Volg ons op facebook
|
< terug
In mijn hoek
"Je begint een zin niet met IK!" werd er vroeger (klabats desnoods) ingeramd.
"Jij zet jezelf nooit voorop! Luisteren jij, snotaap: Het vuil gaat vóór de bezem." (ikke=vuil?)
"Mamma, waarom moet dat?"
"Jij altijd! Waarom, waarom! Doe het nou maar gewoon. Beleefdheidsregel, vorm van respect. IK ben je moeder, dus luister, blaag, naar wat IK zeg. Jij moet doen wat IK wil. IK zeg het voor jouw bestwil!"
"Ga spelen, daar in je hoek op de grond!"
"Stil jij, eet. Praat niet met volle mond, dicht die mond!"
Waren we klaar met eten:
"Stil jij, IK zit met tante te praten. IK ben hier de baas. Kinderen mag je wel zien maar niet horen! Kinderen die vragen worden overgeslagen. Hou je mond. Ga spelen, daar, in de hoek, op de grond!"
Oh weh als je per ongeluk een kopje melk had omgestoten:
"Kijk nou eens wat je doet, onhandig schaap, zoveel werk heb IK aan jou. Bah bah, nooit tijd heb IK voor MIJ! Ga spelen, daar in je hoek op de grond!"
Regels die een driejarige niet kan volgen, vooral niet omdat er nooit werd geknuffeld. Van de weeromstuit hield ik me er wel aan. (Pas op! Lichaamstaal! Luister naar iedere wending in haar stem! Bereid je erop voor.) Ik wist nooit of, wanneer en met welke reden, een hand om mijn hoofd wapperde, die stem weer barstig brombaste om onbegrijpelijke redenen. Haar woede verstoorde vaak mijn tevredige rust.)
Tien jaar later:
"Het is niet Ik en J.P. en Klaas!. Zo zeg jij dat niet!: Jij hoort te zeggen: Jan, Piet, Klaas en Ik gingen ......."
"Ma, bezopen is het toch. Zo kom ik bij hen ook altijd op het laatst, of niet dan?"
"Hoezo bezopen? Dat zijn nou eenmaal regels. Zo hoort dat." In mijn hoofd bekropen mij vaak van die stoute plaagskes, ze wist dondersgoed dat ik niet deugen wilde. Meestal kreeg ik van die lachsterretjes in mijn ogen, die mijn vader dondersteens goed zag. Wij wisselden blikken en zijn mondhoek krulde dan zo'n fout ontdeugend ietsiepietsie klein bietsie.
"Waarom zou u zich gaan bezuipen, ma?" en dan schoot ik in de lach
"Ach jij, snotblaag, moet altijd het laatste woord hebben."
Dacht ik (3): Ikke praat omdat ikke en ikke er WEL is en ikke anders ikke mij me mis in nixsie stikke.
Toen ik meer woorden wist(10): Oplossen? Is dat de bedoeling? Mooi niet, moe moe! Stront gaat toevallig wel achter de koe. Moehoe, ha ma Moe!!!
Denk ik nu: gelukkig kreeg ze me niet klein. Ze voedde me op haar manier op voor later, nu snap ik waar de schoen wrong. Was ik op mijn achttiende geboren had ze wel geweten hoe ze met me om moest gaan, maar met baby's en kleuters wist ze niets aan te vangen. De beleefdheidsregels begrijp ik wel. Ik heb er veel bijgeleerd. Respect? Dat krijg je niet via dictatorie, intimidatie, door de ander onder de duim te houden. Niet naar je kind luisteren is doodzonde, het heeft iets te zeggen. Van genegeerd worden gaat een mens in verzet, rebelleren, zijn eigen weg bepalen....foetsie weg uit het vijandige kampement en mijn fantasie hield me vrij.
Vaak heb ik gemerkt dat je zeggen verwarrend werkt, mensen snel denken dat het over hen gaat. Als ik iets over mezelf uit de doeken doe gebruik ik graag de ik vorm en daarop kwam kritiek:
"Jij bent raar: Steeds dat gedoe over ik. Ik houd niet van ik ik ik, wel 33 keer."
De man had, in zijn ergernis over dat tweeletter woord de essentie van mijn verhaal over het hoofd gezien.
Denk ik: Nou en? Ik heb wel iets te melden (ook al snap of lees JIJ dat niet.) Ik heb inmiddels over communicatie een en ander opgestoken. Jij ook? Ik doe wat me is geleerd, speel hier in mijn eigen hoek achter de PeeSee! Heb je zin om mee te doen? Respecteer eerst mijn wezen, anders moet je maar gaan wieberen."
Even braaf tellen: Kijk, ik haal nog geen 20 maal dat woord wat niet mag. En dan nog handelt het niet over mij. Ik ga al aardig vooruit. Zelfspot is een bepaalde vorm van humor. hé?
feedback van andere lezers- Magdalena
O ik herinner mij ook die correcties en woedebuien en de beleefdheid die erin geramd wordt :):):). Maar TOCH ben ik blij dat ik het grootste deel van die regels aangeleerd kreeg - goedschiks én kwaadschiks. Het geeft een veilige zekerheid waar je ooit een bepaalde opgelegde prijs voor moest betalen, ja, maar ondertussen weet je je meestal wel te gedragen.
Beleefdheid is een middel, een weggetje. Heeft niets met respect te maken denk ik, enkel maar 'a tool' om je weg te vinden en je te kunnen handhaven.
Kinderen die geen beleefdheid aangeleerd kregen... het is alsof ze in vieze vuile kleren zouden naar een feestje gestuurd worden.
Een moeder doe zoiets doet is géén echte moeder. Een moeder die geen beleefdheid aanleert doet haar 'werk' niet goed.
Dora: Ja beleefdheid aanleren vind ik ook een must, net zo als naar je kind luisteren. Bij sommige is het zo uit zijn verband dat ze op hun dertigste nog denken dat iedereen en alles om hen draait...(het tegenovergestelde) - manono
Ik heb het mijn kinderen ook aangeleerd omdat het mij zo werd aangeleerd. Eerst de anderen vernoemen en als laatste 'ik'.
Maar er zijn manieren en geschikte leeftijden om iets aan te leren, en 'inrammen' zoals jij het beschrijft, Dora, neen, dat is de 'ik' kapot maken net wanneer die 'ik' in volle groei zit (verwezen worden naar een hoek).
Dora: Ja, mijn moeder, de arme drommel heb ik vergeven, had ons moeten krijgen als we geen zorg meer behoefden. Op je achtiende geboren worden geeft echter een lastige bevalling. - jack
IK vind dit een leuk stuk!
Mja, kinderen en beleefdheidsregels, het is me wat. Met mijn ouders heb ik die ervaringen niet, tenzij ik ze onbewust uit mijn geheugen heb gewist.
Dora: Dank je Jack. Zoals je misschien hebt gelezen,
mijn moeder was niet geschikt voor kleine kinderen.
Ik ben er erg goed uitgekomen, niet voor niets bij hen geboren
en ik heb nu een skala aan onderwerpen om uit te putten....
(dank zij een zeer vroeg autobiografisch geheugen.) - Ghislaine
Zoals je dit kind beschrijft zie ik daar door beroepsmisvorming een potentiele seriemoordenaar in. Schiet me nu niet af hé :-)
Dora: Voor zover ik weet heb ik niemand omgelegd...of doe dergelijke dingen volgens kenners in je slaap? Men probeerde het vaak wel andersom maar dat mislukte steeds, < : ))) - jan
ik heb wat strafregels geschreven Doortje, ik heb een regel, hou van jezelf!
grtzz
Dora: Ja, dat is er bij mij ook niet uit"geregeld"
Ma vond het wel eens erg frustrerend dat ik niet zo geremd wenste te worden als zij...Van boven kijkt ze nog wel eens naar mij en dan steekt ze de duim op: Goed gedaan meis, ik wist er geen donder van, haha - tessy
Op school kregen wij op ons rapport nog punten voor "welvoegelijkheid" Ik herinner me dat mijn ouders strenger waren als we daar een punt verloren dan bij bv. wiskunde. En kinderen moesten zwijgen als grote mensen aan het praten waren, dus als er bezoek was, zaten wij stil te wezen :-) Die beleefdheid en "goede manieren" waren bij ons thuis heel erg belangrijk. En ik ben er wel dankbaar voor, maar ergens heeft het me ook weer afgeremd. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat anderen beter waren dan ik, met beter bedoel ik dan, slimmer en net ietsje meer waard dan ik. Nu begin ik dat kwijt te raken en durf mezelf zelfs al eens in het zonnetje te zetten, ik vind dat ik dat af en toe verdien :-))
Dora: Goed zo Tess. Je hebt het recht jezelf te zijn...
Beleefdheidsregels en het stellen van grenzen vind ik heel belangrijk, je leert ermee dat er respect moet zijn en hoe je je gedraagt.
Het mag alleen niet uit de hand lopen.....nooit gezien zijn is als een soort mishandeling
|
