Volg ons op facebook
|
< terug
Virtuele kijkdoos
Kleuters, die een vernietigend trauma doormaken, beschermen hun kern met graniet tegen de ongrijpbare niet te stillen pijn waarvoor ze op hun hoede zijn. Na die traumatische gebeurtenis (sen) kom je als ouder of therapeut bijna niet meer binnen. Mijn poepescheetje heb ik meegemaakt vóórdat ze werd beschadigd, ik zag precies hoe haar persoonlijkheid veranderde en wantrouwen het totaal overnam. Veel werd onder een beschermende grafzerk begraven. Een moeder kan dat oplossen met aandacht en liefde, dacht ik. Wat een waanidee! Ik werd er getuige van hoe die marmeren muur ontstond, steeds dikker werd, waarachter ze zich verschool. Moeders verrichten geen wonderen, de schade bleek onherstelbaar want pappa bleef weg. NIEMAND kon toveren. Jaar na jaar, steen voor steen werd haar afkeer tegen mij groter en harder. Nu is ze volwassen en is het aan haar. Heeft ze het lef om kei voor kiezel die afweer af te breken? Tegelijkertijd zal ze namelijk het sprookje, dat ze ter compensatie schreef, moeten afpellen. Dat vergt heldenmoed. Moeilijk, want in haar emotionele huishouding lijkt ze op paps, die voor de makkelijkste vluchtweg koos.
Via internet lees ik iemand, laat ik haar Unika noemen, die erg op mijn dochter lijkt.
Toevalig zijn ze zelfs even oud. Bij deze schrijfster moet ik gissen over wat haar als kind overkwam, het gedrag dat ze hanteert vertoont verontrustend eng veel gelijkenis met wat mijn dochter mij voorgeschotelde.
Eerlijk gezegd denk ik dáárom dat ze net zo'n zuivere ziel heeft als mijn kind.
Volgens mij is ze hoogbegaafd. Ze kan zichzelf Godzijdank héél goed in letters gieten. Unika's woordenschat en taalgevoel is fenomenaal. Met gouden, zijden of loden woorden geeft ze zichzelf volkomen bloot. Heel Nederland kan haar in alle naaktheid begluren. Stel dat ze dat talent niet had, waar moest alle explosieve energie dan heen? Hoogbegaafden zijn echter vaak tot op het bot eenzaam. Gelijkwaardig begrip komen ze maar mondjesmaat tegen. Er zijn weinig intelligente psychologen die hun emotionele warboel begrijpen. Alleen al vanwege hun in- en doorzichten, feilloos scherpzinnige opmerkingsgave worden ze vaak slachtoffer. Ook, of hoofdzakelijk, van zichzelf. Inmiddels heb ik veel van Unika gelezen en dat liegt er niet om. Af en toe tilt ze een tipje van de sluier op over haar jeugd en dat is niet niks. Geen kattenpis voor een hummeltje, kind, puber.
Haar lichaamstaal ken ik niet zoals bij mijn dochter. Ik weet niet wanneer Unika's ogen trillen van schrik of angst, van paniek of woede.
Mijn dochter leefde de hel in het moerasgraf van haar innerlijk op mij uit. Foeifoei.
Ze kon er niets aan doen, wilde me niet kwetsen, ze moest haar opgekropte hoogspanning en kwaadheid kwijt. Tegen wie kon ze anders veilig brullen om te overleven? Als moeder moet je gevoel van eigenwaarde niet snel om te kegelen zijn anders sterf je de moord aan die omgekeerde motie van vertrouwen.
Op het moment dat haar grafsteen omhoog gestuwd werd stonken de wrede beschuldigingen als ontbonden lijken. Het wantrouwen was onvoorstelbaar, de stinkende hersenspinsels staken me als in zoutzuur gedrenkte pijlen.
Ze bespak ook met iedereen mijn verfoeilijk minne persoonlijkheid zonder er met mij ooit een woord over te wisselen. Ik ervoer het als karaktermoord.
Op haar derde lag ze emotioneel ver voor op haar leeftijdsgenootjes, op haar dertigste snapte ze geen moer meer van intiem, de wereld van binnen en buiten was volkomen omgedraaid gebleven.
Unika heeft echter geen moeder meer. Ze kiest iemand uit om onvoorwaardelijk lief voor te zijn en plaatst haar op een voetstuk. Totdat de surrogaatmoeder in kwestie uit de gratie raakt. Ik geloof dat ze het net zo min als mijn kind met haar echte familie durft uitvechten. Dus uit ze zich virtueel, ongeremd loost ze haar wantrouwen en waardeoordelen tegen anoniem, dat haar niet kent.
Het past perfect in het eerste leerboek psychologie.
Je kunt geen relatie met zo iemand aangaan want ze plaatsen zichzelf mijlenver boven je. Ze hebben van zichzelf een zeer hoge pet op. Soms denk ik dat ze hun eigen deur niet meer uit kunnen vanwege die te hoge ingebeelde hoed, waar je nooit een pluim op krijgt. Wat een opgeblazen zelfbeeld.
Unika is net zo onvoorspelbaar als mijn dochter. Als ik dacht dat ik iets met haar had opgebouwd dat leek op aardig, op een vriendelijke band, moest dat vrij snel weer kapot. Iedereen die van haar hield werd als tweederangs volk behandeld. (Zo van: ik douw jullie de grond in om er zelf te kunnen zijn.) Oh weh, als je haar tegen de haartjes in streek. Dan kreeg je ze getrokken alsof je haar naar het leven had gestaan. Het kon één woord zijn waarop ze uit haar dak ging. Unika ontploft precies zo, één woord of een gedicht dat haar (om voor ons vage reden) raakt en pats. Bulseye. De onschuldige dichter waaronder ze zich dan afreageert, schrikt zich een ongeluk van haar bezopen aanval en haar woorden snijden als zwaarden, er blijft niets van je heel.
Als je kwaad wilt kun je haar over de kling jagen net wanneer en hoe jij dat wilt. Dat is haar kwetsbaarheid: ze is afhankelijk van ons geduld, een bang peutertje. Geen enkele liefhebbende ziel pakt haar aan. (Wie weet maak je haar dan nog eenzamer dan ze al is.) Het is net of je Unika's verdedigingswereld kunt vastpakken, behalve haar echte wezen. We zijn allemaal nogal machteloos, niet reageren, haar negeren is de enige remedie. Haar met een stortbad liefde overladen, werkt niet. Virtuele billenkoek lijkt onzinnig. Haar dwingen om elkaar in de ogen te kijken opdat ze je eindelijk toelaat, kan niet. Ze vlucht weg zodra je te dichtbij komt en roept dan dat wij van alles op haar projecteren terwijl het juist andersom is. Het enige verschil met mijn dochter is de ongebreidelde spuierij van zeer privé vertrouwelijkheden. Mijn kind deed dat tegen mij nog nimmer, maar ik weet dat iedereen door mijn dochter zonder enige gene wordt getrakteerd op alle snippers privéinfo, die mij altijd negatief beschrijven.
Internet blijft anoniem, daar kun je de waarheid fictief verklaren, of van je aframmen zonder aanziens des persons. Misschien hebben deze mensen niet door hoe ze zichzelf te kijk zetten? Soms is het bijna voyeurisme om het te lezen. Ieder met een beetje inzicht kijkt er doorheen als staat hun hart te kijk in het Rijksmuseum, onaanraakbaar onder een glazen stolp. Voor de opleiding psychologie pluk je zonder veel gezoek de voorbeeldcases voor je studie. Op die schrijverssite zijn trouwens meer ontplofbare kruitvaten. Kan ik niet anders concluderen dan dat er veel kinderen een traumatische jeugd hebben gehad. Of wat ik gestoord vind is eenvoudig niet gestoord, dat zou ook nog kunnen. Jammer, dat je zo iemand niet eens gewoon in levende lijve kunt troosten of verwennen. Of het gevoel geven dat ze de moeite waard zijn. Soms jeuken mijn handen, zou ik Unika uit de computer willen trekken en heel lang op schoot nemen, haar wiegen en geruststellen.
PS, Unika is geen lid van deze site. Dan zou ik deze tekst niet plaatsen. Het zou haar wellicht nodeloos op stang kunnen jagen en ik wil niemand over de rode helpen.
feedback van andere lezers- Magdalena
Wat je beschrijft lijkt op een hechtingsstoornis, een diep gestoord basisvertrouwen.
Ik zou hetgeen Unika schrijft niet té letterlijk nemen. Woorden blijven altijd slechts een vertaling van emotie, een richtingaanwijzer naar ---> kijk eens hoe diep mijn kwetsuur is
Ik heb ooit een vriendin weten een incestrelatie verzinnen toen ze al dik in de dertig was. Ik was te laat. Toen ik haar bereikte had ze al het stadium bereikt van iedereen aan te vallen 'die haar niet geloofde', had ze haar eigen vader aangeklaagd en zelfs al waren er in het begin zo veel tekens dat ze haar (echte!!) pijn in een vertelbare vorm aan het gieten was waardoor de anderen zouden beseffen hoe diep haar leed was... ik vrees dat ik de enige was die haar op dat moment goed genoeg kende om te zien wat er aan het gebeuren was en ik was te laat bij haar om het onheil nog te verhinderen.
Ik denk dat lijden even intrinsiek menselijk is als vreugde en liefde beleven. Verhalen van mensen die niet leerden met die intrinsieke capaciteit om te lijden om te gaan kunnen heel gevaarlijk zijn.
Jij weet van je dochter echt wat er gebeurde. De realiteit kennen is belangrijk.
(Amaai wat een epistel :):):) )
Dora: Ja, Magda Lena, wat een lel tekst. Fijn dat je er je tijd voor neemt.
Poehee, dank je wel... In grote lijnen zijn we het met elkaar eens, zie ik....
Het vreemde is, dat de reacties van deze vrouw op mij zo intens en haatdragend zijn, vol wantrouwen. Het maakt niet eens uit of het iets met de tekst die ik publiceer te maken heeft. Vreemde gewaarwording...voelt alsof mijn kind via een omweg mijn huis binnen dringt.... - jan
tegen zoiets kan niemand zich wapenen, die kinderen zijn beschadigd, gedachten kan men helaas niet amputeren...
grtzz
Dora: Nee, wapenen kan niet, wel er een spiegel tussen zetten waarin ze zelf kunnen kijken.
Niemand kan gedachten van anderen veranderen en een kind is géén bezit, dat mag je begeleiden in liefde is loslaten, he Jan...dank je wel...zeer. - manono
Prachtig geschreven analyse van de Unika's in deze wereld.
Zoals deze zin bv : 'Het is net of je Unika's verdedigingswereld kunt vastpakken, behalve haar echte wezen.'
Ik moest ook denken aan 'bodemloos', een informele term gebruikt in de psychologie.
Dora: Dank je, ja als je haar teksten leest druipt de bodemloze put ervan af....
ik ken die uitdrukking: de pikorde...... gottegot, de pikorde lijkt bij hen wel als stok in de rug te zijn gegroeid....in hun spiegel zien ze nooit zichzelf, wel alle andere schuldigen, oef oei, op wie ze hun eigen gedachten op projecteren in het gemis aan grenzen....Mijn dochter bekende mij ooit dat ze niet wist wat van haar was....ik mag ook niet in de buurt komen, te confronterend. Ze kijkt geen TV. Dan komt er teveel binnen waar ze door wordt verstoord. (zo te moeten leven lijkt mij een hel) - silvia
goed geschreven en goed geanalyseerd Dora !
Ik hoop dat het met je dochter in de goede richting evolueert en dat ze misschien ooit in staat zal zijn om een fijne relatie met haar moeder op te bouwen !
Dora: Dank je wel, zeer
Tot later ( vanaf vandaag wegens vakantie gesloten, joepie!) - tessy
Ik vind dit een heel interessant stuk, en de fb van Magdalena en Manono, zijn de moeite waard om over na te denken.
Ik heb ook te maken met een unika, niet via internet maar in het echte leven.
Ik ga dit eens herlezen, en de fb goed tot me laten doordringen, maar eerst even rustig ademhalen, zoals gezegd, dit onderwerp interesseert me uitermate.
Ik wou dat ik zulke verhalen kon schrijven, ik doe het soms wel, maar dan prive voor mij alleen en met pen en papier..voor later..wie weet , ooit...
Dora: Dank je Tess,
(Jou gaat het ook lukken, echt waar....alles schrijven, en er aan blijven schaven....Misschien een suggestie? Vraag diverse mensen er hun licht over te laten schijnen en kijk dan welke veranderingen zij erin aan zouden brengen, dan merk je vanzelf wat wel en niet bij jou past)
|
