Volg ons op facebook
|
< terug
Het tribunaal
Drionidias komt vastberaden met grote passen binnenstuiven. Oei, in zijn lange oeroude uniformjas, dat belooft niet veel goeds. Hij is niet vaak in vol ornaat, met een serieus vormelijke afstandshoofd. Ik weet in de verte dat er iets onomkeerbaars op til is, er weinig sjoemel- of clementiebereidheid te verwachten valt.
"Door, het is tijd." laat hij er geen gras over groeien. (Verdorie, hij zegt Door, 't is raak) Hij klinkt kortaf, overdreven gemaakt als die blaaskaak wiens naam ik niet meer noem, van die verklote stichting. Ik wil die kerel hartgrondig vergeten, kijk Drio smekend aan. (Wist ik niet beter, ik zou bang worden) Hij heeft duidelijk een missie vandaag, neemt me bij de schouders, kijkt doordringend en poot me op de bank waar ik zoutzakkig neerplomp. (Kende ik hem niet doorregen vertrouwd, zou ik me angsthaas fout voelen.)
"Dit komt van hogerhand, men vindt dat jij hier naar moet kijken. Je hoeft mij er achteraf ook niet om aan te vallen, maar ik ben het er wel mee eens. Daarna moet je een opdracht doen."
Oef het is wel aanpoten vandaag. Op de muur tegenover mij projecteert hij de film, die ik bij de eerste beelden herken. In een reflex kijk ik weg. Mijn liefste Drioni is oplettend en doortastend, roept dat het geen zin heeft om me te verweren. Ik krimp onwillekeurig van zijn intonatie, als de kleuter van drie. Hij zet de film stil, komt dreigend voor me staan, vandaag mag ik echt nergens mee spotten.
"KIJK héél goed Dora, maak je er niet vanaf door je er als een kind voor af te sluiten!" Oeps, heterdaad.
(Oh God, maar ik kan nog steeds niet tegen dat kwaadgeluid, die prikogen zonder mededogen.)
Met dichtgeknepen darmen, hoge armen en strakbillen, stalen keel en knijpoogjes kijk ik door mijn wimpers. Ook dat mag niet. Hij staat mij wijdbeens, armen onverbidderlijk over elkaar, aan te staren.
"Laat het binnen, zoals je alles en iedereen altijd meteen naar je gevoel laat graaien, laat het aankomen als een grenzeloos wezen. Betrap ik je op bedrog dan zwaait er wat. Het is tijd, de hoogste tijd. Geen makkelijk gepaai en gedraai. Afgelopen, uit...geen uitvluchten basta, verdora!!!."
Oef....poehee, moeilijk om niet in Doortje weg te kruipen opdat Dora het maar half hoort.
Hij start de film opnieuw en blijft me observeren. Veel moeite kost het niet me in de beelden te verliezen. Het is een meeslepend Ben-Hur-schouwspel, incluis duizenden figuranten en opgewonden krioelende slaven. Historische kostuums onder de zinderend opgewonden zon. De hele natie doet aan de klopjacht mee, hun beste vrienden geven de misdaders aan en ze worden zonder proces gevangen gezet. Niet om ongezien weg te rotten. Nee! Zo makkelijk komen ze er niet mee weg! (Ohjeh, als het is wat ik denk, dan..oh bah.)
"Niet denken Dora, laat je niet afleiden, verDorie!!" Ik zucht...kijk braaf, het is anders dan ik denk.
Op de dag van het tribunaal loopt de hele stad uit en binnen tien minuten is de arena tot de nok toe gevuld met opgewonden, sensatiegeil voetvolk. Prominent in het midden van de piste staat het podium, waarop de vierkante bak met de duizend en één scherven. Beschenen door 31 verzengend hete schijnwerpers spiegelen de splinters en werpen een spectaculair discolichtspel over het publiek. Er is naast de gebroken spiegels een grof bespijkerde houten bank geplaatst, in de vorm van een uitvergrote Naudhiz.
De getuigen, ik ken ze allemaal, zijn als vee bijeengedreven en zitten in het middenvak, met loden harnassen aan de banken vastgeketend. (Omdat ze destijds laf niets deden?) Nee, ik weet het ineens; zij moeten hun schijnheilige gemakzucht op het podium herkennen. (Om zich, al is het achteraf, medeverantwoordelijk te voelen?)
Op mijn moderne bank voel ik onzichtbaar onheil naderenen en ril. Drio knikt tevreden, ik doe het goed.
Sacraal tromgeroffel klinkt. De hoofdrolspelers worden binnengeleid, als bewonderde idolen, geflankeerd door, in vol gevechtstenue, fleurig uitgedoste krijgers. Er zuigen oh's en ah''s door het publiek want het paar is naakt. Nog geen zielig vijgeblaadje hebben ze om vast te klemmen.
(Schuld kan zich niet meer mooier voordoen.)
Bloot en breekbaar nu, brengen ze het simpelvolk in verwarring. Hun uitgeklede glorie is ontluisterrnd stuitend, er kleeft geen enkel draadje uitstraling meer aan hen. Het volk herkent nu ook de hondsdolle hypocrisie, die schier onbeschrijflijk blijkt. Ik weet dat voor hun misdaad de juiste woorden niet bestaan of kunnen worden verzonnen. Monotoon klinkt uit alle eenendertig luidsprekers de lange zakelijke aanklacht. Hoe men het ook brengt: oerdierlijke duivelse motivatie ontbreekt ten ene male aan het ten laste gelegde:
Wij zijn hier bijeen met het Oppergerechtswezen opdat u vandaag volledig rekenschap zult afleggen en ten overstaan van alle betrokkenen de daarbij behorende boete moogt ontvangen.
1 Ten behoeve van minderwaardig eigenbelang vertrapten beiden aangeklaagden onschuldig nieuwetijdsleven. Vanwege aardse wellust heeft C. Leroy het bestaan van perfecte onschuld en liefde ontkend, verloochend, tot vuilnis verklaard als was het een schandvlek uit zijn verleden.
2 Ervan overtuigd dat beide beklaagden in hun recht stonden gebruikten ze onwetende medemensen, die hun heerschappij bezegelden en vervolmaakten. Ze hanteerden alle denkbare oneerlijke manipulatie om de jaloezie van M. Leen te rechtvaardigen en te doen oplossen.
Het publiek luistert met ingehouden adem. In enge stilte huiveren de 20 000 toeschouwers.
3 Op jacht naar de geilste, machtigste bevrediging is heilige vriendschap en vertrouwen op lafhartige wijze misbruikt. Familie, vrienden en kennissen zijn indoctrinerend om de tuin geleid.
4 De aangeklaagden hielden onschuldige mensen jarenlang in hun concentratiekamp gevangen, wat hen tot lang na hun bevrijding tekende.
5 U beiden probeerde te scheiden wat het universum had verbonden.
Hun ouders zijn reeds gestorven maar de bij de neus genomen vrienden zitten nu broeiend tussen het verontwaardigde publiek. Eindelijk begrijpen ze dat het paar misbruik maakte van hun vriendelijke begrip en goedgelovigheid. Nu pas wordt het ook herkenbaar dat gewetenloze moordzucht bij allen op de loer ligt. De woede die in de slachtoffers wordt ontketend is massaal, stampt als een dampende dodenmars van gillende lijken in dichtgelaste kisten. Men keert zich ziedend tegen hun vroegere helden. Om hun eigen vege lijf te redden, nu durven ze want alle macht is opgelost. Vandaag roept vertrapte gerechtigheid onherroepelijk om wraak. Joelende hoon zwelt aan als hij met zijn sluwe Koningin in de scherven moet gaan staan. De gebroken spiegels doorboren hun voeten zo diep, dat de botten splijten en zij onvoorwaardelijk op de lijfelijke pijn staan vastgepind. Ik merk dat mijn aardse hart medelijden met hen heeft.
Mijn hoogstaande ziel? Hoe schaamteloos is mijn zuiverste ik.
Nee, dat lichtdeel geniet van deze volmaakte aktiefilm.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- manono
Het thema weer anders belicht. De tekst leest heel vlot.
Wat is Naudhiz?
Ik kijk uit naar het vervolg.
Dora: Naudhiz is een runeteken, gelijkt een beetje op een mens met recht uitgestrekte armen en wijd uitstaande benen....of de tekening van
MichelAngelo....... - Mephistopheles
mijn aardse hart heeft het hoe dan ook graag gelezen
Dora: Dank je wel, altijd fijn om te horen..... - Magdalena
Dit is voor mij zo aangrijpend dat ik dit heel doordacht slechts in stukjes ga lezen.
Heb een vaag aanvoelen wat op komst is en hoop dat ik geen gelijk heb...
ik ga in de tuin zitten. Voilà!
(zeer boeiend tssen haakjes)
Dora: Oef, ik wil je geen angst aanjagen MagdaLenie, alles komt goed, echt waar. - Ghislaine
Een zeer bekend terrein, al zal ik zeker niet geheel je mening gaan delen. Toch weer heel goed neergezet.
Dora: Dank je, voor het compliment...
Ik geloof niet het eens zijn met elkaar noodzaak is...schrijven is vrijheid en het delen van rochtingen in creativiteit...
Ik probeer wel emoties op te roepen, herkenbaarheden, al zijn mijn beelden niet allemaal even zachtaardig. - tessy
Nieuwsgierig naar het vervolg ga ik verder lezen...
Dora: Dank je wel, wel stevig in je stoel zitten, want er staat van alles te gebeuren....
|
