Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (49)
(* de laatste paragraaf zal ik naar alle waarschijnlijkheid toch maar niet gebruiken, wegens verregaande belachelijkheid. Kwestie van toch een beetje serieus te blijven ;-) )
De verandering van omgeving begon te wennen en ik zette een stap vooruit. Daar kreeg ik snel spijt van, want van de ene seconde op de andere tuimelde de werkelijkheid om en bevond ik me op de vloer van ouderwetse vuilwitte tegels en zag ik hier en daar ongedierte wegkruipen. Verraden door mijn geheugen, dat anders zo feilloos nutteloze details als een trede reproduceerde op zodanige wijze dat ik er amper iets van merkte. Zelfs op zichzelf kan een mens niet rekenen. Een intrieste vaststelling, alles welbeschouwd.
Het pijncentrum van mijn brein daarentegen, werkte blijkbaar wel naar behoren: zowel mijn linker-enkel als -elleboog stuurden niet te negeren noodsignalen naar mijn controlekamer. Het mooie aan fysieke pijn is dat het al de rest tijdelijk doet vergeten, en dat kwam me op dat ogenblik heel goed uit.
Met de smaak van bloed en tranen op de tong, kroop ik recht en veegde het stof van mijn kleren, wat niet bepaald vlot ging met één arm. Met mijn rechterhand mijn pijnlijke elleboog omklemmend, stond ik naar de voordeur te kijken. Ik kon het niet laten me af te vragen of er hier bij gelegenheid kinderen aanbelden om wafels te verkopen ten voordele van hun school of sportclub. En of ze misschien uit eerbied een pakje zouden achterlaten op de drempel, want kinderen zijn beduidend gevoeliger voor de aanwezigheid van dolende zielen, schijnt het. Hoewel verlaten industrieterreinen vast niet de meest opportune bestemming waren voor deur-aan-deur-verkoop. Dat was één van de redenen waarom we indertijd meteen verknocht waren aan dit pand.
Hoedanook zou ik alle gemiste wafels goedmaken, eens ik zijn stoffelijke overschot weer in mijn nabijheid had. Hij zou weer zijn waar hij thuishoorde. De tegennatuurlijke fysieke afstand tussen ons zou eindelijk verleden tijd zijn. Ik zou weer een reden hebben om op te staan, af en toe. Op regelmatige tijdstippen zou ik offeranden aan zijn benige voeten leggen, voedsel en verse bloemen en wierook. Net zoals onze voorouders, de oude germanen, die alvorens hun lippen aan een pul mede ofte honingbier te zetten, eerst een flinke geut bier aan de aarde toevertrouwden als gift aan de goden. Elke dag zou ik zijn geraamte minutieus afstoffen. Alle tweehonderdenzes beenderen zou ik omzichtig oppoetsen. Ora et labora, als het ware. Een leven in dienst van Hem.
Met de geloften van armoede en celibaat zou ik alvast weinig problemen hebben. Ook ik was getrouwd met het object mijner aanbidding, net zoals nonnen met hun Jezus. En binnen het huwelijk zijn alle vormen van betrekkingen tussen beide wederhelften toegelaten, voor zover ik weet, dus over de intieme spirituele momenten die ik geregeld deelde met mijn Heiland Aan De Overkant hoefde ik me geen zorgen te maken. Elke warmbloedige non liet zich vast ook weleens gewillig overvallen door een diepgaande persoonlijke beleving van hun god. Zoniet, was die Jezus maar een lapzwans van een echtgenoot.
Dat laatste had hij ook al eens bewezen toen hij het in zijn hoofd haalde zijn vijand de andere wang toe te keren. Hoewel hij met die idiote pacifistische filosofie wel veel aanhangers had aangetrokken, dat moet ik hem nageven. "Dommelingen aller landen, verenigt u!", sprak hij, en ze trapten er allemaal in. Zo had hij een mooi legertje verzameld. Een hardnekkig legertje, waar de wereld maar niet van verlost geraakt. De enige reden waarom ik nog niet was opgestaan als de nieuwe Hitler, om ze massaal te verdelgen, was dat ze per ongeluk ook wel een aantal bewonderenswaardigheden hadden veroorzaakt, zoals de glasramen van Chagall en de regel van Benedictus. Die Benedictus was duidelijk niet achterlijk, en aangezien zowat alle christelijke kloosterlingen volgens zijn regel leven, had ik tot mijn eigen verbazing toch een beetje achting voor hen gekregen. Misschien is er nog hoop voor de kerk. Nergens vindt een oververhitte geest diepere rust dan binnen de muren van een eeuwenoude abdij, in banen geleid door het strakke ritme van het monastieke leven. Dat te vernietigen, zou het doodvonnis zijn van mijn geestelijke gezondheid, voor zover die nog bestond, dus had ik besloten op dit vlak en dan ook enkel op dit vlak het principe "Leven en laten leven" te hanteren.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
heerlijk stukje!
xxx
jack: danku! - Mephistopheles
De manier hoe je je verachting voor sommige dingen weet vast te leggen zonder dat het platte, vulgaire opmerkingen worden siert je werk.
Goed stuk, blijf maar schrijven, al zou de mensheid het vermoedelijk liever niet hebben dat u straks als nieuwe Hitler aan de macht komt..
jack: Och, de mensheid verdient mij niet als leider en ik vind de mensheid niet de moeite om mijn kont voor op te lichten, dus zo ver zal het wel niet komen he. Of heb ik mij nu net schuldig gemaakt aan een vulgaire opmerking... - Mistaker
Eigenlijk heb ik niks toe te voegen aan Meph...
G
jack: Dankjewel! - Dora
Een pracht Belgische taalzin:
Hoedanook zou ik alle gemiste wafels goedmaken, eens ik zijn stoffelijke overschot weer in mijn nabijheid had.
(Ik als Nederlandse zou schrijven: zodra ik zijn overschot,..... maar dat ratelt meteen ook veel killer)
jack: Zo had ik het nog niet bekeken, meestal schrijf ik gewoon hoe het in me opkomt. Jouw versie is waarschijnlijk correcter. Nederlands is gewoon correcter dan vlaams :-) Die zin hapert langs alle kanten en dat valt me nu pas op... :-)
Dank voor de interessante fb!
|
