|
< terug
opiniestuk 8: I had a dream...
Een vreemde meldt zich aan het loket van een lokale instantie. De persoon van dienst handelt naar goede gewoonte maar de bezoeker begrijpt geen snars van de verstrekte informatie. Hij overweegt de vraag opnieuw te stellen maar ongegeneerd roept de ambtenaar het volgende wachtnummer af: `trente-deux, s`il vous plaît!`
Wie zijn verbeelding de vrije loop laat, weet dat eender wie dit script kan spelen. Voor de lezer die een aanzet wenst: Bart De Wever is de bezoeker en Elio Di Rupo de ambtenaar. Neen, geen goed voorbeeld! De Wever lijkt me iets te assertief voor wat ik tracht te duiden.
Op een nacht val ik in een heel bizarre droom…
De burgemeester heet Abdelkader Maleek en spreekt maar liefst 7 verschillende talen! Jarenlang baatte hij een café uit in de smeltkroes van westerse en zuiderse culturen. In de aanloop naar de lokale verkiezingen waagde hij een sprong (in zoverre dit zo mag gesteld worden want de uitkomst van een electoraal demografisch sommetje beloofde gouden tijden). Maar wat niemand achter Abdelkader had gezocht, is gauw een van de grootste misschattingen in de Vlaamse politieke geschiedenis. Abdelkader blijkt achteraf een goede verstandhouding te hebben met de fel omstreden beweging AAM (allochtonen aan de macht). In de praktijk een juridisch en communicatief sterk georganiseerde partij die 25% van de stemmen haalde. Maar omwille van haar ondemocratische programmapunten en uitgesproken aversie tegen de etnische minderheid politiek buitenspel blijft.
In plaats van de aanvankelijk beloofde functie te bekleden, eiste Abdelkader bij de postjesverdeling de burgemeesterssjerp op. Niet onterecht, als je weet dat Abdelkader 45% van de partijstemmen achter zijn naam wist te scharrelen. Maar dat was lang niet alles.
Bij de beleidsverklaring van de nieuwe legislatuur onderstreepte Abdelkader het belang van de drie V`s: 'verbetering - verandering - verschuiving'. Zijn overheid zou een spiegelbeeld vormen van de lokale maatschappij. "Een kleurenpalet van talen waarmee de ambtenarij iedere burger op weg kan helpen om zelfstandig te kleuren.", was dé beruchte filosofische uitspraak die bij de heersende minderheidsgroepen de haren deed krullen.
"Op elk niveau, van stadswachter tot stafmedewerker, behoort minstens de helft van het personeel niet tot de minderheidsgroepen. Op de boerka na zijn sluiers, tatoeages, piercings en andere religieuze of culturele uitingen toegelaten! Neutraliteit is een eufemisme voor de angst van het onbekende. Het bekende schept meer openheid! En hoe meer vertrouwen onder de burgers, hoe verdraagzamer de samenleving. Een volkswens die ik, Abdelkader Maleek, burgervader van deze bloeiende stad, zo goed mogelijk in vervulling zal brengen."
De bevolking had de historische gebeurtenis nog niet goed verteerd en burgemeester Abdelkader ontbood de schepen en het afdelingshoofd personeel voor het volgende:
- geen quota maar streefcijfers integreren in het personeelsbeleid
- strategische en doelgroepgerichte communicatie bij wervingen (in eigen taal)
- selectieprocedures aanpassen (= niet vereenvoudigen) naargelang persoon
- jurysamenstelling diversifiëren ( minstens een vrouw, andersvalide en allochtoon)
- positieve acties bij moeilijk bereikbare werkzoekenden (= geen discriminatie)
- …
De gemeenteraad als wetgevende en controlerende macht had nog maar een passieve rol. De oppositie mocht zo luidruchtig en schofferend amenderen, Abdelkaders wil is Abdelkaders wet. Het stadsbestuur ontwikkelde eerder een beeld van dictatoriale ideologieën dan wat zijn burgers wilden zien. De al gekende kloof tussen de gemeenschappen nam ongeziene proporties. Binnen de ambtenarij heerste postkoloniale taferelen. Er ontstond een minderheid binnen een minderheid, terwijl de nieuwe aanwinst de machtigste terreinen annexeerde.
Maar lang niet iedereen van Abdelkaders entourage of achterban droeg sympathie voor zijn nogal ondemocratische, separatistische visie. Zij die hem initieel ondersteunden hadden de drie V`s graag anders ingevuld: 'vereniging - verrijking - verstuiving'. Een maatschappij waar het geen opgave maar juist van toegevoegde waarde is om zo veel mogelijk diversiteit te weerspiegelen. En met een overheid die hét toonbeeld is voor vele andere gemeentelijke, provinciale, Vlaamse en federale instanties.
De morgen breekt aan en ik herken terug de dagelijkse realiteit…
feedback van andere lezers- Dora
Goed geschreven, steekt goed in elkaar, klinkt bijzonder op de hoogte...
Helaas kan ik het alleen tekstueel en schrijfwijze bekijken. Ik ben zelf een politieke analfabeet (geworden)....of eigenlijk een teleurgestelde
gesepareerde in eenzame losloperij vervallene wat betreft politiek. Ligt aan mij, ik kan dubbelspionageromans ook niet volgen...ben te simpelzielig,
Hoewel niet dakloos, toch een niet mee te tellen entiteit...wat betreft jouw inhoudelijke boodschap, dus daarin blijf ik als schoenmaker bij eigen leest...
|
