naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Het geheim van het verdwenen kruis 15 en einde

door Hoeselaar

"Ge kunt gelijk hebben en toch vind ik het vreemd, zei Perke. En dan, ik weet nog dat die man met die rare monnikskap naar me vroeg, terwijl hij toch geweten moet hebben met wie hij aan het spreken was". "En, kwam Berta tussenbeide; en eergisteren dan, toen mijn Bertram op onderzoek uit trok werden hem toch de stuipen op het lijf gejaagd maar er was niemand te bespeuren, hé !
Ik begrijp er ook niks van, maar ge moet toegeven dat er ook plezierige momenten waren die ik voor geen geld in de wereld had willen missen. Goh,-- als aan die minuten denk krijg ik nu meteen weer volop goesting, gij niet Maria? Het gezicht van zijn vrouw straalde op diezelfde wijze als die dag toen ze voor het eerst gemeenschap hadden.
Het was Berta die het schoon genoeg vond en van thema wisselen wou want als Bertram nu ook op hetzelfde idee zou komen dan was het hek van de dam, en dan kon ze de rest van de dag klaar staan voor meneer.
Weet ge wat, ik ga op onderzoek uit. Nu het een schone en heldere dag is wil ik nog eens op uit trekken om dat kruis terug te vinden. Maria die aanstalten maakte om met haar schoonzuster mee te gaan werd even terzijde getrokken door de kleine maar dappere Perke.
"Zeg schatteke ge zoud nog iets vergeten of zit dat al in uw planneke?"
"Ja, was het kordate antwoord van Maria, maar dan moet ge eerst dat doen wat ik wil, en anders kunt ge fluiten op wat gij wilt".
Zijn vrouw trok hem even bijzijde en fluisterde iets in zijn oren met het gevolg dat Perke als een wervelstorm uit huis verdween zonder de anderen te zeggen wat ze samen in hun schild voerden. De vragende gezichten verrieden hun wantrouwen maar zeiden verder niets. Even later vertrok ook Maria, zonder de anderen te zeggen wat ze van plan waren
Het gemor dat onder de twee achtergeblevenen ontstond was kinderlijk banaal maar ook ergens te begrijpen. Berta stont voor de deur en wilde juist het huis verlaten toen Hildeke naar binnen strompelde. Geheel zonder lucht en happend naar adem hield ze voor haar moeder halt; "Kijk mamma! Kijk eens wat ik gevonden heb", en haalde heel triomfantelijk een kruis van achter haar rug vandaan. Kijk mamma, wat ik gevonden heb hier langs het huis, het lag gewoon maar op de grond naast het poortje van tante Maria en nonkel Perke".
"Maar dat kan niet! Nee dat kan niet zijn, want ik ben daar toch langs naar binnen gekomen en dan had ik erover moeten vallen".
De schalkse blik op Berta's gezicht verried haar voorpret op wat nu zou gebeuren.
"Ik ga op zoek naar die twee, ik wed dat ik weet waar ze zich nu bevinden, en ik wil die gezichten wel eens zien als ik hen dit ga vertellen terwijl ze zich aan het vermaken zijn". De schalkse lach die bijna duivels klonk deed Bertram even huiveren en hij dacht-- vrouwen toch ik raak er nooit wijs uit!

Einde.

feedback van andere lezers

• hettie35
  Weer heerlijk gelezen, heb maar geen twijfels meer over je schrijven, je doet het gewoon erg goed.
  Groetjes Hettie
  Hoeselaar: Het is lief hoe dat je dat schrijft Hettie, bedankt voor je leuke reactie's
  
  Willy
• Dora
  Ach gossie, toch komt ooit de olifant met zijn slurf en
  hij smurft er blauw een eind aan, Willy, toch
  Er zit nog veel meer in die ontdeugende aanzetten van je,
  een beetje mysterie met een vleugske sex
  een flintertje legende en hier en daar een heks.
  Mooi was het, mooi mooi....
  en inderdaad, decomplexiteit in vrouwen, de interessante dan...
  dat heb je mooi uiteengerafeld...allemaal...
  Hoeselaar: ook voor het lezen van dit verhaal wil ik je danken, lief dat jij je die tijd nam
  
  willy
• manono
  Hoe, Willy, het mysterie wordt niet opgelost! Ik blijf met vragen zitten net zoals Maria, Perke en de anderen. En ik kan geen verklaring vinden, net zoals zij.
  Wel, wel!
  Hoeselaar: Dat heb je met mysteries anders waren er geen en was er geen gesprekstof meer.
  bedankt voor het trouwe lezen
  
  Willy
• Ghislaine
  Van begin tot het einde een super steengoed verhaal. Meer van dit soort verhalen graag, je bent een kei
  Hoeselaar: Dank je wel maar ik heb het gevoel dat je overdrijft wat mijn schrijven betreft, toch bedankt
  
  Willy