|
< terug
De cello
O hoe jaloers was de eenzame cello. Hij luisterde naar Klara en hoorde andere cello's spelen en wist zo deksels goed dat vanuit zijn hart, muzikaliteit, zijn passie, weten, gevoelige aard, hij dezelfde stukken vervoerender meeslepender kon vertolken als de andere cello's die zo veel bijval en applaus oogstten.
Hij liet zichzelf vermoeid en triestig meeslepen naar de muziekschool, deed zijn best om zijn overgevoelige oren af te sluiten voor een in kadans sprekende vals klinkende vrouwenstem met teveel middentonen die streng, gehaast en jachtig sprak over straf en niet studeren en slecht.
Hij belandde verder en dieper in eenzaamheid en tenslotte op zolder.
Jaren van eenzaam isolement zonder enige aanraking vulden zijn cellogeest met overrompelende hoogwanige dromen van nooit geëvenaard succes en belang.
Tot de man die eens jongen was zestig jaar later stierf en hij veel te goedkoop verkocht werd.
Zijn verstarde hout kreunde en kraakte, zijn snaren werden vernieuwd en hij haatte de geur, haatte de realiteit die hem uit al te zoete dromen trok. Hij haatte het kind, haatte de avonden dat hij naar een andersgeurige muziekschool gesleept werd. O hoe miste hij de stilte van het alleen zijn waar hij het leven kon leven dat hij droomde, het leven dat God voor hem voorzag maar mensen niet.
Wat gebeurde er?
Wat was dat?
Zijn hout werd besprenkeld met een prikkelend, tintelend goedje waarvan hij niet goed wist of het irritant dan wel aangenaam aanvoelde.
Dik tegen zijn goesting opende hij zijn linker cello-oog en vlak nadien het rechter. Het fascineerde en boeide hem wat hij daar zag: een jongetje, zwart haar, bleek smoeltje zat daar te snikken. Hij spitste zijn cello-oren en jawel! Echt en waarachtig verdriet, de klank boorde zich een weggetje naar zijn muzikale hart.
Hij begon iets alerter te reageren, werd iets vinniger tijdens de sleeptochten naar de muziekschool.
'eueueueueueu!' zong een lerares
'eueueueueu' zong de cello mee
Hij leunde tegen het jongetje aan. Het jongetje omhelsde hem. Hij voelde de warmte. Zijn timbre veranderde, werd dieper, gevulder, het kind groeide. Cello en jongen werden onafscheidbare vrienden.
Heb je recent naar Klara geluisterd?
Niet te geloven dat dit echt gebeurde hé?
|
