Volg ons op facebook
|
< terug
Eer(t) Lijk(t) Lucht Belt Lelt
Waarom naar boven?
Moedig, niet zeuren het bed beslapen waarin ze al die jaren het alleenzijn heeft getrotseerd.
Dat nacht na nacht alleen slapen zou ooit wel over gaan immers, toen er nog volop toekomst was.
Toen ze nog dagdromen had en wist dat ze uit zouden komen, want waar je met huid en haar in geloofde kon je waar maken. Je moest er wel wat voor over hebben, onvermoeibaar zijn en zij had een stalen doorzettingsvermogen. Wie dacht dat ze alles in de schoot geworpen kregen was een watje. Haha haha..... Hoe makkelijk kregen zij toch wat ze wilden, via achterbakse oneerlijke, misselijkmakende manipulaties.
Dat was haar eer te na
Ze was er zeker van dat de waarheid zou overwinnen. Ooit.
Haar bed, haha, haar helft van het huwelijksspiraal, dat haar kind besliep tot ze het huis uit ging.
Zou de foute energie er nog inhangen, wellicht? De wraakgedachten die het kind koesterde jegens haar, zodat zij er nu nog steeds niet goed op slapen kan? De rust niet vindt? Nee. Toch?
"Transparant, waar ik geen last van heb, kan me gestolen worden, omdraaiwerelden van gestoorde zogenaamd "normale idioten." denkt ze en in de vuile onopgeruimde kamer slaapt ze al maanden op de bank. Dakloze met eigen huis. Slapjes uitgetrut, verlept en geestelijk naakter, beelden van vleesloze skeletten in kilte en leegte. Zo triest als dat aan het punthek gespiesd kinderwantje, dat niemand ooit kwam zoeken. Weken had het er gehangen en op een dag was het op de straat gewaaid, stuk gereden. Machteloos is ze, onthand geamputeerd, onderhand vertrouwd met de verminking. De stompe klomp die eerst nog klopte is inmiddels bijna versteend.
Alles wat ze vroeger aanpakte werd succes, zij werkte er keihard voor dus schrokte ze er gulzig van.
Dat mocht wel na die vreselijke aardbeving die hun wereld verwoestte. Ze blonk van bevrediging, had plezier en goede plannen die lukten, dacht dat haar persoonlijke geluk wel op haar kind zou afstralen. Goed voorbeeld doet goed volgen: Kijk lieverd, mamma is sterk, ook nadat de wereld vergaat kunnen we weer gelukkig zijn. Meer dan zichzelf geven kon ze verdomme toch niet, maar het vertrouwen bleef weg.
Wat een aanfluiting is dat positivisme gebleken, achterlijk om te denken dat ze noodlottige gebeurtenissen kon omvormen, dat het verdween. Belachelijk.... Een kwart eeuw DOORheen onbeschrijfbare pijn en woede. Vuile was die ze niet buiten hing. Ooit zou het goed komen met het kind en de vader dus maakte ze hem niet zwart, zoals hij haar wel in de rug had aangevallen. Dat weigerde ze pertinent! Ze zag dagelijks hoe funest zijn geschreeuw voor het kindervertrouwen was geweest.
Flikker toch op met eer.
Ze heeft zich er aan gehouden door alle oorlogen heen die het kind aanging en wat heeft het opgeleverd? De alleenzame lijdensweg van moeders die, in plaats van slaan, hun mond strak dichtritsen is universeel. Klagen doe je niet over eigen pijn tegen kinderen die onbezorgd kind hadden moeten kunnen zijn. Stug jezelf het zwijgen opleggen als treiterend en kleinerend het bloed vanonder je nagels wordt geschraapt. Totdat je voldoende bent genihiliseerd om bij weg te gaan en juist het tegendeel van respect te oogsten .
Rot toch op met wat je zaait zul je oogsten en die eer.
Anti-waardering. Haar ongeloof over hun methode staat nog verkrampt in haar hoofd. Geduld dat transformeerde tot wanhoop, de zekerheid vervloog dat het ooit zou worden uitgepraat. Luchbellen, achterlijk kinderspeelgoed. Haar hoop vergroeide tot mismaakt littekenweefsel, te afzichtelijk om te bekijken. Hoezo eer? Zeer. En nu? Het zoveelste Déjà Vu. Hij krijgt de kans haar wéér zwart te maken om zijn eigen hachie te redden, zonder hoor en wederhoor. Vuile klotezooi, wonderlijk dat ze het over haar lippen kan krijgen, het kan denken en hardop durft te zeggen.
Zak in de stront met eer.
"Smerige achterbakse verraders spelen onder één hoedje...hebben lak aan eerlijk, zien er geen kwaad in om halve waarheden te liegen. Ik haat doofpotten en vuile spelletjes. Integriteit, jullie kennen het woord niet eens, uit angst je eigen gefabriceerde wereld te onderzoeken. Toegeven wat verraden is? Waarheidsvinding? Godsonmogelijk, jullie zijn te bang om het onder ogen te zien....Ik KAN niet eens dood want hoe sterft iemand die nooit bestond? Waar stak hij zijn lul dan in? Nou? Waarin dan? De muur, de kattenbak? Luchtneuken hihi, grimast ze ondanks alles.
Of beweert hij soms nog steeds dat IK vreemd ben gegaan? Kom op met die DNA-test, die er toen niet was. Wie is hier gek? Wat nou eer?" roept ze tegen de bank maar zelfs geen kinderkrokodillentraan laat zich verleiden om te grienen om haar verzopen ziel.
Hoeveel kan een mens aan voordat de ziel totaal leeggeroofd is?
Tegenwoordig probeert ze zelfs het "om-het-leven-heen-leven" tot nieuwe kunstvorm te verheffen.
Het heeft geen zin meer nog een ideaal te koesteren. Verschoten hangt ze in de oude populieren te knisperwaaien, als de doelloos bewaarde plastik vodjes, waar haar leerlingen de verf op mengden.
Ze prikte ze aan het plafond van het atelier want zo kunstzinnig inspirerend voor de creatieve sfeer.
Ineens lijken die hangende verfrestjes illusies van de maakbaarheid van het bestaan. Nutteloos, onomarmbaar fragiel, herinneringen van moed en zekerheid die men jaarlijks met tien procent moet afschrijven. De regen van schilfertjes oude uitgedroogde verf wriemelt af en toe naar de bodem van haar huidige besef. De herinner dingen staan in het rood, zijn inmiddels min 80 procent waard. Mooie mengeling van kleurtjes uit haar verleden, maar het blijft een echte voorstelling die vervliegt in fantasie. Het leven lijkt licht weg te wuiven, maar is loodzwaar om te volbrengen. Haar lijf, oude uitgeholde boomkano, restant van jeugdigstrakke levenslust en aantrekkelijkheid, ligt stram, log en lam op de oever van de verdroogde stroom, die plaats maakte voor de oude heksenketel van verzinsels. Is het voor hen, die het leven goedgezind was, makkelijker om mooi te blijven?
"Ja, levensluchtig in waaibomen hangen, die ook na zoveel jaar moeten worden gerooid….dat heeft tenminste nog iets van gezamelijkheid, het niet te keren lot. De natuur begrijpt mijn nutteloosheid." fluistert ze en loopt naar de keuken om een zacht eitje te koken....
feedback van andere lezers- hettie35
Heb hier heerlijk van genoten zo oprecht als je schrijft,
Groetjes Hettie
Dora: Dank je Hettie, heb altijd en beetje moeite zulke "ongeluksbeschrijvingen" te plaatsen, merk ik.
Denk vaak: men leest vast liever iets vrolijks, gezeligs, maar ik vind het wel zoals sommigen het leven ervaren. Dus,... extra fijn dat je er dan van geniet. - manono
Een krachtige waterval die je de adem beneemt. Je schrijft heel intensief en compact. Voor mij, ik ben eerlijk, mag het ietsjes rustiger.
Alles klopt; hoe de details elkaar opvolgen, de opbouw.
En dan sterke onliners, zoals deze :
'De alleenzame lijdensweg van moeders die in plaats van slaan hun mond strak dichtritsen is misschien wel universeel? '
Ik zou er geen vraag van maken en 'misschien wel' weglaten. Dus nog een schepje bovenop.
Het kinderwantje : dat slaat in.
Laatste paragraaf metd e waaibomen en het rooien: zeer sterk!
Dora: Mijn zwakke punt...Met rustiger bedoel je volgens mij de vele extra aanduidingen? Heb al een en ander weggegumd...vind het zelf ook nog vol...
Ik zet er vaak een vraag neer, omdat ik dan niet zeker weet of het wel klopt. Heb het nu wel veranderd, daar dus weer een schepje bovenop gedaan. Best moeilijk te weten waar wel en waar niet dat extra het beste uitkomt. Weer heel veel dank Manono, zinvol altijd jouw reactie... - tessy
Ik bewonder je moed Dora,maar vechten tegen roddels en leugen heeft volgens mij geen zin.
Er zullen altijd mensen zijn die geloven, aan de andere kant zijn er dan zij die niet geloven.
Het heeft geen zin de gelovigen te trachten overtuigen van je eigen eerlijkheid, ze zijn gewoon van kwade wil.
Dus concentreer ik me op de anderen.
Iemand zei me ooit, hoef je je wel te verdedigen tegen roddel? Zoja waarom dan ? Wat is er de zin van..ik dacht toen nog dat mijn eer de zin was, maar heb ingezien dat eer in mezelf zit, dat ik in de eerste plaats mezelf moet eren, ..
Pff sorry weer veel te lange fb.
Dora: Ik verdedig me niet, nooit gedaan, het ongeloof over de verzinsels die de ander zelf gelooft is echter nog immer aanwezig....
(vooral als er geen opening mogelijk is om er over te praten....geweigerd wordt elkaars verhalen aan te horen....)
|
