Volg ons op facebook
|
< terug
Manfred
Manfred
Het regende letterlijk pijpenstelen. Dat kwam omdat mijn bovenbuurman, welke Manfred heet, eindelijk gestopt was de pijp te roken. Hij had al zijn pijpen in twee gebroken en via het raam naar beneden gegooid. In hun neerwaartse tocht passeerden de afgewezen pijpen mijn raam op de eerste verdieping.
Maar ik keek natuurlijk niet toevallig door de raam, toen ik de pijpenstelen zag vallen. Neen. Ik ken Manfred immers al langer dan vandaag, en verwachtte dat er iets naar beneden gegooid zou worden. Dit behoeft een klein woordje uitleg:
Het is namelijk zo dat mijn buurman wel vaker dingen door de raam kiepert. Dit gebeurt meestal in een vlaag van woede. Het effectief gooien van de voorwerpen wordt steeds vooraf gegaan door een afgrijselijk gekrijs. En vergis u niet, daarmee bedoel ik wat u zich erbij kan voorstellen; een gegil dat door merg en been snijdt.
Gewoonlijk is Manfred een gemoedelijk en minzaam man, de blokoudste die terstond wijze raad kan geven aan eenieder die erom vraagt, zolang ze hem maar even laten nadenken en aan zijn pijp laten lurken. Maar zo nu en dan krijgt hij het te beroerd, en dan slaakt hij geluiden alsof hij een wilde aap was. En mocht je nog nooit een wilde aap hebben horen krijsen, het is vrij beangstigend, dat verzeker ik u. Ook een tamme aap kan desgewenst deze geluiden produceren, mocht u zich deze vraag stellen, maar dit geheel terzijde.
Nadat dit geluid is weggestorven, hoor ik Manfred dan met grote passen naar het raam gaan, en hoor ik hem eraan morrelen. Vervolgens vliegen er voorwerpen naar beneden. Zo zijn er al lederen zetels, een tv-toestel en een Nintendo (van zijn kleinzoon-'het maakte teveel lawaai'-dixit Manfred)) naar beneden gesmeten. Eénmaal zag ik zelfs Manfred's vrouw Rosa voorbij mijn raam naar beneden donderen. Hij had ze echter niet naar beneden gegooid, verzekerde hij me later met zijn kalme basstem. Neen, zij was naar beneden gevallen, in een poging Manfred te beletten haar collectie 'Dag Allemaals' naar beneden te gooien. De domme koe. En het was haar toch mooi niet gelukt.
In elk geval, deze modus operandi (het krijsen, de grote passen, het openen van de raam en het kieperen van de voorwerpen) maken dat ik kort nadat de eerste gil geslaakt is, reeds plaats neem in mijn luie zetel, welke hiervoor speciaal voor de raam gepositioneerd staat.
Maar ik ben u nog iets vergeten te vertellen. Onder mij, op het gelijkvloers, woont er een vriendelijke Afrikaan, die Luiz heet. Hij is een erg toffe man, en erg begaan met Manfred's welzijn. Hij kan goed met hem overweg, en behandelt hem met alle egards. Dit komt omdat Luiz's gehele inboedel ooit bij Manfred in huis stond, totdat deze op een mooie dag begon te krijsen en… U volgt nog?
Dus elke keer dat Manfred krijst, hoor ik niet enkel boven mij, maar ook onder mij ijverige voetstappen, in de richting van Luiz' tuintje, waar Manfred's spullen steevast belanden. Maar omdat Luiz zich op het tijdstip dat het gekrijs losbarst niet altijd nabij de achterdeur bevindt, zijn zijn pasjes altijd van het iets snellere type. En je kan er je klok op gelijk zetten: exact vijftien seconden nadat het laatste voorwerp uit Manfred's raam is gevallen, hoor je met een hoog gekraak Luiz' deur naar de achtertuin opengaan, en kan ik hem de gegooide voorwerpen aandachtig zien monsteren.
Manfred weet dit, maar vindt het niet erg. Althans dat zegt hij toch. "Gegooid is gegooid", bromde hij laatst. Hij kan ook niet anders. Waarom gooit men immers dingen uit de raam? Toch omdat je ze kwijt wil? Het is zelfs een strafbare overtreding: sluikstorten. En ook al zou Manfred na de gepleegde feiten spijt betonen, hij heeft geen been om op te staan.
Dus is het een stilzwijgend compromis tussen Luiz en Manfred. Luiz klaagt niet bij de politie, en Manfred op zijn beurt eist nooit spullen terug. Maar dat is buiten Rosa gerekend. Zij heeft een hartsgrondige hekel aan Luiz. Naar het waarom van deze haat is het gissen, maar ik volg wel twee geloofwaardige pistes.
Enerzijds ziet Luiz zwart, en nog geen klein beetje. Hij ziet zo zwart dat als hij met gesloten mond 's nachts over straat wandelt, je hem gewoon niet ziet. Kort gezegd: Rosa zou wel eens een raciste kunnen zijn.
Een andere mogelijke reden spruit voort uit afgunst. Wanneer het mooi weer is, vleit Luiz zich graag in zijn tuintje neer om van de zon te genieten. Hij haalt dan zijn lederen zetel en zijn collectie 'Dag Allemaal'-s boven. Maar u voelt hem al komen zeker? De lederen zetel was de lievelingsfauteuil van Manfred's wederhelft. Ook de collectie 'Dag Allemaal'-s behoorde haar toe, zoals eerder vermeld.
Maar ik dwaal af. Ik had het over de vijftien seconden die Luiz steevast wacht, alvorens de zaken in zijn tuin te inventariseren. Hij heeft deze vijftien-seconden-regel in het leven geroepen nadat hij eens een Hifi-installatie op zijn hoofd heeft gekregen. Tot dan toe had hij steeds de vier-seconden regel gehanteerd, en die hebberigheid kostte hem bijna zijn leven. Maar Luiz heeft een hard hoofd en overleefde de klap, wat van de installatie niet gezegd kon worden.
Aangezien ik zelf ook maar een eenzame man zonder noemenswaardig bestaan ben, heb ik dus mijn zetel speciaal voor de raam gezet, op het punt waar ik het mooiste zicht heb op het gebeuren. Mettertijd heb ik een lijstje gemaakt van welke dingen Manfred wanneer heeft weggegooid. Ik houdt het zo nauwkeurig bij dat het bijna obsessief is. Ik verlaat enkel mijn appartementje als ik zeker weet dat Manfred niet thuis is, uit angst een werpsessie te missen. Hebben we niet allemaal een raar kantje?
Dus elke keer Manfred begint te roepen, neem ik plaats in mijn fauteuil, vol spanning wachtend op wat er nu weer te gebeuren staat.
En vandaag waren het dus zijn pijpen die het ontgelden moesten. Dit vond ik vreemd, want Manfred en zijn pijpen zijn onafscheidelijk. Ik had aan het initiële geschreeuw al gehoord dat het om iets opmerkelijks ging, en verwachtte me aan alles, behalve aan pijpenstelen. Ik nam mijn lijst erbij waar ik de data, uren en voorwerpen in noteer. Ik merkte op dat hij gisteren omstreeks middernacht nog een reeks oude videobanden door de raam had gegooid. En Luiz had deze na vijftien seconden allen gerecupereerd. Dat was een meevaller voor Luiz, want op mijn lijstje zag ik dat Manfred eergisteren zijn videorecorder naar beneden had gekeild. En indien u zich afvroeg hoe het komt dat deze voorwerpen meestal niet beschadigd raken, ook al zijn ze van twee hoog naar beneden geworpen; anderhalve maand geleden heeft Manfred een grote dikke mat naar beneden gekieperd, welke Luiz gebruikt als opvangplaats. Deze mat breekt dus de val van de voorwerpen. Geen uil, die Luiz.
Maar goed, we maken het verhaal af. Ik hoorde Manfred dus extreem hard krijsen, en hoorde zijn voetstappen in de richting van de venster gaan, en het verwachtte gemorrel. Hierop hoorde ik Luiz naar de achterdeur rennen, en ik nam mijn pen ter hand en hield de lijst gereed. Maar vandaag had Manfred het wel erg hoog zitten, want hij krijste een tweede maal (!) onmiddellijk nadat de pijpen voorbij waren gekomen, en dat was hoogst uitzonderlijk. Luiz had het ook opgemerkt, en zag het als een teken dat zijn vijftien-seconden-regel aan herziening toe was, vermoed ik, want na een minuut had ik zijn deur nog steeds niet horen opengaan. En dan gebeurde het. Manfred passeerde zelf mijn raam, stijf en ondersteboven, en in totale stilte. Hij landde op zijn hoofd in Luiz' tuin, net naast de mat. Hij stak vast in een slijkerig perkje, en zijn hoofd zat geheel ondergronds. Luiz opende onmiddellijk na Manfred's onzachte landing de tuindeur, denkende dat de gooier niets meer kon gooien, aangezien hij zelf gegooid was. Manfred bewoog niet. Hij had zijn nek gebroken. En toen kwamen de ambulance, de politie, de buren, en een week later werd Luiz gearresteerd. Men verdacht hem ervan de oude Manfred jaren lang te hebben afgeperst. Men had in Luiz's appartement tal van Manfred's eigendommen aangetroffen, en men geloofde zijn nochtans waarachtige uitleg niet. Daarbij komt dat Rosa haar tijd gekomen achtte. Ze zon op wraak, en vertelde hoe Luiz Manfred had geterroriseerd en bedreigd. Ikzelf moeide me niet. Niets mee te maken. Ieder voor zich en God voor ons allen, is het misschien anders?
En daarom heb ik mijn zetel nu weggehaald van de raam en hem in de keuken gestald.
feedback van andere lezers- Dora
Mooi verteld in ( ik denk) veel Belgische zinswendingen van een verhuizing der goederen. Wat een beleving ook, leuk.
Raam af en toe synoniemen? naar het raam gaan, en hoor ik hem er aan morrelen (aan zijn raam). - manono
Welkom, Erasmus!
Ik heb genoten van je tekst. Er zit een stevige verhaalstructuur in.
Manfred en Luiz hadden een zeer originele en positieve verstandhouding met elkaar.
Het is de vrouw en HP die uiteindelijk racistisch en afgunstig zijn.
De enggeestigheid van HP (van sommige mensen) komt hier treffend naar voren.
Het gebeurt allemaal in een flatgebouw waar mensen dicht opeen wonen...
Ik kijk uit naar nog meer. - marrik
Heel goed. En een warm welkom hier.
M - MarieChristine
Boeiend geschreven vanaf de eerste zin. Hoop regelmatig wat van je te mogen lezen.
Groetjes, M-Ch. - Mistaker
Wat een leuk verhaal! Ik ben het wel helemaal met Dora eens. Op een gegeven moment gebruik je het woord raam zelfs zo vaak, dat ik ging denken dat je het bewust deed. Het is trouwens HET raam, soms gebruik je DE. Ook: HET venster.
Tevens ben je een groot liefhebber van het woord 'welke', bijv:
Onder mij, op het gelijkvloers, woont er een vriendelijke Afrikaan, welke Luiz heet. Hij is een erg toffe man, welke erg begaan is met Manfred's welzijn.
Nou is het woord welke in dit verband überhaupt al vreemd voor een Noord-Nederlander, ik zou DIE gebruiken, maar 2x vlak achter elkaar is echt teveel van het goede.
Suggestie: Onder mij, op het gelijkvloers, woont er een vriendelijke Afrikaan, die Luiz heet. Hij is een erg toffe man, zeer begaan met Manfred's welzijn. (nu ben je ook van dat 2x ERG af).
Zoals Dora al opmerkte: het is inderdaad erg Vlaams (ikzelf moeide me niet, ook zoiets) maar misschien is dat een bewuste keuze.
Ben benieuwd naar meer verhalen!
Groet,
Greta
Erasmus: Bedankt voor julie positieve reactie's. Het verhaal dateert al van zo'n acht jaar geleden. Het stond nog op mijn pc, en ik dacht, ik gooi het gewoon op de site! Ik had het ervoor nog even diagonaal doorgelezen, maar kan me nu wel de kop inslaan omdat ik de hier aangehaalde foutjes niet heb opgemerkt. Ik leer dus: geduld is een mooie deugd!! - Hoeselaar
Hallo Erasmus, blij je hier te vinden. Ik gahier geen opsomming maken van wat goed of slecht geschreven is daarvoor ben ik een te slecht Nederlands kenner.
Wel staat me jouw verteltrant me aan, het is zo direct zonder omhaal en lekker gekruidt met Vlaamse woorden.
Hoop nog veel van je te mogen lezen
Willy - silvia
met veel plezier gelezen Erasmus ! en heel herkenbaar trouwens, ik had vroeger buren die regelmatig ruzieden en dan vloog de huisraad ook telkens door het raam naar buiten :-)
Alleen is het daar niet zo dramatisch afgelopen...
ik hoop nog meer van je te lezen, je schrijft vlot en aangenaam om te lezen !
groetjes
|
