naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Achter het hek van zilverdraad

door Dora

Niet vaak meer. Soms. Gelukkig wel met steeds grotere tussenposes.
Eens in de zoveel tijd ben ik de grip weer kwijt. Het maakt niet uit waar ik ben of wat ik doe. Het hek van zilverdraad zwaait open en het onzalige verleden kiert door de splitseconden van de dag. Het overvalt me op de vreemdste momenten. Psssjhst, splijt het mijn beleving, zelfs op vakantie en het overschaduwt dat moment van die dag. Dan blijft het fijnzinnig kunstig aangelegde poortje in het zilveren hek openstaan, hoe hard ik het ook dicht tracht te duwen. Tocht trekt door mijn spieren en mijn rug slaat op slot.
Achter die flinterdunne omheining gaat de graftombe schuil, ligt het doodgebloede bloot, alsof er geen jaren overheen gingen. Als een concentratiekampsyndroom. Sinds die EMDR doet het minder zeer want het ademt niet meer. De geur van paniek is verwaaid. Tegenwoordig is het een plat weten. Een stripboek in zwart-wit met plaatjes van die donkere bedevaartplaats, terwijl ik geen pelgrim wil zijn naar ellende. Het stinkt er muf naar oude hoop, staat vol met boeketten geruststellingen die steeds verleptere stelen kregen. De goedbedoelde riemen onder mijn hart (van goedbedoelende lieve mensen) zijn op grafchrysenten gaan lijken waarvan ik alleen de vergeelde oude achterkanten nog kan zien. Er is niets tegen doen. Door de raarste associaties waait er een briesje dat alle stof weg blaast en het glimmende mahonie van mijn herinneringen blootlegt. Glanst toch weer mijn onvoorwaardelijke liefde voor haar in het schijnsel van de volle maan. Door een automatische reflex krimpt mijn hart ineen, verpropt mijn keel, kruipt kippenvel, krampt de maag en prikken tranen, die niet meer tot bloei komen.

Zou ze wel eens aan me denken? Heeft ze het met behulp van haar persoonlijk bijeengeroepen leger medestanders voor elkaar gekregen om mijn bestaan uit te gummen? Ben ik eerst vergruisd voordat ze me begroef en hoe diep lig ik begraven? Heb ik goede geesten meegekregen voor onderweg? Of iets om mee te spelen? Iets te eten wellicht? Ben ik voorgoed onder het asfalt van bitterzwarte gal gewalst?
Ze is verhuisd en ik heb geen adres, zit met oude beelden in mijn hoofd
Zouden de groene onderborden, die ze op die laatste verjaardag van me kreeg, tegen haar praten? Zou ze hen wel eens op tafel zetten, of zijn ze ergens achteraf uit het zicht weggemoffeld, juist omdat ze over mij vertelllen en aan die dag herinneren? Heb ik vanuit die donkere onderwereld een stem die haar bekritiseert, lamlegt? Ogen die bewegingen registreren zodat zij dat als controleren ervaart? Oren die alles, (ook oneffenheden, ja zelfs leugens) horen?

Ze had fotootjes van mij. Ik weet niet eens wanneer en bij welke gelegenheid zij ze meenam. Nimmer heeft ze me er om gevraagd als had ik over mijn spullen niets te vertellen. Tot ik ze zelf ooit miste, me wezenloos zocht en ik het me ineens weer herinnerde. Ik had ze bij haar in de kast zien staan. Zonder lijstje. Argeloos rondgestrooid, zo hier en daar tegen een boek gezet, om weg te waaien als de deur te snel dicht zou slaan…..Zo druk was ik toen om haar niet tegen de haren te strijken, dat ik niet eens durfde vragen sinds wanneer en waarom mijn beeltenis daar stond. Ik heb mijn verbazing erover uitgesproken, maar ze ging er niet op in en ik wilde die fragiele dag niet kapot te maken. Zou ik er nog staan? Zal het ooit overgaan? Zou het beter zijn als ik haar ontken? Stel dat kon ik, zou ik me dan niet een nog méér verdroogde ontaarde geamputeerde voelen?

Als ze echt dood was, zou ik ervoor zorgen dat er over haar werd gepraat. Ik zou in ere houden, over haar opscheppen, haar foto laten zien aan iedereen die er maar interesse in toonde. Vertellen, met van plezier glimmende ogen, over onze vakanties met oma en MJ. Over wat we beleefden. Nu moet ik doen of ze er nooit is geweest. Alsof ik haar heb vermoord en in een koffer op zolder heb verstopt, zonder dat ik iets misdadigs heb gedaan waar ik me voor moet schamen. Het is alsof ik al tot stof ben vergaan ver voordat mijn reden van bestaan zinloos is gebleken. Ooit moet ik, in een ander leven, beslist iets vreselijks op mijn geweten hebben geladen, waarvan ik nu de trekken thuis krijg… Snappen waaraan ik dit mausoleum heb verdiend? Nee. Ik weet niet of het zo voelt als je kind echt sterft, maar dan is het zeker dat je elkaar nooit meer ziet. Hoe het voor ouders is, wiens kind is vermist kan ik me wel goed voorstellen. Te weten dat ze ergens een leuk leven heeft, dingen ervaart die ze niet delen wil. Gelukkig is met de wereld die ze zelf geschapen heeft, waarin ze veilig is zolang ik eruit wegblijf. Dat niet weten wat ik heb misdaan schrijnt. Ouders van vermiste kinden kunnen tenminste "Spoorloos" nog inschakelen en worden geholpen, maar dat zou in deze respecloos zijn.

feedback van andere lezers

• manono
  Krachtige tekst, Dora, vooral het eerste stuk.
  Dora: Dank je...moet er wel weer even inkomen, merk ik....
• bessy
  ja zoals manona zegt een enorme kracht spreekt hieruit
  geen boosheid maar onmacht in moederliefde.
  
  Dora: Dank je, was even omschakelen, maar volle maan!!!
• Runner
  Heel droevig.
  Intens geschreven.
  Ik heb haar foto gezien. Wees toch maar trots.
  Ik ben er van overtuigd dat ze jou niet vergeten is, maar dit om welke reden dan ook moeilijk of niet kan uiten.
  Mooi geschreven
  Dora: Dank je wel Runner. dank je...Gek hoe het altijd en overal opduikt....ze;fs op vakantie, om heel uiteenlopende flitsen van associaties, maar die horen niet zo bij de reisverhalen....
• Kat
  Lieve Dora, waag ik een lieve poging, tref ik een verhaal met inhoud, zit ik weer in tranen, omdat ik denk die rotmeiden zouden ze dan alleen maar aan zichzelf denken? Ik geloof toch in positief zijn en denk dat ze jouw foto nog steeds heeft staan.
  Er is een heel oud liedje, zing ik soms met een vriendin als we weer vol medelijden met onszelf zijn, komt tie het is een oudje....
  
  LATER DAN ZUL JE AAN MIJ DENKEN
  OM ALLES WAT JE MIJ VERWIJT
  VAN ALLE WOORDEN DIE ME KRENKEN
  KRIJG JE LATER HEEL VEEL SPIJT
  LATER DAN ZUL JE AAN ME DENKEN
  ALS JE ALLEEN DOOR HET LEVEN GAAT
  DAN ZUL JE WETEN EN NOOIT MEER VERGETEN
  MAAR LATER IS HET TE LAAT
  
  En dan lachen we maar weer, zij heeft er ook zo één en ik een halve zal ik maar zeggen. Kus
  Dora: Dank je Katje voor je troost, Ik bedoelde ook de vakantieverhaaltjes,
  die zijn ter ontspanning poeske....nou heb je wéér pech met mij..Kusje terug...
• GoNo2
  Goed zo!
  Dora: Dank je GoNo, altijd fijn dat je met me mee leest....