Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (47)
(...) . Doch een wettelijk opgelegde kogel in het hol ware een minder riskante en tevens efficiëntere oplossing, zij het net iets minder bevredigend. Maar als ik in mijn leven één ding had geleerd, was het dat een mens nu eenmaal niet alles kan hebben.
Terwijl ik in stilte een lijst maakte van wat ik dan wel allemaal niet had en vrijwel ogenblikkelijk tot de conclusie kwam dat er maar één ding was dat er werkelijk toe deed, viel mijn oog op de metalen deurklink van de deur die uitgaf op de traphal en de voordeur. Hoe vaak had Hij daar gestaan, de klink in de hand en klaar om ze naar beneden te drukken, maar nog snel trachtend zijn verhaal af te maken met een opeenvolging van halve zinnen waar een buitenstaander niets van zou begrepen hebben. Of nog enkele mededelingen uistotend die hem op dat ogenblik van kapitaal belang leken, snel achter elkaar als schoten van een automatisch geweer en op het eerste zicht volstrekt zonder samenhang. Uiteraard zat er een vreemdsoortige logica in, die ontsproot aan de nooit aflatende koortsige chaos van zijn overactieve brein. Naarmate ik hem leerde kennen, kon ik het silhouet van die enkele terugkerende patronen in zijn denkprocessen vaker ontwaren. Als een microbioloog bestudeerde ik het gekrioel op het objectglas, op zoek naar regelmatigheden. Ik meende het gevoel te kennen dat een entomoloog moet ervaren bij het herontdekken van een verloren gewaande insectensoort: een mengeling van victorie, trots en ontzag voor het heelal dat deze diversiteit aan wezens voortbracht.
O wat had ik een ontzag voor dat lichaam, die broze materie die een geest had voortgebracht die met geen ander te vergelijken viel. Die broze materie die nu nog brozer was geworden, langzaam gedroogd in eenzame opsluiting tussen zes planken. Liever had ik hem eigenhandig gebalsemd, ingewikkeld en te rusten gelegd in de kostbaarste sarcofaag ooit vervaardigd. Alleen zou mijn bankrekening dat laatste niet toegelaten hebben. Bovendien is er nergens ter wereld een goudsmid of beeldhouwer of wat dan ook, die in staat zou zijn geweest een omhulsel te ontwerpen dat het waardig was, zijn lichaam te ontvangen.
Waarop ik mezelf de vraag moest stellen of ik dat zelf wel waardig was. Vast niet, maar het was zijn eigen keuze geweest, keer op keer. Misschien had ik de mogelijkheid verder moeten onderzoeken om stukken van hem definitief in mijn eigen lijf te laten inplanten, als een soort onderhuidse piercing. Borstimplantaten van zijn achterste, bijvoorbeeld. Zijn aangetaste lever gezellig tegen de mijne aan. Maar de bijna onvoorstelbare troost van hem in mij te voelen, haalde het niet van de onwil om hem te verminken. Hij moest heel blijven. Zijn geslacht zou nochtans niet moeilijk in te passen zijn geweest. Geheel zonder chirurgische tussenkomst, tenzij misschien om de geschikte soort hechtingsdraad te leveren, om de toegang - of juister gezegd de uitgang - voor eeuwig en altijd af te sluiten. Een kleine Junkie in mijn buik. Uiteraard zou hij in mij zijn gaan rotten en gisten, maar dat deed hij zo ook al. Wie weet wat een zegening zou het zijn geweest als zijn ontbindingssappen waren gaan circuleren om uiteindelijk in mijn hersenen terecht te komen. Een mooie dood, lijkt me. Ware het niet dat hij het me niet in dank zou afnemen als ik hem ontmand had laten begraven.
Ik had hem ook gewoon kunnen opeten, maar dan zou ik mijn stoelgang tot het eind mijner dagen hebben moeten ophouden om hem niet weer kwijt te geraken, en dat zou vast een veel onaangenamer stervensproces tot gevolg hebben. Op de koop toe zou mijn sluitspier het toch hebben laten afweten nadat ik mijn laatste adem had uitgeblazen. Hoewel een notaris die zijn vak verstaat er vast voor zou kunnen zorgen dat mijn laatste wens, zijnde alle eventuele doodsontlasting mee te nemen in het graf, strikt zou worden nageleefd.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
reeds gelezen, maar nu de fb!
xxx
jack: Geeft niet, ik sta nog veel meer achter!!! ;-) - Dora
Oh wat heb ik een ontzag voor je schrijfstijl, poehee...
als het kon gaf ik je drie zwarte ballen voor een enorm hoge score....
jack: Haha, dankjewel!
Ik vind nochtans dat er nog heel wat werk is aan mijn zinsbouw :-p - Mephistopheles
Goede aflevering, en je bent echt wel te herkennen in je schrijven. Je hebt een eigen stijl met een eigen kracht, je schiet met je eigen pistool en niet dat van een ander en zo hoort het, zo lang je niet op mij schiet tenminste.
De laatste paragraaf bracht me aan het lachen. Grappige manier van eindigen, al bedoelde je het misschien ernstiger dan ik het geïnterpreteerd heb. Overigens is het best om zo weinig mogelijk mensen graag te hebben, op die manier blijf je bespaard van ontgoocheling tijdens sterfgevallen. En er is altijd whisky voor als het eventjes niet meer gaat..
jack: Amen to that!
Die laatste paragraaf is uiteraard wel een beetje grappig bedoeld. Op een serieuze manier over stront schrijven, laat ik over aan biologen en medici :-)
Op u schieten zal moeilijk gaan he, ik kan hoogstens eens "poken" ;-) Om literair op u te schieten ken ik u niet goed genoeg :-D - Mistaker
Ja hoor dit is genieten!
Groet,
Greta
jack: Dankjewel!
|
