Volg ons op facebook
|
< terug
Dromen op de prairy
Ik heb inmiddels wat zelfkennis plus een berg lullige ervaring. Dat is soms lastig, maar niet onoverkomelijk.
In tabelletjes, de psychologisch voorgekookte hoek voor de algemene Deelder, pas ik niet.
Dat ik gelukkig ben? Dagelijks?
Dat schijnt van de zotten, maar liever zot dan droogbaarsaai.
In wat anderen vaak beoordelen als ellendige verdrietige traanverzopenpuinzooi vind ik voordeeltjes en dat is inderdaad ongewoon. Al doende leerde ik "vergeten" .
(Niet verdringen, maar er langs op gaan zolang de hele handel nog in onderzoek is.)
"Ik leef volledig in het NU! Wil niet dat verleden mijn leven beheerst."roep ik en dan kijkt men of ik een molen voor mijn kop heb gemonteerd. Niet masochistisch zie ik wel positieve kanten van wat me overkomt.
"Waarom zouden we anders op deze aardkloot onze opwachting maken?" vraag ik hen en de glazige blik als antwoord ontgaat me nooit, want ik klets volgers kenners uit mijn nek, vink de intakelijst vol.
8 A: Ik ben niet verantwoordelijk voor wat de ander doet.
11 B: Ik heb een "zonnetje-in-huis" instelling.
11 C Ik slaag er vaak in.
Het maakt geen bal uit, de psycholoog heeft me bij voorbaat in de gestoordenhoek gezet. Héhéérlijk, zo kan de klachtencommissie weer meteen de voorgeschreven diagnose van zijn vastgeroeste regelneverige dominantie rechtzetten. Ik ben erg sociaal, houd minstens 8 man aan het werk.
"Van wat je al kunt, leer je niets." zei pa en leren deed ik aan één stuk. Kwas ook niet bang om op mijn bek te gaan, al voelde het wel kl*te van de bok of belachelijk, stom, naïef of dom, wat later weer een misvatting bleek. Ik ben niet dom. Had ik tevens van pa: "Wees niet bang, maak fouten, leer er wel van." Nodeloos iets verkeerd hebben gedaan is pas echt zinloos. Na een blunderend geschoten bok bekeek ik het beest eens nauwkeurig en meestal viel de averij best mee, dacht ik me steevast een slag in de rondte. Abusievelijk nam ik aan dat iedereen datzelfde deed. Wat een waardeloze misrekening!
Hoor eens, ik zou die maffe jeugdzonde wel weten op te lossen, omdraaien opdat er alleen winnaars uit de bus kunnen komen, maar kennelijk weet die andere partij niet dat je na zoveel jaar je troep nog niet achter je kinderlijke onverantwoordelijke gatje hebt opgeruimd. En dat is toch geen bokske in de trant van "Oeps, even Apeldoorn bellen." Neen, deze aard van laksheid gelijkt aan in stroop vastgelopen piepkuikens, piehiepo, piehiepo waar is de Mammalou? Wanstaltig onverantwoordelijk doorkachelen op een foute weg is to-bik-for-mie, men, jou noow.Zzet is for mie to diffikult om te hendelen men, zzet is to f*cking krezie. De gevolgen hebben toe menny levens beinvloed. Mision impossible to ontken, men!!" Dat ik de dupe word van andermans keuze lijkt dus van rigide structurele aard en dáármee kan ik weinig anders dan opzij zetten en hopen op de inkeer die Knevel zijn lammeren belooft. Wellicht wordt het ooit rechtgezet. Ik wacht, ...geduldig........1 ons? Ik? Hahah, God is groot maar dat kan hij niet laten geschieden.
Ondertussen? Genieten, eruit halen wat er in zit, lijkt me. Niemand kletst me een depressie aan. Dat men mij verkeerd invult komt omdat (over het algemeen) de eigen maatlat langs mij wordt gelegd. Ja, daar komen brokken van. Ik krijg zo'n stijf opgesloten gevoel met andermans bekrompen maatstok in mijn rug. (Hé, zeg, houdt die gevangenis bij je, ga er zelf in zitten, ik houd je in je kooi geen gezelschap)
Soms maakt één woord zoveel verschil."Van God" of "naar God" zijn,
Dat is een gedachte waar ik van alles bij bedenk, maar ik ben ook wel eens een emotionele schreeuwende jankzak. Ik kan me in die puzzelstukken van mijn leven vastbijten. Op zoek naar de reden word ik wel eens ontmoedigd, of woedend, filosofisch, senti- dan wel emotie- of functioneel etc. Op dat moment troost ik me met de gedachten: zo heeft iedereen wel een weke plek.
Vroeger keek ik met mijn kind naar het "Little House on the prairy".
Dat was goed voor het spelenderwijs aanleren van waarden en normen, omdat ik dat opvoeden in mijn eentjes moest doen. Als pappa niet meer meedoet ziet zo'n kind niet hoe hij van mama houdt (vise versa) en het is moeilijk in je dooie eentje voorbeeld voor je kind te zijn. Kun je hier en daar wel een surrogaat pappie importeren maar het blijft iets anders. Dat komt eens langs, doet een weekendje mee maar het is niet hetzelfde. Kinderen zien dan niet hoe vaders en moeder normaliter met hun relatie omgaan. Maar goed, ik dwaal af.
Dus destijds plengde ik al vaak een traantje op de Prairy, om de Godsvruchtige mensen die geen nagel hadden om de kont te krabben en toch heel gezinsgenottig gelukkig waren. Die serie stelde per aflevering van een uur een item aan de kaak, had per keer een hoofdmotief. Kon variëren van pestende kinderen die leerden dat aardigheid het won van intrigerende vieze spelletjes, tot huwelijksmoeilijkheden, die steevast in pais en vree werden opgelost. Vlak voor de aftiteling. Tranentrekkend slim in elkaar gezette volksbekering was het. Altijd speelde God op een prominente, doch schier onzichtbare manier mee. Het had dus een hoog EOgehalte, maar op een manier die te pruimen was. Niet zo Knevelerig, zal ik maar zeggen. Ik vond toen nog: baat het niet, schaden doet het zeker niet. Een mens kan van positieve invloeden slecht negatief worden, toch? Maar, ja.
Mijn leven is inmiddels voor een groot deel geleefd, ik peur er met plezier alles uit wat er in zit. Ik ben moeder af en dat neemt mijn dochter al jaren heel letterlijk. Ik doe het dus alleen en zij is de wereld op de kop aan het zetten. Of nee, eigenlijk andersom, mag ik hopen. Wellicht zet ze de toestand eens met beide benen op de grond, tot op heden is er weinig vooruitgang te bespeuren. En raad eens wat? Ik hang.
SBS 6 herhaalt die serie om 17.00 uur als het rustpunt van de dag, de entree voor het avondeten.
Even heerlijk ongezien zalig rondgrienen. Normen en waarden langs mijn eigen principes passen, al of niet, te licht bevinden en terugdenken aan de uren dat ik met mijn dochter voor de bak hing. Ik weet niet hoe ze er nu uitziet maar ik heb een rijke fantasie en haar ranke lijf fantaseer er bij. Gezellig met mij op mijn blauwe bank. Janken kan ik gelukkig ook nog, al schreeuw ik niet erg volmondig moord en brand.
Blaffende konijnen bijten niet, behalve af en toe de buurman en voor hond heb ik niet gestudeerd.
Ik ben een puur cliché, blaffen kan ik hard maar echt bijten?
Nee, daar doe ik niet aan mee.....
feedback van andere lezers- Magdalena
Dit komt goed. Honderd procent zeker weten en zonder tijdslimiet.
De moeder-kind-binding is de allersterkste binding die er maar bestaat en geen god of klein pierke kan daar ooit tegen op. Zowel moeder als kind kunnen het jarenlang uit hangen, vanalles uitspoken, over elkaar spreken op een manier dat alle rechtbanken zouden getuigen: 'Dit kan onmogelijk nog recht getrokken worden!'... die rechtbanken hebben ongelijk.
Gun een moeder en een kind - hoe veel tijd er ook tussen was - één situatie samen, één enkele situatie waarbij ze in alle privacy samen zijn, hun gedachten niet vol aan wat anderen gaan denken... en ze liggen in elkaars armen heel hun hart uit te storten. De volle honderd procent zeker!
Dora: Dank je Magda Lena. Ja het zal, zal.
Ik blijf ook gewoon maar door doen...ooit in het land van ooit...
Geloof er wel in, ondertussen blijf ik ademhalen. - manono
'Little House on the Prairy' met Michael Landon die 'Little Joe' was in 'Bonanza' ..., dan 'Seventh Heaven' ..., goed gemaakte series maar ietsjes te braaf.
Heruitzending kan niet anders dan de sfeer van toen oproepen en herinneringen.
Dora: Ja, zo af en toe stil staan bij mijn goede bedoelingen doet goed, want anders zou ik maar verzuren, alhoewel, mijn humor en humeur lijdt er niet onder en dat is best bijzonder... - Mephistopheles
Ik wel. Ik bijt, en hard..
Dora: Pas op, ik schiet, < : )))
Oeps, puntje van de tong eraf, pangknal bengeleng
Kedengkedeng, kedeng kden, ik denk ik denk
|
