Volg ons op facebook
|
< terug
dag prinses, dag...
Dit stukje is in de eerste plaats bedoeld als hart onder de riem voor Manono, die pas afscheid moest nemen van haar geliefde poezenbeest.
Een tijdje geleden schreef ik een stukje over onze eigen poes, Moppie. Een prinses in hart en nieren, die na 17 jaar vrijwel zonder zorgen door het leven te paraderen, plots ernstig ziek werd. Ze vermagerde zienderogen, en het bloedonderzoek leverde geen resultaat op, zij het dan dat nieren, suiker, schildklier enz. geen afwijkingen vertoonden. Voor de zekerheid werd antibiotica voorgeschreven, maar al gauw bleek dat die niet hielp. Ons prinsesje bleef vermageren, ondanks haar ongelofelijke eetlust. Na overleg met de dierenarts besloten we dat we haar niet meer aan nutteloze onderzoeken of behandelingen zouden onderwerpen, maar haar zo goed mogelijk zouden verzorgen tot het moment zou aanbreken waarop het fatale spuitje onvermijdelijk werd.
Vanaf toen beschouwden we Moppie als palliatief, ze werd verwend met de lekkerste hapjes, die ze onverwijld gulzig tot zich nam, en met toenemende bezorgdheid observeerden we haar en haar alsmaar dikker wordende buikje. Onze grote zorg was dat we binnen afzienbare tijd op vakantie zouden vertrekken en dat we onze doodzieke poes in handen van "vreemden" moesten achterlaten. Alternatief : haar laten inslapen voor de vakantie, maar daar vonden we haar nog veel te "goed" voor, en het leek ons een onmenselijke "opruimactie".
Dus waagden we het erop. Eind mei stond onze vakantie gepland. Uitstellen was geen optie, huisje was gehuurd en we gingen in gezelschap van een aantal vrienden, die hun vakantie ook allemaal vastgelegd hadden.
We lieten Moppie achter in de zorgzame handen van onze buurvrouw, die we zorgvuldig gebriefd hadden. Ook onze kinderen waren standby, voor het geval het plots slechter zou gaan met ons zorgenbeestje.
De eerste week van de vakantie ging voorbij, zonder bericht van het thuisfront. Nog drie dagen en we zouden terug bij Moppie zijn. Zaterdagmorgen 3 gemiste oproepen van onze jongste dochter. Zij had de droevige boodschap dat onze schoonzoon onze Moppie gevonden had de avond voordien. Ze lag op haar vaste slaapplekje en was blijkbaar overleden in haar slaap.
Er zijn traantjes gevloeid, daar in de tuin van ons vakantiehuisje in de zonnige Provence…Ik vond het verschrikkelijk dat ons beestje, na 17 jaar verzorgen en vertroetelen, net tijdens haar laatste uren alleen was, dat ik niet bij haar was om haar bij te staan, of misschien toch nog het verlossende spuitje te laten toedienen…
Ondertussen heb ik er vrede mee dat het zo gelopen is, de vreselijke beslissing is mij bespaard gebleven, en ze is gestorven op een comfortabel plekje. Katten kruipen weg om te sterven, en als we thuis geweest waren, hadden we haar misschien niet eens gevonden…
Manono, ik las dat jouw poes in de tuin begraven werd. Moppie ligt ook in onze tuin, helemaal achteraan op een heel rustig, vredig plekje. Onze Dikkie, onze stoere kater, zit nog elke dag luidkeels te miauwen en was de eerste dagen niet van het bewuste plekje weg te krijgen. Treurt een kat ? Ik weet het niet.
Zoals je ook schreef Manono, het is "maar" een kat, maar deze kat liep gedurende 17 jaar met ons mee, onze kinderen groeiden met haar op en ze schonk ons lang geleden drie prachtige babypoezen, die ze jammer genoeg allemaal overleefd heeft.
Ik hoop dat dit stukje niet te melig overkomt, maar ik weet zeker dat alle poezenliefhebbers met ons meevoelen.
feedback van andere lezers- manono
Dank je uit de grond van mijn hart, Silvia!
Melig? Waarom? Deze dieren spelen een zeer belangrijke rol in het leven van kinderen. Ze leren hen mits de gepaste begeleiding dat alle levende wezens in hun waarde dienen gelaten te worden zodat ze dat gevoel ook kunnen projecteren op medemensen ook al zien deze er soms anders uit, of gedragen deze zich enigszins anders.
Zo'n stomme kat opent enorm veel perspectieven van denken. Daar zal ik altijd dankbaar voor zijn.
Dank je zeer, Silvia!
silvia: heel graag gedaan Manono ! ik ben het volledig met je eens. Ik heb een zekere schroom om mijn verdriet te etaleren, omdat er natuurlijk zoveel ergere dingen zijn die mensen moeten meemaken, maar ook onze poezen hebben een onschatbare bijdrage geleverd aan de opvoeding en de jeugd van onze kinderen, en zij dragen hun dierenliefde nu op hun beurt over op hun kids. - jan
je raakt aan ze gehecht, ze voelen meer dan wij denken Silvia..
sterkte
grtzz
silvia: dank je Jan !
groetjes - Dora
Niets meligs mee, vind ik. Goed geschreven, niet extreem senti- of emo-, dan wel melango.
Zeventien jaar was het een vast onderdeel van het gezin. Als ik een week op de hond heb gepast, merk ik al dat ik de week daarna herhaaldelijk kijk, loop ik hem niet omver, klets ik bijna tegen de lucht, schrik ik van moet ie al eten? Na een week, nou ja, wat zal het dan wel niet zijn na 17?
silvia: dank voor het begrijpen Dora !
groetjes - GoNo2
Ik mis nog steeds m'n Musti!!
silvia: dank voor het begrijpend lezen Gono !
groetjes - Magdalena
o ja een kat kan treuren
en liefhebben
en koppig zijn
sommige katten communiceren intenser en oprechter dan sommige mensen
olifanten trouwens ook
paarden ook
Arme Dikkie
Heel veel sterkte!
silvia: dank je Magdalena, ik wist het niet zeker. Ondertussen lijkt het iets beter te gaan met Dikkie, hij staat niet meer elke dag te miauwen buiten en lijkt terug wat rustiger te zijn.
groetjes en dank voor het reageren ! - tessy
Bij je vraag 'treurt een kat' schieten me plots een paar krantenartikels te binnen over katten die honderden kilometers afleggen en feilloos de weg naar het baasje weer vinden, na een verhuis of verlies..dus als een kat geen gevoelens zou hebben, hoe komen ze er dan op zulke afstanden te overbruggen om een vertrouwd iemand weer te vinden.
Wij hebben hier een 'aangespoelde' kat, weet niet waar ze vandaan komt, maar is intussen al een paar maanden 'onze' kat geworden, een eigenzinnig beest dat helemaal haar eigen zin doet, maar elke ochtend voor het raam komt en even met haar pootje klopt als om te groeten en te zeggen, ik ben hier staat mijn eten nog niet klaar :-))
Elk levend wezen dat we moeten missen laat gemis en pijn achter.
silvia: dank je Tessy voor deze leuke fb ! dat is net het heerlijke aan katten vind ik, die eigenzinnigheid :-)
groetjes en dank voor het lezen !
|
