten vanwege haar leeggezogen ziel. (Ons kind zal hem dan voor zichzelf alleen hebben. Wellicht kan hij haar dan de waarheid over zijn handelen uitleggen?) Meteen nadat ik die hoop in mijn hoofd heb uitgesproken valt de oude spanning weg, kan ik me weer op de les van vandaag concentreren. Mijn ex en zijn bellenblaasvrouw verdwijnen in de drukke massa en uit mijn hoofd.
Hier ging het vandaag om, weet ik, en Drio gaat met DoortjeDarteloortje een genietterrasje pikken.
"Vilja, weet je nog die opstand van de rebellen, drie levens nadat je Orakelde?"
"Drioliefje, laten we de geschiedenis vergeten, waarom haal je dit nu aan, t'is net zo'n fijne dag."
"Ik heb de uitdrukkelijke opdracht het je mee te delen vanwege de witte doeken, die je uit onbewuste behoefte schildert, die zijn daaraan gerelateerd, hebben er hun oorsprong, horen bij vandaag."
Ik zucht, weet dat ik uiteraard in zal binden, mijn eigen wil is in zijn buurt nergens voor nodig.
"Je ex heeft je tijdens die opstand uit jaloezie gedood. Zonder enige aanwijsbare reden."
"Zomaar? Omdat hij er zin in had. Ik was zeker over de datum, of wat?" ben ik spoorslags verontwaardigd.
"Nee schat, hij moest zijn karma bij jou inlossen."(Toen was ik verdorie ook al met hem?)
"Dat heb ik dus weer, altijd andermanskarma waar ik de dupe van moet worden. Wanneer houdt het op?"
Drio neemt het me niet kwalijk dat ik kinderachtig zenuwlacherig doe om tijd te winnen.
"Niemand kon je daarna terugvinden en jullie kind heeft toen ook haar hele leven met dat gat in vertrouwen geworsteld." (Al die levens verpest door jaloeziekwesties? Bezit en territoriumgeweld, zinloos onnodig!)
We drinken onze koffie, snoepen van de warme appelpunt. Ineens valt de pijn van zijn huidige verraad en het daaruit gegroeide wantrouwen jegens mij op de plek. Drio knikt, legt zijn warme arm om mijn schouders.
"Met één lanssteek doorboorde hij je hart, kundig en gevoelloos, zoals een goede slachter met het te offeren schaap doet. Daarna wikkelde hij je in de witlinnen doodskleden."
"Zo, hij stak niet eens al zijn woede van zich af? Maar één goedgerichte steek slechts?"
"Daarna verstopte hij je diep in de berg reeds gedode slachtoffers, zijn strijdmakkers."
Ik krijg het koud van deze waarheid, die me wel in een ongrijpbaar bewustzijn bekend voorkomt.
(Was mij in de steek laten niet genoeg? Was het echt nodig onvindbaar weggestopt te worden tussen die stinkende vechterslijven? En waar was jij mijn liefste om me te beschermen? Leefde je met Alida in Afrika?)
Het kind in mij voelt zich onheus gemeen behandeld, nogmaals ongezien gevoeloos weggemoffeld.
"Net zoals het hem samen met Magda Lena is gelukt, na negen jaar roofbouw op mijn liefde te plegen."
"Ja, zoals hij nu weer met je deed, knipte je uit zijn leven. Hij weet niet beter of een mens is als een speelpakketje of een te overwinnen vijand. Als het verveelt, in de weg staat, gooi je het weg."
"Ik heb destijds dus niet eens een normale begrafenis gehad?"pruil ik vierjarig.
"Ook nog tussen al die dode vechters? Ik ben zo mordicus tegen oorlog. Met welk doel moest ik zo eindigen?"
"Opdat niemand je vinden mocht, kon ontdekken dat hij jou had gedood." Inderdaad, hij moet nog steeds zijn daden verdoezelen. In universeel weten wordt een eeuwenoude valkuil dichtgegooid. Drio knikt en we weten beiden dat de les van vandaag is afgerond.
(Ik hoef nimmer meer op de blaren van een ander te zitten? Wat zal dat een heerlijk leven worden.)
"Jaloeziemoord is nu vaak genoeg herhaald. Dat is uit jouw ziel verdwenen. Ruimte voor het volgende stadium komt vrij." fluistert Drioni.
"Nu kan ik wellicht mensen met mijn kennis helpen?" mijmer ik en kus mijn liefste vol op zijn mond, de mensen van het tafeltje naast mij zien me alleen maar gelukzalig van de zon genieten.
Zij hebben mijn liefste niet gezien en we zweven even later hoog boven de drukke stad…..
feedback van andere lezers- manono
Ik vind Drionidas zo positief!
Gedachten en bedenkingen en gevoelens hebben een landschap en fantasy medespelers gekregen... dat vind ik heel leuk.
'zwepen' ; onderwerp is meervoud.
'wanneer houdT het op'
Dora: Ik zag het onderwerp als drie keer enkelvoud, heb er nu maar een optelsom van gemaakt...Het houd nu ook op. (stom toch zulke missers, schaam schaam) In deze vorm kan een column een "verhaal" worden...
Even wennen, want ik heb weinig ervaring met mijn gedachtenwereld naar bedachte realiteit om te bouwen... - tessy
Heel knap geschreven Dora, ik lees dit graag
Dora: Dank je wel, probeer het maar eens via mijn Drionidias..
|
