Volg ons op facebook
|
< terug
Wier blijben moenter, regen und regen diendende
Weimar staat op het programma, oorsprong van de Bauhausacademie en uiteraard willen we de plekjes terugzien, die ons drie jaar geleden zo verrasten.
Het is 73 kilometer rijden, over tussenwegen en snelweg 4.
Ineens overvalt me het gevoel, twintig kilometer na Eisenach, ik ken dat rare hoekje en er zit niemand achter me en ik trap prompt op de rem.
"Hier is het." zeg ik.
"Je meent het? Ja, echt, ik herken er niets van."
"Let maar aan eens op." zeg ik en keer de auto om het piepkleine binnenweggetje in te draaien, over de dubbele treinrails en het minuscule bruggetje dat ik herken. Ja hoor, daar doemt het "Hoihotel" op waar men in de hooischuur voor grotere groepen slaapplaatsen heeft gemaakt. Drie jaar geleden rumoerde er een groep uitgelaten kinderen toen we er in hoofdhuis overnachtte. Nu ligt het er wat verlaten bij maar uit nostalgie maakt MJ er de foto's die we destijds vergaten.
Later karren we op de snelweg lekker door, met 140 suizen we naar Erfurt. De lucht betrekt en wegwerkzaamheden manen tot opletten. Inmiddels hangt het zwerk loodgrijs boven ons hoofd te treiteren, tot het noodweer losbreekt en dat blijft zo tot we Weimar bereiken. Het gutst gestaag de lucht uit, gelukkig is het niet koud. Kinderkopjes, weinig verkeer en we steken dwars over de plaats van de Democratie, laten het slot van huppeldepupje (die er te paard op een sokkel staat) links en passeren rechts de bibliotheek van Anna Nog Iets. Doorweekt lopen we over de grote markt met beschilderde huizen als paleizen. De Ratskeller is getooid in veelkleurig "boetseer"werk en druivenranken. Weimar heeft de ginko geadopteerd en men verkoopt er stekjes van op iedere straathoek. Er draait zelfs een luxe winkel met memorabilia van. Het Weimarhuis, propvol met allerlei over Göthe, die samen met Schiller iets geweldig interessants schijnt te hebben gedaan. Notitieblokken in hun stijl kun je er kopen.
Zou men hopen daarin net zulke interessant gedachten te kunnen neerpennen als zij?
De plaatselijke kruidenbitters, ginkozeepjes en bodylotion, kalligrafeersetjes, vingerhoedjes met Göthe, porselein met Schiller wordt tegen opgeschroefde prijzen aangeboden.
Gelukkig is het er droog.
Daarna plenzen we onder het dichte bladerdak in de winkelstraat van doorweekte bomen naar het Bauhausmuseum. Schiller en Göthe staan in bronsgegoten de regen te trotseren, met de rug naar het Muziektheater en wij vluchten het museum in. Opzienbarend is het er niet, Klee en Kandinski hangen er met één werk, (Den Haag; de Blauwe Ridders was buitengewoon interessant). Prachtige tafellampen (voor maar 395,- eurietjes) stelen de show maar de getoonde film is wel héél interessant, gaat over de opbouw van de stijlgroep. Geplaatst in de tijd rond de eerste Wereldoorlog, het leger, rigide regels, blijkt het groepje Bauhausaanhangers zich tegen de verdrukking in Weimar te hebben gesetteld. Er was echter geen droog brood te eten, geen materiaal om mee te werken, het na de oorlog de hele wereld over gewaaierd. Die Schiller woonde trouwens ook ruim, zien we later aan het huis met yijn naam er op. Na een tijd kiert de regen toch door gaatjes en naadjes, sijpelt stiekem langs mijn rug en onze voeten zijn ook echt de jongste niet meer. Daarom druipen we een glazen winkelbedoening binnen met een zeer hoog glimglans aanfluitingsgehalte. Modern, niets eigens, Douglas, BurgerKing, Zeeman, DM drogist. De Duitse versie van Schoehe-rieze etc. zoals overal in Nederland, daar hoef je normaliter niet naar binnen. Had ik dat nou maar niet gedaan.
Het was een winkel vol spul waar niemand op zit te wachten. Kitsch, onnutte troep, beeldjes en hebbedingen van een afzichtelijkheid die niet te filmen is. Zooi, die je nog niet van je liefste oma wilt erven, zo volkomen nergens op slaand, dat het bijna uit zichzelf l huilt van treurigheid.
Dáár gebeurt.
Een aanstekelijke lach rolt er ongegeneerd door de ruimte. Wat?. Een lach in deze "waterzooi"? Uiteraard zoek ik welke onverlaat zich vermaakt.
Na wat speurwerk langs overvol gestouwde rekken, blijkt het laag bij de gronds te zijn.….
Daar rolt het naar links en lacht zich een kriek, hahahijhiehaho, houdt niet meer op. Rolt dan weer naar rechts en slaat de benen wijduit van aanstekelijke schik, doet de pootjes voor zijn ogen van ultieme lol. Walgelijk leuk, te gek fantastisch aanstekelijk, ik doe er automatisch aan mee.
Het houdt even op. Gelukkig maar, nu kan ik weer weg.
MJ is van schaamte bij de roltrap gaan staan, ze wil even niet bij mij horen….
Dan ineens, hup, daar begint het weer met een geinig rollend lachje. Het werkt zich naar een heuse handen-op-de-knieën slaand, voeten-stampende-schaterbui toe. Sorry, maar dat is me echt te veel, en schiet volkomen in een deuk.
Een aardig ogende man bedenkt kennelijk dat hij me valeriaan aan zal bieden, maar ik kom eenvoudig niet meer bij. Binnen no time douwt die man zijn valeriaantje weg en giert mee, deze keer niet om HET, maar om mij. Na alle regen die over mijn gezicht droop kan het mij geen bal meer schelen, dikke tranen dribbelen met maskarara over mijn wangen, zelfs de verkoopster kan er om mee grinniken,(terwijl zij er toch de hele dag mee is opgescheept)…
Ik kan het niet voorkomen. "Inpakken", zeg ik resoluut voor ik me bedenk en stap even later met een volkomen wanhopig stuk roze pluche de deur uit, incluis drie batterijen…
('k houd geheim wat het is).
Volgend jaar start bij mij de cursus lachen is gezond. In ach sessie zullen we alle sores door het plafond naar de andere wereld lachen.
De remmen zijn daarna geheel en al los en van pure onzin bezondigen we ons dan ook nog aan een miniportie Burgerking frietekes, …
Op onze laatste eeltplekken bereiken we nog net de parkeergarage nabij het Göthehuis. Daar zitten we vergenoegd uit te puffen, wat een waterende dag.
De terugweg eindigt regelrecht in een ramp van een wolkbreuk die niet ophoudt. Drie rijen dik staan we bij Erfurt in de file vanwege de wegversmalling en via de autoradio horen we over de wateroverlast. Zelfs Thüringen ligt inmiddels in de gevarenzone, Wat te doen zonder rubberlaarzen? Al hoewel er in de buurt nog voldoende te exploreren is kunnen we (volgende bewoners) helaas niet op ons stekkie blijven. Dresden, Gera en Jena moeten we rechts laten liggen en we besluiten volgende morgen naar Wittenberg te trekken, via internet zagen we er een interessant appartement.
Als ik dit post, (zaterdag) zijn we na een prachtige zonnige reisdag (met een bezoek aan Mühlhausen) hoog en droog in Wittenberg aangekomen. Iemand van de site schreef me ooit dat de sokken hier zo goedkoop zijn…
Ik zal eens kijken of wij ze daar ook voor een zacht prijsje kunnen scoren, weten we zeker dat we de voeten droog houden….
feedback van andere lezers- bessy
regen hoeft geen spelbreker te zijn, als er maar ergens roze huppelde pupkes rondslingeren kom je een heel eind. Ik geef me bij deze op voor de cursus....leuk vakantieverhaal over een regendag
Dora: Goed zo, lekker wijntje erbij en de slaapzak mee, moet je eens zien hoe we kunnen lachen... - manono
Ik krijg de smaak te pakken van een bonnefooi trip.
Zo plezant om te lezen, Dora!
Dat roze pluche ding... heel intrigerend...
Dora: Ja, hij is nog ingepakt, maar ik breng hem beslist mee, als we elkaar een keer ontmoeten... HA HA HA hihihi, grillende grollknorrebor - Magdalena
grinnik!
je bent duidelijk vrolijk aan 't genieten :):):)
Dora: Ja, in de regen schijnt bij mij altijd wel een grol door de pijpenstelen te groll knokkelen... HA HA HA HA, hihihoewaaimaai.... - ghislaine
leuk vakantieverhaal.
Dora: Dank je, ach ja, op het appartement is altijd wel even tijd te hergrinnikten - Runner
Maakt niet uit waarmee en hoe, als de mens zich maar vermaakt.
Aber bleib munter!
Dora: Wir blijben munter de bunter und versuchen den Regen zu entgehen....te verschalken, hahahhihi... - Hoeselaar
Jullie hebben daar nogal lol gehad en bijna staande mogen zwemmen.
Het is heerlijk om jouw verhaal te volgen
Willy
Dora: Dank je wel, fijn dat het ook wel humoristisch overkomt, want ja, van vakantie kan ik altijd wel genieten, regen of niet...
|
