Volg ons op facebook
|
< terug
bekentenissen van een booswicht (5)
Toen het gebed van Vader Antonius aan zijn einde kwam waren er enkele minuten verstreken. Met veel bombast had hij zijn woorden uitgesproken en met veel diepgang hadden de klanken van zijn stem mijn gehoor bereikt. Het pathos waarmee hij zijn begeestering bekleedde had hem doen oplichten als een toorts, als een orakel wiens bewustzijn in rechtstreeks verband stond met een grotere, onverklaarbare macht waarvan hij stellig de belangen beweerde te dienen, ofschoon het ook gewoon de zijne waren. Het vuur dat hij tijdens zijn religieuze dweperijen had weten te verschalken doofde echter zodra hij gestopt was met spreken en de eerste naaldenprikkende tonen van een korte stilte zich kenbaar maakte.
'Ziezo,' zei hij na wat op adem gekomen te zijn, 'ik ben er zeker van dat u met een inleiding als deze een mooie start zal kennen. Weet dat de ziel een spons is, en dat het water van de ondeugd er alleen maar met de hand van het geloof kan uitgewrongen worden.'
'Ik zal alles doen wat u van mij verlangt, vader,' antwoordde ik geheel zoals dat van mij verwacht werd, 'ik ben u dankbaar dat u zich over mij wil ontfermen.'
'De dienaars van de heer ontfermen zich over eenieder die bereid is terug tot de kudde te keren, mijn zoon', weerklonk het antwoord, 'maar ondanks de goedheid van de Heer ligt het kwade steeds op de loer. Net zoals Christus na veertig dagen en nachten vasten weigerde brood in steen te veranderen toen de duivel hem daarom vroeg, zal ook u moeten leren om tijdens uw zwakste momenten de grootste verleidingen te weerstaan.'
Er werd op de deur geklopt en na een toezegging van Vader Antonius werd deze geopend. Een mollige figuur betrad het bureel. Hij droeg een lang gewaad dat over de grond sleepte en had dikke, opvallende wenkbrauwen die kwaadwillig in zijn huid geplant stonden. De eigenschap die mij echter het meest in het oog sprong was zijn lichaamslengte, die bijzonder klein was. Hij was maar een paar centimeter groter dan een meter en het was voor het eerst in mijn leven dat ik iemand van het dwergenras te zien kreeg. Mijn vader, eens een geëerd drinkebroer in de Parijse cafés en bordelen, had mij in het verleden al vaak over hen verteld. Dat zij ondanks hun gebrekkige lichaamslengte over verrassend veel lichaamskracht beschikten en dat zij zich probleemloos wisten te redden tijdens de meest uitzinnige drinkgelagen. Het feit dat zij telkens aan de vloek van orale ontlasting ontkwamen zal voor een man als mijn vader allicht meer dan voldoende reden geweest zijn bewondering jegens hen te koesteren. Zelf had ik echter mijn twijfels. Er was geen enkele kracht in hem te bespeuren, geen stuifmeelkorrel die de vruchteloosheid van zijn gelaat sierde. Slechts een doodse, bewegingloze blik lag in zijn ogen, alsof men deze zonderling van zijn ziel beroofd had.
'Botrange!' scandeerde vader Antonius, 'ben je daar dan eindelijk? Ik heb de hele tijd op je zitten wachten. Waarom laat je mij toch altijd zo lang wachten?'
'Mijn excuses, heer,' mompelde de dwerg, 'maar ik werd nog wat opgehouden. Er waren een aantal andere zaken die mijn aandacht vroegen.'
'Je hangt aaneen van de uitvluchten, Botrange!' klaagde vader Antonius, 'je moest hier tien minuten geleden al zijn. Hoe dan ook, deze jongeling hier heeft een lange en vermoeiende treinreis achter de rug. Ik wil dat je hem naar zijn kamer brengt en dat je erop toeziet dat hij morgen aan iedereen geïntroduceerd wordt.'
'Zoals u wenst, mijnheer,' antwoordde de dwerg terwijl hij een nobele buiging maakte, 'uw wil zal geschieden.'
'Dat mag ik hopen. Dan ga je nu maar. Als je je straks van je taak gekweten hebt kom je terug naar mijn bureel. We hebben namelijk nog wat te bespreken.'
Vader Antonius wenste mij nog een laatste maal het allerbeste en instrueerde ons vervolgens hem alleen in zijn bureel te laten. Botrange, de kleine mismaakte dwerg, gaf aan dat ik hem moest volgen en zonder verder nog een woord te zeggen begeleidde hij mij naar een kleine zolderkamer. De deur opende met een akelig krakend geluid en een muffe, onfrisse geur bereikte mijn neusgaten. Het interieur dat zich openbaarde was een troosteloos landschap. De geneugtes des levens waren in geen mijlen te bespeuren in deze kleurloze omgeving. De muren waren troosteloos grijs, met allerlei barsten die als bladnerven om zich heen kronkelden. Er dwarrelde veel stof in het rond en enkele malen moest ik mijn best doen om een niesbui te onderdrukken. Pas toen ik enkele seconden lang de omgeving in mij opgenomen had sprak de dwerg mij toe.
'Vanavond slaapt u hier. Morgen wordt u bij de rest gevoegd. Vader Antonius staat erop dat u goed uitgerust bent. Ik stel voor dat u gehoor geeft aan zijn wil en onmiddellijk onder de wol kruipt. Morgen zal ik u wekken nog voor de zon op is.'
Hij keerde mij de rug toe en sloot de deur achter zich. Hetzelfde ijzingwekkende krakende geluid als voorheen bereikte mijn gehoor. Met de nevelen der vermoeidheid dampend uit mijn poriën ging ik neerliggen op het kleine eenpersoonsbed. De walmen van de naderende slaap namen mij al snel in bezit en nog voor er een uur om was dommelde ik weg.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Dacht even dat we Umberto Eco achterna gingen...
Mephistopheles: Neen. Ik ga Umberto gerust laten want naar het schijnt is het een venijnig ventje. Heeft last van een 007 obsessie, kan gevaarlijk zijn - hettie35
Deze had ik ook nog gemist, je schrijft erg goed,
groetjes Hettie
Mephistopheles: Dank je. Is niet zo'n makkelijke reeks om te schrijven - Dora
Heerlijk weer, ik geniet hiervan met zolle teugen. Dit is toch wel een deel van een boek he?
Wat goed weergegeven:
zodra hij gestopt was met spreken en de eerste naaldenprikkende tonen van een korte stilte zich kenbaar maakte.
Vind je het erg als ik zeg?
Botrange, (de kleine mismaakte dwerg= weglaten, dat heb je eerder al zo prachtig breeduit beschreven) gaf aan dat ik hem moest volgen
Mephistopheles: Een boek zou ik het niet noemen. Het woord boek doet mij denken aan iets dat meer dan 100 pagina's lang is. Zo uitvoerig zal dit verhaal niet worden. Gewoon een klein verhaal. Weet zelf nog niet goed waar het zal eindigen - jack
Ik kan het stof bijna ruiken :-)
Mooi stuk.
De gastenkamers zijn in de meeste abdijen nu nog steeds stoffig en verouderd, maar dat heeft iets. Het zet een mens aan tot ernst, of zoiets :-p
Hoedanook goed stuk, vlot geschreven (of juister gezegd: het is zodanig geschreven dat het vlot leest). Ik heb zo het gevoel dat er een belangrijke rol is weggelegd voor die Botrange.
Eén kleine doorn in het oog: het is ofwel "u wil geschieDe" ofwel "uw wil zal geschieden". Want geschieDDe is, zoals u vast weet, VT! (Hèhè, dat luchtte op).
Mephistopheles: Wou altijd al eens iets schrijven met een dwerg in. Ik vind het wel leuke schepseltjes. Heb nooit het plezier gekend er één persoonlijk te kennen. De naam Botrange stoort me wel. Had iets beter willen verzinnen maar wist niet onmiddelijk iets. Kan nog aangepast worden. Dat foutje ook. Je feilloos robotoog kan tevreden zijn - GoNo2
Sta een beetje achter, denk ik....
Mephistopheles: Niks van aantrekken, het leven gaat verder - jan
vind de naam Botrange ook niet zo, ik ken persoonlijk geen dwergen en er schiet mee ook niks te binnen, even rondsmurfen lijkt me een goed idee, verder een prima aflevering!
grtzz
Mephistopheles: Het is niet altijd makkelijk om een gepaste naam voor een personage te vinden. Kan daar soms lang over zitten tobben - Magdalena
grinnik grinnik giechel: die kwaadwillig ingeplante wenkbrauwen :):):)
en die naam 'Botrange'! Hoe verzin je het?
nevelen van vermoeidheid uit porën dampend en walmen van naderende slaap... Mephisto, SUBLIEM gewoon! Je schildert met taal.
Amaai, ik heb oprecht genoten!!
Mephistopheles: De naam Botrange komt uit een boek van D.A.F. de Sade, de grootste Fransman aller tijden. Vergeet de zonnekoning maar.
Taal is ook wel een beetje schilderen, het wetenschappelijk aspect is slechts redactioneel geflikfooi - manono
De sfeer is onheilspellend. Je voelt dat er onheil gaat geschieden, maar je weet niet welk en je weet niet wanneer.
Ik vind 'Botrange' dan wel krachtig en gepast.
Mephistopheles: het is een kwestie van voorkeur.
Die sfeer van naderend onheil is de bedoeling, want dat komt nog.. - Mistaker
Genoten!
Groet,
Greta
Mephistopheles: ben ik blij om - Wee
Een prachtig nevelgrijzig deel.
Heb de feeds gelezen, vind 'Botrange' wel passen bij de dwerg.
Het klinkt bozig en wat buitenwerkelijk. En zo leest ie ook.
x
Mephistopheles: Blijf het nog altijd een rare naam vinden
|
