Volg ons op facebook
|
< terug
De mussenflat
Ik ben te persoonlijk, kom veel te eng, te bonkig bruut, confronterend en pijnlijk dichtbij.
Heien en tegen de klippen op babyboomend met de tijd mee. In de zeventiger jaren werd ons land dicht geplamuurd met multifunctionele flatgebouwen. Sterke hoge kranen knutselden, vanwege woningnood, de voorgefabriekte betonplaten in elkaar. Incluis weggewerkte leidingen voor het electra, die er al in gegoten waren . Assemblagebouw heette het, Patsklawats stonden er vreemde honingraten om in te leven om ons heen. Zielloos beton, gestapelde constructies. Er kwam geen metselwerk aan te pas. Grote-stappen-gauw-klaar-elementenbouw met vooral, van vloer tot plafond, glazen schuifpuien. Modern, transparant, doorzonnig, geweldig. Abusievelijk dacht ik dat het ging om open en eerlijk.
Volgestouwd met ouders, die hun kinderen eindelijk alles en een eigen kamer gunden.
Afzondering, privacy, het nieuwe heiligdom, iedereen had er recht op na eeuwen op een kluitje kleven. (Met zijn allen plus het vee, stinkend en warm in één ruimte om de vuurplaats geschaard) Burenhulp? Sociaal met elkaar en de burgercontrole? Weg ermee! Leve de hygiënische slagorde. We aten gezellige grote lappen vlees van de consumptie welvaart. De TV bracht doodse stilte binnen de gezinnen, we stuwden de economische overproductie tot grote hoogte op. 1960-1970:
Weg met de vertrutte burgerij. Immense mogelijkheden hadden WIJ,
De wereld was MAAKbaar, maar het voelde ook wel ongeNAAKbaar.
"Uit en opzouten nou, niet meer over die verdomde oorlog lullen. Kijk hoe we ons wentelen in voorspoed. Leef, leef mee van de luxe." Weg met vastgeroeste ouwe zakken. Wij, de oprukkende jonge honden, alwetende wereldverbeteraars namen het over. We genoten welvaart, door oude garde na de oorlog voor ons gecreëerd.
Het individu ontwikkelde zich alle kanten "uit" tegelijk met de om zich heen graaiende seksuele revolutie, open huwelijk, de beha's hingen in de wilgen. Dolle-Mina-emancipatie in tuinbroek plus kortgeknipte koppies. Jongens aan de poppen, meiden met een timmerkist. We ontdeden ons massaal van de tiranie der prominente gezagdragers. WIJ, het ging om ons!!! De VOORuitgang!!
Het woord is al in grote tegenspraak met zichzelf.
Diezelfde vernieuwende waarheidszoekers zitten nu op de puinhopen.
Vandaag bezetten wij, diezelfde eenlingen, de oude omhulsels van de '70er jaren waar toen de hele familie een eigen kamer had. We huizen er alleen in. De trofeeën, die de welvaart ooit vorm gaven zitten vol met veel erg individueel. Bevangen door de slogan: "Kijk ons het goed hebben als egowijzen!"
Willens en wetens ontkennen we hardnekkig het gemis aan onderling contact. Wat moet je anders? Pijn en sociale verlangens wegmoffelen. Het is om te kotsen zo alleen. Leeg en onzichtbaar wordt er niet over gesproken. Burnout, per kilo wordt anti-depressiva voorgeschreven. Klagen over de crisis lijkt ook veel minder zielig dan betraand uitroepen dat je het alleenzijn haat.
De HAPPY single DOET gelukkig in aan betonrot overgeleverd stapeldom. "Hé, hallo, ik leef, hoor mij, zie mij, ik heb jou, jullie en liefde nodig. Trut toch op met dat wachten op Doornroosje, die witte paardenprins. Waarom mogen we niet schreeuwen dat "het" zeer doet. De goede oude tijd had zijn gebreken maar het goede ervan is mee verbleekt. Ik geloof verdomme nog in integer, gerechtigheid, naïef en rechtvaardig, ook al is dat a-modieus verklaard. Mijn en dijn, blijf met je poten van andermans man/vrouw of bezit af. Dus weiger ik om de hete brij heen te draaien en gierputten van verzwegen ellende ontkend via een blinde blik te waarderen. Als doofstomme tussen ijskoude alleenwoestijnen.
Laten we gezamenlijk mooie woorden uitkramen om er tenminste nog te zijn. Schreeuwt allen om gehoor! Oreert over liefde, mede menselijkheden. Misschien verandert het ooit!!! Roept tegen kranten, (tot tabloids gekleineerd, want anders overleeft men de vooruitgang niet.) Stiekem lachtte ik in mijn vuistje, De sneller-dan-de-geluidsbarriere-wedloop om de commercie ligt stil waar de natuur (oude jongens krentbrood) doordraait. De Boing 747ens staken vanwege een stofwolkend corruptief natuurverschijnsel, hahahi, het hele stelsel met de billen bloot. Het ego is bij velen door de jaren heen van alleen en niet zeuren te versteend om nog de eenzaampijn te herkennen. Er over praten is ongemakkelijk en trouwens, is er nog iemand die luistert? De ongeschreven wet van het verbloemen is nog steeds oppermachtig. Het verhullen van zieltogend voelen is mog immer leefregel. Over gevoelens praat je niet en daarmee basta. Dood is taboe, alsof het niet bij leven hoort. Ik kan me nog een deuk lachen, als een puber in de broek piesen van het lachen, met kramp in mijn buik niet meer bijkomen, ondanks mijn mislukte "familieverhaal" Dat je alles zelf in de hand hebt? Dat het leven maakbaar is als je er maar hard voor werkt? Rot op met die 1970 onzin. Chaka-chaka-volksverlakkerij. We hebben elkaar NODIG!!!!
Leven is feilbaar, beschadigbaar, niet altijd lichtvaardig of zwaarvoetig. Het danst niet zonder enige inspanning frivool mee in de eeuwige vrolijkcarrousel. Je moet er zelf verantwoording voor nemen. Loskomen van roomsoesend gemijmer rond de enige echte liefde, want als je dan al zo iets geweldigs met iemands beleeft wordt het na die verliefdheid wel een werkwoord. Erover fantaseren is fijner dan te denken dat het helemáál niet meer bestaat, dat wel... maar blijven hangen in kaartenhuizen van suikergoed gezemel en mierzoet toffeegewemel lijkt me toch een ietsje te infantiel. Dan maar iets minder geliefd.....af en toe,... moet ik mijn minder glorieuze mening kunnen geven.
Kom maar even niet in mijn buurt......ik begin het ook al te leren,..... het negatieve mauwen, het ontmoedigd aandacht aan de praat houwen en terugzwammen. Nooit eerder gevoeld, maar het groeit al aardig. Fijn, dan hoor ik er eindelijk tenminste, wat dat betreft, al een ietsje bij.....lekker vervelend doen.
Ik weet trouwens niet of dat blijvend is, hoor, het zit niet echt in mijn genen.
Reken er niet al te veel en te lang op....
feedback van andere lezers- manono
Ik neem op tijd en stond afstand van de mensheid, Dora. Wanneer ik zie hoe langer hoe meer mensen zich begeven naar massabijeenkomsten (festivals, evenementen, Mekka) op risico vertrappeld te worden... ik begrijp het niet, net zo min ik begrijp hoe oude dorpsstructuren worden kapot gemaakt in de naam van vooruitgang.
Het doemdenken haalt indd niets uit.
We roeien met de riemen die we hebben...sommigen vechten tegen de bierkaai, anderen schakelen de afhankelijkheid van anderen uit en zoeken eigen wegen om zich niet alleen te voelen.
Wat ik wel weet is dat een vriendelijk woord niets kost, een glimlach ook niet.
Dora: Helemaal mee, een vriendelijk woord, onverstoord doe het vaak en men kijkt wel eens alsof ik lepra heb. Het lijkt alles wel op hol.....uit de kom geschoten, doorgewoekerd om te ontploffen.... - Magdalena
je hebt zo gelijk, zo heel erg veel gelijk, pijnlijk veel gelijk
Ik kom juist terug van de kust: mastodonten buildings in 4 rijen achter elkaar, parallel aan de zee. Tussen die gigantische betonnen dozen: straten waar een perkje een aanwijzing geeft dat er ook nog zoiets als 'Natuur' bestaat.
Er voor: de prachtige zee waar alles om begon
Er achter: hier en daar nog overgebleven eilandjes magnifiek poldergebied en sprokkels heel gezellige dorpjes. Vlekjes gezond weefsel in iets wat lijkt op betonnen kanker, waar mensen anoniem naasteen zitten te doen alsof ze ....
Miljaarde!
Dora: Ik dacht: "Kom, ik zet het eens op een rijtje, dat besef van hoe en waarom. Ik kan er niet omheen..wil het één keer uitgeroepen hebben.
Laten we (als tegenkracht tegen Wilderse wetten)
de boel van de andere kant op de kop gaan zetten.
|
