|
< terug
De Laatste Kans (Proloog) {Hoofdstuk 1}
... NIET FALEN
Ternauwernood kon hij nog net de hoek omslaan vooraleer men hem opnieuw in het vizier kreeg. Hij hijgde van de inspanning. Dit was hij niet gewoon. Maar dit waren dan ook geen gewone tijden meer. Het was 2047. Hij was al oud. Uitstervend in zijn soort ook. 'Verhalenverteller!' Men spuwde het woord uit in deze dagen van vergelding. Hij stamde nog uit de tijd van het wereldwijde, toen iedereen nog kon gaan en staan waar hij wilde. Hij had het nog meegemaakt - net als zo velen met hem - te praten met wildvreemden die aan de andere kant van de wereld woonden, leefden, schreven, dachten, verwachten…
Hij had zich nog ingeschreven op sites waar mensen woorden uitwisselden en waar ze elkaar ontmoeten in het virtuele landschap der fantasie. Dat had hij nog meegemaakt. Nu was hij op zoek. Op zoek naar die ene mogelijkheid om te voorkomen dat de Reformistische Zwijgbeweging de wereld terug het zwijgen opleggen zou…
Hij vloekte binnensmonds. Opgejaagd. Als een laatste der Mohikanen een ongelijke strijd leverend met mensen waar hij van walgde. Ze zaten hem op de hielen maar hij had het voordeel van de kennis. Hij wist waar hij zich naartoe moest begeven… Voorzichtigheid was geboden, hij mocht niet falen. Deze zin flitste door z'n hoofd… "Ik mag niet falen…" En hij besefte uiteraard meteen hoe banaal deze zin, die hij in al zijn clichématigheid met zich meedroeg klonk, maar het was niet anders… En deze keer was hij het inderdaad die deze zin der beloften in zich droeg als een mantra die diende als middel om de dreiging te verdrijven door ze te herhalen en te herhalen en te herhalen…
Hij keek opzij en werd in het gezicht geslagen, door de plotse schoonheid die hij zag, het kon niet anders of Zij was het. Zou hij er dan toch in slagen? Samen met haar kon het. Dat wist hij. Ze kwam naar hem toe. Hij leunde achteloos, maar in alle vezels van zijn lichaam gespannen, tegen de wand van de portiek waar hij zich schuil hield. Ze knipoogde naar hem. Dit deed hem concluderen dat ook zij reeds van hem gehoord had. Hij beantwoordde haar uitnodiging met die ene glimlach die hij voor uitzonderlijke momenten als deze reserveerde.
Het werd hem duidelijk. Zij was evenzeer op zoek naar hem als hij naar haar was geweest.
Puzzelstukjes vinden nu eenmaal altijd hun passende deeltjes…
Hij vergat even op te letten… een fractie van een seconde was genoeg… Of het te laat was?
Hij had geen tijd om het zich af te vragen. Het gebeurde. Hij kon niet anders reageren dan hij reageerde…
De schreeuw ging door merg, door been, door het hart van de opgejaagde stad, door de riolen tot bij de ratten, door het firmament… tot ze terugkaatste… récht door zijn ziel….
Hij begon te rennen… met verlamde benen… want hij mocht niet… hij mocht niét falen…
feedback van andere lezers- nutswritingkate
Ik kijk uit naar het vervolg...
CaptainNorth: ik ook.... want zoals zo vaak ken ik enkel het vooropgestelde einde (al is ook dat al véél) :-) - Vansion
Voila ...van wal gestoken...
Heb nog een aantal bedenkingen ... Zal ze wat laten sudderen en dan eens doormailen.
CaptainNorth: ja... snel geschreven... kan voorlopig geen mail lezen, scherm is kapot. Kan enkel op andere pc's hierop inloggen... maar vermits je nog in de sudderfase zit... ik ga m'n scherm laten restaureren....
;-) - geertje
'k ga me voor een keer beperken tot het bolletje...
liefs
CaptainNorth: gracie... - VickyLievens
heel mooi,
nu begrijp ik er wel meer van.
die romeinse cijfers zijn wel wat verwarrend met momenten.
weer prachtig geschreven!
groetjes Vicky
CaptainNorth: dank je Vicky... er is dus nog een stukje ertussen... maar ik ga dat eens aanpassen zi!
groetjes
Cap
|
