Volg ons op facebook
|
< terug
Hoe het alemaal begon
Mijn gedachten glijden weg, naar die eerste dat na dat onheilsbericht. Het werd een zaak van hersens erbij houden gericht handelen en gaan niet beseffende wat ik zou aantreffen,
nog minder wetende dat terwijl ik dit hier schrijf het al weer drie maanden verder zou zijn. Maanden van handelen verstand op nul en gaan!
Wat ik toen na dat eerste bericht nog niet wist was dat mijn leven honderd graden zou omdraaien. Niet dat ik dan andere beslissingen had genomen het kwam gewoon zoals het kwam.
Wat ik op mijn schouders heb genomen had ik nooit maar dan ook nooit zonder de steun van mijn echtgenoot kunnen doen. Nu weet ik wat ik allang wist, met wat een kei van een vent
ik getrouwd ben. Natuurlijk wist ik dit al langer maar je staat er na al die jaren niet elke dag meer zo bij stil. Nu dan ik God op mijn blote knieén dat hij ons samen heeft
gebracht.
Toen we voor de eerste keer in het ziekenhuis aankwamen was het slikken en zelfs wel meer dan dat. Daar lag ons lief Moedertje klein en broos aan allerlei toeters en bellen,
en er werd ons niet veel hoop gegeven door de heren doktoren.
Een herseninfarct had haar grondig gevloerd. Wij pakten stilletjes haar hand en gaven een zoen op haar voorhoofd. Wat schets onze verbazing.
Met zachte fluisterstem sprak ze ons toe, ,, Ik ben er nog hoor, zo gemakkelijk komen jullie niet van mij af ". En ze sloot haar ogen om verder te slapen met een vredige
trek om haar mond. De verpleegkundige die zich op de achtergrong had gehouden was zeer verbaast. Op de gang vertelde ze ons dat dit de eerste woorden die ze sprak sinds
ze was binnengebracht.
Ook werd ons verteld in een verder gesprek dat de kans op een tweede herseninfarct zeer groot was. We moesten op allen voorbereid zijn. Ook als ze dit alles zou overleven dan zou ze zwaar
hulpbehoevend zijn. Na een paar uurtjes zijn we stilletjes vertrokken en naar haar huisje gegaan om spulletjes uit te pakken en te rusten. Het ziekenhuis was op loopafstand ze konden ons zo bellen
mocht het nodig zijn. Van rusten kwam niet veel ons hoofd was te vol om rust te verkrijgen. We moesten beslissingen nemen, de eerste was snel genomen ik zelf zou blijven zolang het nodig was.
Ik heb maar een broer die niet van plan was om te komen opdraven. En omdat ik uit een kleinen familie kom waren er alleen een paar ooms en tantes zelf ook al hoog bejaard,
die op de hoogte moesen worden gesteld.
Mijn lief had een week vrij genomen om te kijken hoe alles zich zou doen voortzetten.
Na een paar dagen werd duidelijk wat het infarct had aangericht in het lichaam van ons moedertje. Het was niet mis, de benen waren gevoeloos en een arm wilde ook niet meer mee doen.
Maar haar hart was en is sterk en krachtig en de wil onuitwisbaar om toch vooral niet op te geven. De toeters en bellen werden bijna allen verwijderd, en zo werd de situatie van dag
tot dag bekeken.
De week vloog voorbij en de vraag de onvermijdelijk kwam was wat nu? Na rijp beraad en aandringen van mijn lief besloten dat hij terug zou gaan naar ons eigen huis. Ik zou voorlopig
de intrek nemen in het ouderlijk huis. Het bleek een weg van lange adem te worden, inmiddels zijn we drie maanden verder en verpleeg ik haar zelf met hulp van thuiszorg zelf weer
in haar eigen huisje. Mijn lief rijd elks weekend zeshonderd kilometer heen en terug om een paar dagen bij ons te zijn. inmiddels heb ik eindelijk internetaansluiting en ben blij
dat ik mij weer onder jullie kan mengen. Ik moet eerlijk zeggen ik heb het erg gemist om hier te kunnen schrijven, maar in de nachtelijke uurtjes waren pen en papier geduldig en
heb ik toch nog iet kunnen schrijven, het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan!
feedback van andere lezers- silvia
blij je weer te kunnen lezen Hettie, ook al zijn de omstandigheden dan zo moeilijk voor jou ! heel veel sterkte en weet dat we met je meeleven !
hettie35: Ook ik ben blij weer in jullie midden te zijn, het brengt mij verlichting zo lief als de reactie's zijn,
liefs Hettie - Dora
Hettie, fijn dat ik het mee mag beleven in deze zo belangrijke tijd voor jou. Dit is een eenmalige tijd waarin je voor je moeder kunt doen wat ze voor jullie deed....Mijn broer hield zich óók afzijdig. Deed het hoognodige, dan kon niemand het doorhebben. Op zulke momenten kom je er wel achter wat je aan wie hebt. Dikke knuf van mij voor jou (stiekempjes, moet je jouw man er ook maar één van mij geven, want het is inderdaad een kanjer....) Sterkte en ik blijf je volgen....Knuffels....
hettie35: Hartverwarmende woorden van je Dora, ze doen goen en ze geven kracht,dankjewel liefs Hettie - Runner
Sterkte en mooi dat je dit schrijft!
hettie35: Dankje Runner fijn om te horen,
groetjes Hettie - manono
Zoals je die eerste dagen beschrijft, had ik het me een beetje ingebeeld.
Heel zware maanden, besef ik nu, ondanks de prachtige steun van je echtgenoot. Wat ben je sterk.
hettie35: Dank je Christine en sterk, ik ben bang dat de boom omvalt,
je zult het nog lezen.
liefs Hettie - badstop
Sterkte.
hettie35: Dankje wel,
groetjes Hettie - bessy
ook dit gelezen, ben er na jou laatste verhaal helemaal stil van
liefs Bessy
hettie35: Dankje voor je lieve reactie.
|
