naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De clou na het HG-tribunaal

door Dora

De brokkelige staketsels van hebzuchtige intriges steken als speren, één voor één, door het vel omheen hun verknipte herinneringen. Bijna gek, maar net niet helemaal, wordt M.L Krotum door de soldaten bevrijd. Het paar wordt gehavend aan een paal bij de uitgang gebonden waar het publiek aan hen voorbij zal gaan bij vertrek. Ik herneem mijn plaats op de troon. Het offerande-rechtfestijn is bijna voorbij, het volk weet het. De rest van de rechtszaak zal in besloten kring ten uitvoer worden gebracht, nu iedereen weet wie als pionnen zijn gebruikt, wie wel of niet te vertrouwen zijn. Als men gedisciplineerd de arena verlaat zingt de menigte de plechtige Missa Absulata del Incarna mee met het koor. De gedupeerden dingo's uit het middenvak mogen als laatsten weg en ze smijten giftig schurende modderklodders naar hun berechtte idolen. Alsof zij zelf niet mede zijn beticht van laakbaar gedrag. Absolutie schenkt het ook hen niet: Hypocrisie, al was het onbewust, verjaart nimmer in de ziel. Net zo min brengt hun woedend natrappen mijn kind en mij bij elkaar terug. Dan wordt het stil. In de kille schemering van de verlaten arena staat het bemodderde paar, flink verminkt te wachten op hun dood. Enkel het geruis van klapwiekende vleugels klinkt. Drie voorbarige aasgieren cirkelen boven de lege piste.

Ons trauma staat in hun ziel geëtst, de hele ceremonie heeft hun te vroeg dichtgesmeerde zintuigen letterlijk opnieuw open gekrabt. De lippen zijn gebarsten opdat kwaadsprekerij een tijdje uitgesloten blijft, net als de lieve woordjes, die zullen klinken als van een grove zatlap. De ogen halfblind opdat ze nu letterlijk missen wat ze vroeger over het hoofd zagen, de verse wonden in hun huid ontsteken al opdat ze leren waarderen hoe de gezonde huid het tedere libellevleugeltje had kunnen voelen. Hun eentonige litanie over berouw verscheurt de avond. Hongerige hyena's in de woestijn worden in slaap gewiegd op de maat van hun klaagzang over egoïstisch narcisme. Lang nadat de poolster begon te stralen, geeft het verleden vergeving en ik maak hen los, neem hen mee naar mijn podium. We zijn nu zonder enige opsmuk met zijn drie-en en ik zet het loflied in. Treurig echoot het door de nacht:
"De onuitwisbare tatoeages op mijn ziel,
mijn belachelijk gemaakte idealen
verbleekten niet
Het gebrandschilderde glas in lood van
mijn geweten is niet beschadigd,
gerechtigheid wel
Tot mijn kind begrijpt wat jullie deden,
ze het wil accepteren
hoe haar onschuld is geschonden
zal jullie lot onlosmakelijk
met het hare worden verbonden

Ze krijgen eindelijk door dat de dood hen niet zal bevrijden. Ik geef hen een nap helder water omdat mijn kind noch ik weg te knippen zijn, al hebben ze het aan zichzelf wijs gemaakt.
Ik breek het zuurdesembrood en geef het hen zonder een woord te wisselen. alles is gezegd.
We eten in stilte. Dan moet het laatste deel van het Graalvonnis ten uitvoer worden gebracht.
"Zodra jullie het verleden stiekem naar je hand zetten, barst jullie hart opnieuw open en zal de angst achter jullie oogleden branden. De uitgemergelde roedel uitgehongerde hyena's zal jullie paniek herkennen. De wilde honden, die bloeddorstig loens loeren op hun kans, zullen jullie altijd volgen. Wachten zullen ze en jullie opjagen, om te zien of jullie verzwakken. Zij zijn jullie beestachtige lot dat altijd volgt. Op afstand, klaar om jullie te verslinden. Jullie kunt jezelf niet doden, moeten wachten tot het God betaamd jullie te verlossen. Omdat niet echt verdwijnt wat wordt ontkend. Hiermee krijgt onze geschiedenis gelijkwaardigheid, erkenning.
Dit Heilige Graal Tribunaal geeft vergeving voor ons allemaal." zeg ik emotieloos en ik leid hen zacht langs de zuchtende tribunes. Ze struikelen naar buiten, de woestijn in, waar de veilige muren van de arena hen niet beschermen en waar ze cactussen en slangen zullen eten. Ik kijk hen lang na.
Finis, staat er ineens in trillende letters op de muur en ik sluit mijn ogen, moe, zo moe ben ik.

Drionidias gaat naar de keuken om koffie te halen. Met een droge keel kijk ik naar hem die ik zo lief heb, maar die nu als een schoolmeester wacht tot ik zal reageren. Ik ben echter te ontdaan, overrompeld, de onzekere lamgeslagen trut, die niet weet wat ze wil, of wat hij van me verwacht.
Nog overstuur drink ik van de heerlijk verse koffie. Mijn intuïtie schreeuwt, maar ik doe zoals altijd, veeg het weg, geloof niet dat ik wel weet hoe het zit.
"Door, je denkt na tot je weet waarom je dit hebt moeten bekijken. Desnoods tot je erbij neervalt. Je krijgt één clou, dat moet genoeg zijn. Morgen kom ik terug."
Ik kijk hem verbaasd aan. Over de opdracht zegt hij niets.
"Ik kom morgen. En de dag daarna, en daarna. Pas als je de juiste schakel hebt ontdekt in de keten van je levens mag ik doorgeven, dat je klaar bent voor de volgende fase."
"Lieverd, wees niet zo kwaad, ik kan er niet tegen als je zo hard doet."
"Niets mee te maken, deze keer sluip je niet om je les heen, ik laat je er mee alleen. Het is me uitdrukkelijk verboden te helpen." zegt hij onaanraakbaar. Ik weet dat hij waarheid spreekt, hij is gebonden aan de gemaakte afspraak.
"Maar wat is dan die clou waar ik recht op heb?"
"3 x 3 =9 en Dora, Vilja en Radie zijn gered door het reine geweten van Dora Weltevree."
Zonder te groeten vertrekt hij, de panden van zijn jas fladderen als de gebroken vleugels van doodgeknuppelde vogels rond zijn benen. In een ijskoud huis blijf ik verbouwereerd achter, als een afgelopen kalender in mijn lege leven. Wat in mijn lijf kolkt heeft kop nog staart. Wat moet ik met het letterbehang dat in mijn hoofd schreeuwt? Het vliegende woordengordijn dat kralig treitert:
"Heks, scheer je weg, met je bloedgeile mooie smoel. Hoor hoe je met je jaloerse klauwen al mijn kinderen vermoordde....Over de hele wereld, steeds opnieuw zette jij de duivel in, of de duivel gebruikte jou om mijn roeping te vernietigen....Waarom in Godsnaam, mag ik voor mijn harde werk geen waardering oogsten?"
(wordt vervolgd)

feedback van andere lezers

• manono
  'Omdat niet echt verdwijnt wat wordt ontkend', daarom het beeld van de hyena's die hen zal volgen en opwachten, en kijken of ze verzwakken om dan toe te slaan : wat een nuancebeschrijving!
  
  Maar wie is Radie?
  
  Ik blijf geboeid volgen!
  Dora: Radie is deel drie...de ontknoping nadert, maar de olifant gaat meestal door de porceleinkast zonder dat hij weet wat ie aanricht, niet waar?
• Magdalena
  steeds dezelfde feedback: de inhoud is heel erg goed volgens mij; de schrijfstijl is goed, maar er staan overbodige zinnen die het lezen hier en daar vertragen.
  Dora: Ik had hem eerst korter, en toen stonden mensen op de achterste benen. maar ik ga er nog eens overheen loeren met argus ogen...