Volg ons op facebook
|
< terug
Zet hem op Natashja.....
Van de een op de andere seconde. Patsboem klabats, werd de dag nacht, zonder zonsondergang.
Acht jaar zat ze opgesloten in de periode dat een kind juist vanuit haar veilige nest de wereld ontdekt.
Niets gezelligheden, geen school of langzaam leren aan en met leeftijdsgenoten. Nee, in een kelder zonder daglicht overleven, met een gestoorde machtswellustige man, die in zijn wereldje niet eens onaardig is, maar van haar een pop maakt en haar inzet om zijn eigen verziekte gevoelens van "Normaal" te beleven.
Ik stel me zo voor dat ze meteen al begreep dat ze geen schijn van kans had als ze haar verstand er niet bijhield. Dat ze alles keer op keer overdacht, heel goed op zijn lichaamstaal lette en zijn intonatie bestudeerde. Om in te schatten wat ze kon verwachten. Dat ze zich vasthield aan boeken die hij, op haar verzoek, meebracht en dat ze zo haar eigen ontwikkeling ontwierp.
Dan kom ik tot de conclusie, dat ze kennelijk exact wist waar het goede overlevingsgereedschap te vinden was, dat normaliter niemand ooit uit de kist hoeft te rukken. Angst ontkennen, geen paniek toestaan, de tijd bijhouden, je heel goed beheersen, meegaand geen heibel maken, niet zeuren, doen of het normaal is, niet klagen, alles verdragen. Acht keer die lekkere verjaardagstaart fantaseren, die haar moeder altijd bakte. Rotsvast zelfvertrouwen, want ze werd niet gek. Totdat ze eindelijk wist weg te komen, na jaren zich in allerlei bochten te hebben gewrongen om te overleven.
Uiteraard was ze wereldnieuws. Natuurlijk stortte iedereen zich als haviken op haar.
Kaasje, goed voor de oplages van komkommerkranten, hoge kijkcijfers op teevee. Men moest het naadje van de kous weten. Het was werkelijk een schier onbestaanbaar verhaal.
Zo jammer ook, voor het welzijn van het hele opgeschrikte volk, dat men de dader niet flink door elkaar kon rammelen. Dat hij niet volgens de regels kon worden bestraft. Hij het zelf al had gedaan.
Wat moest men nu doen met het collectieve wraakgevoel en de ongebreidelde woede?
Ongeloof. Het was een monster die dit had kunnen doen. Haar overwogen taalgebruik kwam wat vreemd over. Onverschrokken sterk leek ze in gespeelde rust.. Aan de buitenkant was er niet eens zo heel veel zonderlings aan haar te zien. Wat vanbinnen in beton gegoten zat scheen er wel doorheen. Wat zat daar? Wie zal het zeggen?
Men had medelijden met haar, natuurlijk. Uiteraard!
Hoe oud was ze helemaal toen ze erover vertelde. De hele wereld moest het weten, vond men.
Een wereldvreemd jong oud vrouwtje met dat shawltje om haar hoofd. Een verloren meisje, strak gespannen houding en knipperende ogen die in de verte keken. Iets jongs, mensenkind tussen laken en servet, dat midden in de puberteit hoorde te zitten. Bakvis, die zich inmiddels te buiten had behoren te gaan om los te komen van thuis, die de eerste wankele liefdesexperimenten had moeten beleven.
Waar niet opgesloten kinderen regelmatig uit het middelpunt vliegen, leek zij wonderlijk in haar eigen centrum vastgeklonken….
Hoe ze het overleefde is iets waar alleen zij zelf als deskundige iets over kan/mag zeggen, lijkt me.
En jawel hoor, het speculeren begon. Was dit wel normaal. Was zij wel oprecht? Was het allemaal waar?
Ineens was iedereen gediplomeerd in opsluitkunde, men dacht en verzon naar hartenlust in het wilde weg over wat het met een mensje in wording doet, zo uit de wereld te worden weggerukt. De eerste de beste gladiool wist kennelijk hoe je daar doorheen dient te komen en al snel werden haar verhalen keihard in twijfel getrokken.
Zo af en toe, in de jaren daarna, haalde men Natashja nog wel eens van stal…Ze leek het goed te doorstaan, ook als men haar uitjouwde, voor leugenaarster uitmaakte. Ze sloeg zich er doorheen, keek frank en vrij nu in de camera. Ze vertelde nog steeds de vreselijkste dingen met dat piepkleine glimlachje. Sprak rustig, uiterst verstandig en haar woordenschat was groot. Ze vertelde dat men haar wel eens wegjoeg als ze uit wilde gaan, dat men adwijzend reageerde omdat ze wilde leven zoals iedere jonge vrouw van haar leeftijd. Dat begreep ze niet zo goed. Waarom gunde men haar die vrijheid niet? Je kon voelen dat nog veel werd ingehouden, dat er nieuwe pijn onder de zware steen van de beerput broeide. Tot ze uitgemolken was, de diverse media genoeg wisten en de publieke opinie zich tegen haar keerde. Welk een vreemd fenomeen. Soms denk ik wel dat er meer gekken onterecht los lopen dan er terecht vast zitten.
Ik zag haar van de week weer op TV, ze heeft er een boek over geschreven.
Ze zei, dat ze zich net zo onvrij voelt, nu ze vrij is, als toen ze opgesloten zat. Dat komt wel aan.
"Het lieve medelijden is omgeslagen," zei ze. "Ik heb er moeite mee, dat zo'n mooi gevoel zich later tegen je kan keren. Dat begrijp ik niet." sprak ze eenvoudig, rustig zonder boosheid en waste daarmee de hele bekrompen wereld even fiks de oren. Meesmuilend, op hun pik getrapt, stelde men onzinnige vragen.
Hoe ze nu leeft is toch echt iets waar alleen zij zelf iets over kan en mag zeggen, lijkt me.
Ze lijkt weer net ontsnapt, knippert opnieuw vreemd met haar ogen, alsof er geen jaren vrijheid overheen zijn gegaan. En uiteraard wordt ze met vooroordelen bekritiseerd.
Niemand hoor ik erover dat ze een verkloot leven op moet bouwen. Ik merk weinig begrip voor hoe ze met haar lot moet leren leven. Erger nog, sommigen lachen zelfs schamper met zo'n veelbetekend meewarig krullipje, waar mijn maag van omdraait.
"Wat een aanstellerig gedoe, eerst meed ze de media en nu ineens wil ze er geld uitslaan."
Kotsmisselijkmakend is het zogenaamde "inzicht" van mensen die zelf niets achter de rug hebben. Betweters, die met hun welvaarts hangkonten slap weggezakt in de, van donzen kussens opgestopte, bank een doorwrochte mening durven formuleren, die slaat als een lul op een trommel. Gottegot.
Soms kan ik hen wel slaan, met hun zogenaamde kritische journalistieke maar oh zo losgeslagen wereldvreemde domme vragen, die getuigen van een zeer eenzijdige tunnelvisie. De door jaloezie en onbegrip opgebouwde maatstaven zijn duidelijk aan vervanging toe. Lees je verdorie eerst eens behoorlijk in. Enig psychologisch inzicht mag hier toch wel worden verwacht, of niet?
Hallo lulhannesen, mag het slachtoffer alsjeblieft de ruïne van haar gevangen verleden zelf uit de doeken doen? Zijn jullie opgesloten groot geworden zoals zij? Nee! Wat nuilen jullie dan? Mag ze zelf weten hoe zij leert leven met alle negatieve berichtgeving en het gekonkel omdat ze weigert zich te laten slachtofferen. Wat is er fout aan dat ze er ook een grijpstuiver aan overhoudt, nadat eerst teve en kranten er goede sier mee maakten, er aan verdienden? Hoepel toch op met die hypocrisie. Wat ze zo jong voor de kiezen kreeg mag zij niet met succes compenseren terwijl van haar verhaal destijds iedereen mee profiteerde. Waarom zou zij niet met haar eigen leven in haar onderhoud voorzien? We maken toch allemaal gebruik van ervaringen? Doet niet iedere schrijver dat?
Natash meid, zet hem op. Laat je niet kleinkrijgen of afslachten door kortzichtige gebakjes of zwijnen wiens bekrompen "meningen" niet eens de naam van een taart kunnen dragen, laat staan dat ze zelf weten dat ze het zijn...
feedback van andere lezers- badstop
Schitterend geschreven en o zo vreselijk waar. Kortzichtigheid regeert helaas de wereld.
Dora: Dank je , ja Kortzicht heeft snel een nieuwe bril nodig om de wereld eens wat wijdser door te bekijken... - Runner
Mooi geschreven.
Dora: Dank je wel Runner - hettie35
Sluit mij bij Badstop aan, je slaat je vleugels steeds verder uit!
Dikke pluim.
groetjes Hettie
Dora: Ach Hettie, erg bedankt voor je mooie compliment.
Ik probeer een beetje van alles wat, columns, vrije abstrakte beelden, doorlopende verhalen, en die runners van Runner. Ik moet zeggen dat die me erg helpen tot the point te blijven.... Veel zeggen in weinig woorden, Gelukkig hoeft dat niet in een roman, anders zou je doodgegooid worden met doordenkers op de vierkante centimeter..., < : ))). - tessy
Wat een waarheid schrijf je hier..kotsmisselijkmakkend de mening van iedeereen die over een ander wil oordelen zonder in die ander zijn schoenen te hebben gestaan.
Een oude indiaanse spreuk zegt, "wandel eerst 100 mijl in een man zijn schoenen en vorm dan een oordeel over hem" of iets in dien aard
Hemeltergend dat zo weinig mensen dit doen.
Knap Dora.
Dora: Dank je.
Weet je, ik was van de week ineens zo godvergeten woedend op al die lamlendige betweters. Ze hebben waarswchijnlijk nog nooit een psycholgieboek gezien, laat staan zich in gevoelns van kinderen verdiep. Poehee. Het stond er ineens op. Zo dan, dank je voor de bijval Tess... - jan
oordelen is makkelijk, totdat je zelf iets meemaakt,
grtzz
Dora: En of, Jan en wie alles op een presenteerblaadje heeft gekregen en denkt met een hoop poeha over wie dan ook te kunnen oordelen, verzoek ik de muil te houden, ik ben in een "moordbui".
Tijd voor iets minder hyposrisie in de door de media opgeklopte neptent.
|
