Volg ons op facebook
|
< terug
De éénzaat
"Durf fouten te maken," raadde mijn vader," dáár leer je van." Hij vergaf ze mij ook, was een wijs man.
"Zeur niet. Wees sterk. Ach onzin." waren moeders stopwoordjes en de halve maansmond viel me niet meer op. Veeleisend en nors was ze, gelukkig legde ik dat brommend gelamenteer al sinds mijn zesde naast me neer.Als ouders zich nog herinneren, hoe ze zelf puberden, bof je. Zijn ze het vergeten loop je er vast in vast, boos op stuk, snel bij weg, zwijg je jezelf ten onder. Mijn moeder was in de overgang, vond de puberteit nieuwerwetse onzin, niet mauwen kul, maar ik zag hoe ze zelf hun puberteit (teleurstelling) botvierden. Hoe ze hun idealen, mijn oude veiligheden, aan de wilgen hingen. Hun gekibbel, bah, het afgeven op elkaar, op ons, alles, de buren, familie. Ik diende ziendeblind te spelen. Doortje snotneus, jongste jengel moest niet denken. Ik hield van hen, maar leek Arabische Gom die alle scherven bijeenhield. Wat een energieverlies, zorgen dat ik niet manipuleerbaar was, geen doorgeefluik werd in hun driebandenspel met Broer. Hoe zonder kleerscheuren te ontkomen? Protesteren hielp niet.
"Wij hebben levenservaring," riepen ze. (Oh ja? Waarom smaakt jullie verbittering dan zo vies?) Dank u zeer beleefd, hartelijk amen, geen samen, jullie voorbeeld? Ik concludeerde: zo wil ik NIET moederen.
Prima gelukt. Toen ik moeder werd scheurden al mijn idealen uit de schil. Hatsjekidee. Rambam. Klabats!
Metéén daarna zakte pffft, mijn huwelijk in als een mislukte soufflé. Deed men ineens bezorgd, ik was zo zielig alleen. Die plotselinge schuldige bemoeizucht en ongevraagde raad, na alles alleen te hebben uitgedokterd, vond ik knap irritant en te mosterd na de maaltijd laat. (Opzouten,....te druk, geen zin om slachtofferig afhankelijk van jullie hulpproject te zijn, zoek een andere bezigheidstherapie!) Oudere Broer bleef zijn eigen hoogwaardige onbereikbare entiteit van waardeloze afstandelijkheid, zei dikdoenerig vol bolstaande betrokkenheid: "Jouw leven, daar kan ik niets aan doen," en verschool zich in zijn eigen hol. Na mijn scheiding zag ik dat mijn partner net als mijn broer dezelfde trekjes had als mijn moeder. (Door bestaat eenvoudig niet of alleen als wij iets nodig hebben.) Ik bleek gedurende mijn "training" met een "Mariasyndroom" behebt te zijn geraakt. Van het wegcijferende type. Die neuroze heb ik uiteraard meteen van mijn ziel geschraapt. Bloederig en totaal. 'k Ben geen ezel, stoot me maar één keer.
Hoe alleen is AL LEEN? Vraag het mij, ik ben er expert in.
Mijn vaders dood, vier jaar daarna, was een dubbele mijlpaal voor mij en mijn dochter. Ik werd half wees, bijna gelijktijdig verdween de vader van ons kind uit beeld en Broer liet zich nergens bij betrekken. Af en toe voelde ik me een koekje van LU: Zeg maar nee, dan krijg je er 2 (x 2) Twaalf jaar na mijn vader stierf ma en ik had zestien jaar dubbelop gemoederd. Mijn dochter vertrok krap twee jaar later. Niet tevreden. Nee, met de haat in haar ogen, die pappa haar had voorgedaan. Na jaren hemel en aarde bewegen om contact met haar krijgen, ben ik vrij. VRIJ van verantwoordelijkheden die de mijne niet waren, die men mij wel in de maag splitste. Alleen met mijn belevenissen, zonder schuldgevoel. Ik wist vanaf mijn zesde al WEL wat van mij was, wat van een ander.
Met herinneringen is het zoals met sommige boeken. Op je vijftiende lees je het in één adem uit, op zoek naar het eind, antwoorden. Tien jaar later zie je in datzelfde verhaal ineens veel meer diepgang, andere waarheden of het blijkt juist leger en platter dan je je had ingebeeld. Datzelfde boek kan tot je zestigste blijven intrigeren, je steeds nieuwe kanten laten zien, je wakker schudden op de vreemdste momenten. Het verandert met kennis mee. Zo is dat met mijn geschiedenis ook. Naarmate ik meer ervaring opdeed, veranderden mijn inzichten over het leven en de familiebanden mee.
Vraag ik me nu af: wat moet een kind dat niet ziet hoe pa van ma houdt, niet mee krijgt hoe de relatie tussen ouders (in de liefde of de waan van alledag) werkt? Wat als je niet dagelijks ziet hoe ouders conflicten oplossen, elkaar paaien, aanraken en vergeven? Mijn kind was met mij alleen, zag uiteraard niets met eigen ogen, zoals ik. Voor één-ouder kinderen is het natuurlijk logisch om te fantaseren over hoe geweldig het zou zijn geweest als..... ma niet....dan, zouden wij... en ik.... ze heeft vast.....haar schuld.
Hoe werkt partnerkeuze? Kies je wat je gemist hebt of juist wat je kent?
Het leven is geen optelsom van wondermiddelen en regeltjes, die je hanteert om het grote geluk in de wacht te slepen. Het is wel handig als je van huis uit gereedschap hebt meegekregen om zelfverzekerde spijkers met koppen te slaan. Vaak los je het toch met blote handen op, schaafwonden, een snee zo hier en daar, is niet te voorkomen. Roep je af en toe eens heftig om God als jij je op je duim timmert? Hij vindt het fijn als je zijn hulp inroept, zolang je niet verwacht dat Hij de weg voor je vereffent. Het blijft opletten, kansen* grijpen die je worden aangereikt. Krijg ik ingefluisterd: Niet bang zijn, leer van je fouten, dus aan de slag. Dezelfde miskleunen keer op keer herhalen is nogal kenmerkend voor onverwerkt leed, tot je het eindelijk weet, dus.... mij zie je niet dolgedraaid achter mijn eigen staart aanvangen in ach en weh. Zinloos om de schuld bij mijn ouders of een toevallige passant te zoeken...
Er is tenslotte al oorlog genoeg in de wereld...
* Quote Maurice: Sys-stase is wanneer het hart samentrekt, stase de rust daar tussen in
feedback van andere lezers- GoNo2
Knap!
Dora: Dank je GoNo. - manono
Ja, hoe werkt partnerkeuze? Ik zie er in mijn naaste omgeving niet direct een patroon in. Soms heb ik de indruk dat kinderen later net het tegenovergestelde kiezen dan het voorbeeld dat ze van ouders hebben meegekregen, zowel in positieve als in negatieve zin. Erg moeilijk is het.
Dora: Ja, die indruk heb ik ook. Nou weet ik van mezelf wel, dat ik aan het voorbeeld zag hoe het NIET moest, en mijn ex leek ook in niets op mijn vader, ik zag alleen niet dat hij in het niet luisteren, niet serieus nemen en negeren zo op mijn moeder leek. - Magdalena
Beroepsmisvorming?:
Systole = de faze waarin het hart samen trekt en, stase in het hart is iets wat nooit mag voorkomen, want dan klontert het bloed en krijg je een of meerdere infarcten.. In het hart hoort het bloed continu in beweging voortgepompt te worden anders loopt het serieus mis.
Ik denk dat dezelfde fouten keer op keer herhalen kan een teken zijn van onverwerkt leed, maar ook: van een hunker naar herhaling van iets wat voorbij is.
't is ingewikkeld :)
Dora: Ik heb geen verstand van de medische zaken. Het stond eens onder een tekst van mij en met die kansen bedoelde ik het emotionele hart. Wel steengoed, dank je, dat je er jouw licht vakmatig over schijnt. Ik denk dat lichaam en geest met elkaar samenwerken, dus je geeft hiermee een mooie nieuwe insteek, ook aan de reden dat ik er een sterretje bij zette. Dank je....maar ons kent ons. - tessy
Heel interessant, hier ga ik nog een beetje op herkauwen..overdenken pff het gaat me niet vlug loslaten.
Knap Doortje
Dora: Dank je Tessy..... vakantie, kan niet veel reageren op de anderen. Zo gauw ik thuis ben moet ik veel lezen, hiep hoy
|
