Volg ons op facebook
|
< terug
Drionidias in GEweten
"Drio, snap jij die ouders? Hoe kunnen ze gedachtenloos aan kinderen beginnen als ze niet weten welke wondertjes ze op de wereld zetten?" Stok ik mijn paardjes, luistert Drio zonder me in de reden te vallen. Hij ligt warm, onbezweet, glad en sterk tegen me aan en we hebben net de maan aan de achterkant bekeken. Ontspannen in een zee van tijd, vond hij mijn lekkerplekje, zoals altijd, met gemak. Meestal komt daarna in mijn hoofd vrij wat ik die dag zoal dacht. Over sex en erotiek en de gevolgen ervan, zo anders hier op aarde. Ik wil weten of mijn idee klopt. Worden we expres bij deze ouders geboren en waarom?
"Bij geboorte zijn we al af. We komen kant en klaar aan, hoeven alleen maar in tact te worden gelaten, zacht begeleid in liefde en aandacht. Men moet kinderen voorzichtig helpen hun talenten te ontdekken en ontwikkelen." legt hij uit wat ik ook weet, mijn leven lang al.
"Wie krijgt het uitgedacht dat een kind zo waardeloos is dat je het ongestraft zijn of haar ziel verpulveren mag? De hooghartigheid zeg, om te denken dat er aan een zo perfecte onschuld, toonbeeld van liefde en goede wil van alles moet worden versleuteld? Leest men nooit een boek?"
"Ik weet niet lieverd, of men zich dat wel allemaal zo bewust is..."
"Oh nee? Hoe kan het dan dat ik het weet? Wist, al die tijd vanaf dat ik geboren ben al?"
"Dat is kennis die je meekreeg, van al die vorige levens."
"Nou dan, dat bedoel ik. Dat weten die ouders dan toch zeker ook? Idiotie. Niet alleen in de tijd toen ik geboren werd waren moeders keihard. Dertig jaar later wist mijn ex nog niet wat hij aanrichtte, het rundvlees. En nog eens wat, Drioni, het is Godsgeklaagd, het gebeurt nog steeds, men heeft niets geleerd. Officiële hulpinstanties kletsen zich eruit met hun in drievoud uitgeschreven protocollen, de schandaligheid van wachtlijsten. Alsof het leven van een jong kind in nood in de wachtstand kan worden gezet. Een half jaar om een afspraak te krijgen, nog weer eens maanden later iets van een diagnose. Dat is in het leven van een kind net zo lang als vijf jaar voor ons....Zijn ze gek of wat?" Drionidias luistert, laat me mijn stokpaardjes, hij weet hoe kwaad me dit maakt.
"Men schopt letterlijk en figuurlijk kinderschenen kapot, de kleintjes moeten in hun gareel gepropt. Ze nemen niet de tijd naar het kind te kijken of luisteren. Juist in die eerste jaren zie je het ongeschonden zielewezen nog. Niets van dat al. Klemmende deuren mogen niet huilen? Welke moeder deelt zulke keiharde stijve lakens uit? "
"De jouwe." zegt Drio droog. (Goh wat is mijn liefste weer ad rem) Hij heeft natuurlijk gelijk als hij uitlegt dat mijn harde moeder de beste leermeester was in hoe ik het niet moest doen met mijn kinderen.
"Vilja schat, ik denk dat je moeder teveel beschadigd was, die oorlog sloeg tenslotte ook nog een groot deel van haar zekerheden aan diggelen. Wellicht is ze zelfs wel verkracht?" Ik zucht, hij moet me niet van mijn apropos afbrengen want ik heb even geen zin in de advocaat van de duivel, ben nog niet uitgekletst.
"Hou even op, 'k ben nu niet met haar bezig. Als ik op mijn derde en daarvoor, niet kon schuilen bij haar, deed ik het helemaal niet zo slecht. Logisch dat ik diep in mezelf kroop, toch? Warm weggedoken in de armen van mijn eigen ziel, wroetend tegen en met de onzin van liefdeloos leven. Helemaal niet vreemd dat ik weigerde haar dwangbuis aan te trekken, er in vast te groeien. Het zou me hebben gesmoord. Pa zag wel hoe weinig geschikt ma was. Ik ben kunstenaar gebleven, ze hebben me er niet onder gekregen."
"Ja, een groot geluk Vilja, dat hij je herkende. Ze waren al zo vaak in ons leven. Meteen toen je ter wereld kwam wist hij, een nieuwetijdskind, alhoewel men toen die naam nog niet hanteerde."
"Raar dat Broer, vijf jaar ouder, intelligent ook, wel probeerde in haar keurslijf te passen. Moet je kijken wat er van hem is geworden. Sjonge sjonge, zijn eigen lijfeigen gevangene geworden en levenslang gebleven. Ik wist niet dat iemand zo perfect zijn moeder kon imiteren...woord, gebaar, intonatie plus de voorwaardelijke methode: voldoe je niet=negeer ik jou. Hels zeer deed dat. Maar wel alles op mij afreageren, lafmoedig, mij straffen voor wat zijn ouders van hem eisten, pikordemachtig, bah bah."
Drioni legt mijn hoofd op zijn machtige sterkte en kust me zachtjes op mijn kruin. Oh hoe heerlijk, wat graag had ik als kind dat lichamelijk contact gehad.
"Accepteren en waarderen is positief, tolereren is daarentegen machtsgerelateerd. Zo van boven naar beneden; kijk ons geweldig zijn dat we jou toelaten in ons huis....Niets veranderd met vroeger, als ik niet in de ene strakke pas loop, moet ik in het andere te kleine hokje geperst. Ha ha, ik ben te gevaarlijk, weet het allemaal nog, heb alle drama's opgeschreven, blabber het nu naar buiten in creatieve bik- en beitelpartijen. Want ik heb een doel, weet waarvoor ik mezelf klaarstoom."
"Ja, moeilijke combie heb je in dit leven. Emotionele hoogbegaafde intelligentie in vrijgevochten kunstenaar terwijl jouw moraal en innerweten daarentegen onwrikbaar vaststaat. Als een huis, vast gegoten op het reingeweten fundament. Dat verwacht men niet van losgeslagen lieden Vilja. Weinigen die dat begrijpen of in kunnen voelen. Je moet ook niet proberen aan andermans werelden te voldoen, liefste."
Hij kust mijn oor, fluistert lieve woordjes vanwege mijn meegegeven eenzaamheid en zijn handen kroelen heerlijk door mijn net geknipte haar. Het ruikt nog een beetje naar Henna, niet zo lekker, maar hij doet alsof het hem notabene opwind. Ik word daar dan zo weekdier warm van.....
"Nou en? Moraalridder ik fijn mijn eigen geweten rein. Ik leg immers niemand mijn wetten op, dus laten ze mij dan ook vrij laten. Hoe moet ik nu verder met al die facetten, die niemand wil horen?"
"Blijven schrijven, over hoe men weer kind moet worden. Jij hebt als weegschaal de perfecte balans gevonden. Een docent moet beide kanten kennen, emotioneel en rationeel. Ga je leerlingen vanuit je orakelschap benaderen, maar niet rechtstreeks, zoveel doorzicht vindt men te eng....Doe het via je kaarten, je geleide meditatieoefeningen en je klankschaal. Voor mensen die moeten rouwen of iets loslaten bied je hen de lampionnendagen op de rivier aan."
Ik knik, heb de plannen al uitgewerkt en draag mijn lief vast een cabaretstukje voor:
"Voorwaar, ik zeg u: Komt uit uw gemetseld fort. U deugde al vanaf het moment van de conceptie...Was u als kind hulpeloos, nu niet meer. Laat los uw oude pijn. Leef nu! Vlieg vrije vogel, gooi uw angsten op de schroothoop."
"Ja, zoiets. Was je ooit prachtig krachtigstraler ster en houd je nu iedereen verschroeiend ver van je af? Maakte het leven van jou een fakkelende draak? Want oh jeh, der vallen klappen nabij in intiem. Afwijzing en onbegrip." doet Drio als vanzelf mee. Het is altijd hemels inspirerend dat hij meespeelt, deelt in mijn woeste plannen om de wereld te verbeteren, of tenminste de mensen erop. Nooit zegt hij dat ik lijd aan luchtfietsen, onzinnig droom.
"Wordt allen wie jullie waren toen je ziel dit lichaam koos om in door te groeien. Het gezin waarin je leefde legde de bodem voor je huidige autonome ontwikkeling."roept hij nu als Driosamus, even enthousiast als ik.
"Haal er je lessen uit en maak van jezelf een maagdelijk schone lei, die je schitterend beschrijft. Leef, vecht, voel, bidt tot voorbij de horizon. Mieter moeizame sprookjesellende in de Nijl. De oude aangeleerde kaartenhuizen van illusies luizen je erin!" roep ik alsmaar luider, tot Drio me maant om de buren te denken. Hij heeft gelijk en ik mijmer dromerig verder, terwijl Klaas Vaak aan het raam staat te wachten met zijn gouden zand.
Was je te gevoelig? Fantaseerde je de hemel op aarde die je vader bewaarde? Tot hij zelf ten onder ging?
Woekerden jouw onzekere afhankelijke platgetrapte kinderteentjes door zodat je nu over je eigen verdedigende leeuwenklauwen struikelt en niemand meer toe kunt laten? Alleen jij weet hoe dat is gekomen ....en aanpakken dan, tot je bent wie je wilt zijn. (Houdt op de macht uit handen te geven, als was je nog dat kind. Zeg niet dat de anderen jou minder laten voelen, dat ben je zelf. Je bent eigen baas, als je onder je eigen pannendak leeft...)
We spreken niet meer, horen elkaars positieve gedachten. Zo leuk mijn lief te horen denken ook.
"Was je een geboren muurbloem? Kwam je bruidsluierend ongesnoeid in volle bloei door echte liefde? Houwen zo, niets meer aan doen en je geluk genieten, niet stuk maken please." Zzzmmzzzoemen we langzaam weg en zweven in elkaars armen weg in een heerlijk lome onschuldige slaap.....
feedback van andere lezers- manono
Nu had ik alles opgeschreven en nu is het weg (te lang geduurd). Effe haasten. Dialoogvorm leest vlotter en is aantrekkelijker. Drionidias last rustpauzes in zodat de 'vloed' getemperd wordt. Dat is mijn bescheiden mening.
Tikfoutjes: officiële (trema), ad rem (spatie), perfect(zondere), opwindT, en ik zie dat je er al verbeterd hebt ondertussen.
Dora: Dank je wel, ja groei en nog eens, het blijft voor verbeteren vatbaar...dank je - Magdalena
Door, ik kan het niet helpen: behoor tot die generatie die straf kreeg voor een dt-fout: Word wie je was (d, geen dt)
Ik hoop op vervolgen.
Het is mooi, maar ik zoek nog altijd een antwoord op wat mij in het echt overkwam: 2 dochters van vooraan in de 20 die aan hun moeder in de 50 (= deze Bibi) nog niet zo lang geleden vroegen: 'Moeder heb jij nu NOG niet door dat liefde alleen niet genoeg is in deze wereld? Het is veel, maar het is NIET genoeg!'
Dora: Ja die Dees en Tees, blijven bij mij bokkenschieten, alleen liefde is niet genoeg, dan word je genaaid, totdat je terug gaat slaan... - Mephistopheles
je levendige stijl leest makkelijk, dat is goed nieuws want dan krijg je zelfs luie lezers mee. Niet dat ik dat ben hé
Dora: Dank je wel, soms is het het onderwerp toch niet echt zo makkelijk hoewel, als zelfs luie lezers mee te krijgen zijn?
|
