Volg ons op facebook
|
< terug
Schillen en dozen
"Laat niet na het feest en het aangenaam verpozen
de eigenaar van het pand de schillen en de dozen."
Ouders zitten soms met plichtsillusies. Ze denken/hopen/verwachten God te moeten/willen/wezen. (Of de maagd Maria, beslist geen slechte tweede keus). Maar één ding lijkt wel universeel: alle ouders wereldwijd voelen het; Mea Culpa dat mijn kind ongelukkig is. Gefaald heb ik, als de nazaat hopeloos ontspoort.
Vóór de puberteit is het nog te overzien, maar dan…Oeioef.
Als je hebt opgelet komt het niet onverwacht, de tekenen aan de wand hangen al rond hun negende voor je ogen te bungelen. Mocht je iets te lang dralen met loslaten beginnen de gesprekken tussen jou en je tienjarige langzaam maar zeker op bitse oorlogen in haat en nijd te lijken.
Bij mij dan althans, ik hoop niet dat bij iedereen de vuile verwijten tegen de muren opklommen.
Dat is niet meteen onoverkomelijk, dacht ik, schroef eenvoudig je mond dicht en wacht af. Ooit is ze er klaar mee, want wat ik heb bijgebracht zal toch in de achtergrond van het ontploffende zekerweten nog ergens meezingen. Vaak komt het na een paar jaar rellebellen en onbedoeld op het oude hart staan stampen ook wel weer op zijn pootjes terecht. Dat zich afzetten is een overgangsfase en bedoeld om van elkaar los te komen. De nazaat moet zonder schuldgevoel onder het veilige pannendak boven het hoofd weg durven. Op het eigen tijdstip. Die periode is echter voor alle partijen wel aanpoten geblazen. Het is een niet te voorkomen tussenfase, die overgang van klein naar groot, metamorfose van opvoeden/zorgdragen naar gelijkwaardig overleg met elkaar. Niemand hoeft daar volgens mij de schuldigverklaring voor te tekenen… toch?
Als beide ouders deel uitmaken van het gezin (of tenminste nog gedeeltelijk de gezamenlijke geschiedenis maakten) heb je kans dat iedereen het uiteindelijk enigszins rooit. Zonder twijfel is het voor allen een ingewikkeld proces waar geen van de partijen onderuit komt.
Wie goed doet krijgt echter niet per definitie goed retour. Wat je vol overgave hebt proberen klaar te stomen voor die boze buitenwereld heeft er geen boodschap aan wat jij goed doet.
Soms betaalt één ouder tevens voor de erfzonde van de andere kindermaker. De emballage (het gat dat de afwezigheid van de tweede ouder heeft veroorzaakt) krijgt de overgebleven trouwvermoeide ouder dan gratis en dubbelop door zijn/haar strot geramd. (zeer oneerlijk en onrechtvaardig, maar wie heeft ons beloofd dat leven eerlijk is?) Dan kan jullie relatie een uiterst agressief karakterjasje aangemeten krijgen. Gezegdes over lege dozenafval ontwerpen dan letterlijke en figuurlijk een afschuwelijk scenario. Bijna ongelooflijk. Een oorlog ontwikkelt zich, waarin er enkel verliezers overblijven en jij als ouder ruimt in je eentje de troep van de ander op.
(Wat op zich al een uitermate lastig klusje is.) Denk niet dat je kind er dankbaar voor is. Het zal hen een worst wezen dat jij met verbeten tranen en moeizaam dichtgeknepen lippen de restafvaltroep van die ander staat op te vegen. (Ze weet niet wat waarom ze dit doet en mag niet zien wat ze aanricht: dan voelt ze zich onnodig schuldig) Je erover beklagen? Het blijft afwegen: kom je voor jezelf op en of zucht je (onhoorbaar) en wacht op betere tijden. Begrijp vragen? Is erg onverstandig, dom. Je vangt geheid botter dan bot en daarnaast is het onpedagogisch.(Alhoewel, als het zo uit de hand loopt schiet je met pedagogisch dus al lang geen moer meer op)
Als je er een paar dikke pillen over hebt doorgespit van belangrijke deskundigen ben jij als ouder beter in staat dat doolhof van slangenkuilen te doorzien. Heb je die back-up van raadgevingen niet, wordt je klaargestoomd voor een dwangopname. Het is echt doodvermoeiend en gekmakend als de bloedstromen onder je nagels vandaan gepulkt worden. Of je timmert een keer genadeloos van je af, maar dat heb ik weten te voorkomen al was het wel eens loeimoeilijk. Mijn kind wilde wel dat ik als gezaghebbende (wat ze hard liep te ondermijnen) in die verklote warboel wist van Mars en Venus. Ze "eiste" dat ik als de beste psycholoog uiteen kon rafelen welk deel van deze oorlog waarover en waarom de boventoon voerde. Paps had het nog steeds te druk, toen we eindelijk hulp vroegen.
Is één van de ouders al jaren uit het zicht, heb je dus wel altijd de hoofdprijs. Na twee decennia onvrijwillig de rol van boze heks uit haar fantasialand opgedrongen te hebben gekregen, zat er niets anders op dan haar hoog op de kast uitgegilde prentenboek dichtgeslagen weg te pleuren. Ik storte een betonwand rond mijn kwetsbaarheden, trok een masker aan. Opdat niets verkeerd, in haar kruisvaardersstraatje, kon worden uitgelegd. Ik heb haar ook nooit iets over mezelf als vrouw of individu verteld, ze had er geen interesse in.
Ik had mijn muil te houden, moest oplossen, wat in wezen dus de omgekeerde weg iwas want ik was al los....
Zelfs onder de gemeenste treiterij heb ik niets over haar vader losgelaten. (wat er ook gebeurt, Door, je maakt hem niet zwart… dat backfired ooit) Wat eigenlijk wel bijna grensde aan Mariamoed, of in iedergeval voelde het als je reinste onbaatzuchtigheid. Ik wist trouwens eenvoudig te weinig van zijn beweegredenen af.
Het werd een modderende mistwaas waarin we achterbleven. Al die jaren, wat een engelengeduld nou toch, wacht ik er op dat ze leest wat er in ons prentenboekje staat, in plaats van in te vullen wat ze niet kan weten.
Ik weet namelijk één ding héél zeker; De verantwoording voor wat een ander doet of deed, neemt ik niet, nooit gedaan en zal ik ook nooit doen. Dat zou ongeveer gelijk zijn aan alsnog een heiligverklaring uit de hemel willen melken. Ik ben wel goed maar niet gek. Ik kan over het verleden heen stappen, zoals je met een hondendrol op straat ook meestal doet, als je tenminste uit je doppen kijkt...
feedback van andere lezers- tessy
Ik hoop met je mee dat ze ooit de werkelijkheid mag lezen Dora
Dora: Dank je wel, zo langzamerhand ligt het in ieder geval klaar, mocht er iets tussen komen....(en anders leest ze het van een onbekende schrijfster) - GoNo2
Knap geschreven!
Dora: Dank je wel... - Kat
Goh Door, deze moest ik wel lezen. Als we nu gewoon samen naar het strand gaan kop in de wind kan niemand onderscheid maken of de tranen van de zee of van jezelf zijn. Niet de kop in het zand steken gezandstraald ben je toch al, zoniet van het strand dan wel van je kinders. Poehee, lieverd heb ik het je al niet een keer gezegd; je leert je kinderen praten ze leren jou te zwijgen! Kus!
Dora: Kat! Wat doie jij nou bij de verhalen te loeren? Zat het hem in de schillendozen?
Vroeger kwam de schillenboer nog door de straat, nu vreten we ze zelf maar op, immers...DANK, jij doodgeverfde gedichtenlezer, voor je bezoek... - manono
De laatste zin alleen al!
Ik zal je altijd heel graag lezen, daar twijfekl ik niet aan, alleen al maar om meegenomen worden in die meesterlijke blootlegging van nuances.
Dora: Mijn dank rijst de pan uit, heeeeerlijk, dat wel.
meesterlijke blootlegging van nuances?
Hoor wie het zegt, jij, de uitgelezen beschrijfster
van zeer diep doorleefde emoties. DANK dus weer,
Drio komt morgen weer buurten hoor, op een oudelullenbankje deze keer. - MarieChristine
Met belangstelling gelezen. Ik pik er één zin uit : ik heb haar ook nooit iets over mezelf als vrouw of als individu verteld, ze had er geen interesse voor. Ik denk dat dit voor veel ouders herkenbaar is. Maar als ik eerlijk ben, voor wat er in mijn eigen moeder (80 jaar)werkelijk omgaat betoon ik (schuldig) ook te weinig interesse. Echt begrip vind ik het meest bij leeftijdgenoten.
Dora: Ja, dat merk ik wel meer. Bij mijn moeder heb ik het hemd van haar lijf gevraagd, want ik snapte niets van haar....
|
