|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.2 E
Wie voor de eerste keer terechtkomt op één van mijn stukjes, kan ik alleen maar aanraden om vanaf het begin te beginnen. Ook dat eerste stukje kan nog altijd van extra feedback voorzien worden. Dus, waarde potentiële lezers, neem vooral je tijd. En plaats je eventuele feedback bij het stukje waar het van toepassing is.
Je kan dit begin vinden door onderstaande link te koppiepasten
www.writehistory.be/?p=verhaal&id=12237
Deze bedenking zal ik boven elk van mijn nieuwe stukjes plaatsen. Zij die het verhaal volgen, kunnen dit dan ook in het vervolg zonder zorgen overslaan.
-------
Vervolg van:
www.writehistory.be/?p=verhaal&id=12260
----------------------------
Op de plaats van Anne lag een enkel blad folie, bijna helemaal glad gespreid, waar een lange smalle bult een indicatie gaf van een eenzaam verborgen voorwerp. Het wekte mijn nieuwsgierigheid op van zodra ik mijn blik erop wierp. Snel sloeg ik de folie als een bladzijde om. De verrassing liet mij met een openhangende kaak achter. Ik herkende het ding immers onmiddellijk.
"Dit is de dubbele sleutel van de reactor."
De reactor was de energiebron aan boord. Het was een kleine maar vooruitstrevende vierde generatie lichtwater-splijtingsreactor die werkte met kleine bolletjes waarin het verrijkt uraan keurig verdeeld ingebed zat. Ze werden verbruikt in de mate van het nodige, en dat betekende tijdens de vlucht erg weinig. De zwaarste consumptie ging gebeuren tijdens onze operaties op het Marsoppervlak en tijdens het binnendringen en verlaten van de Marsatmosfeer. Hoewel de consumptie laag lag, werd er toch bijna elke dag een klein geperst blokje opgebruikt radioactief materiaal uitgestoten in de ruimte. Op Mars ging dat afval op een andere manier moeten achtergelaten worden.
Het was bovendien de bedoeling dat we een deel van de brandstof mee gingen achterlaten op Mars. Binnenin de hoofdreactor zat immers nog een miniatuur-reactor die mee op Mars moest achterblijven. Het ding hoorde niet zozeer veel, dan wel lang zijn energie ter plaatse te leveren. Anne sprak van honderd jaar, officieel, maar ze vond dat zelf blijkbaar betrekkelijk lachwekkend. In ieder geval moest daarvoor de geplande uraanontginning ter plaatse blijven draaien, wat misschien zelfs niet technisch haalbaar ging worden.
Die reactorsleutel moest eigenlijk maar één keer gebruikt worden: om de twee reactoren te ontkoppelen na de landing. Dat moest manueel binnenin de hoofdreactor gebeuren.
Ik stak het stalen object de lucht in, alsof Ben dat anders niet zou geloven.
"Die heeft ze nu toch nog geen enkele keer nodig gehad? Er is speciaal een kluis voorzien waar dit ding in moet blijven."
"Dat is inderdaad het protocol."
De opmerking, droger dan een zomerende Sahara, deed mij toch een beetje steigeren. Er waren maar enkele regels waar niet aan getornd mocht worden. Niet door Ben, en zeker niet door Anne. Dat was er één van.
"En jij vindt dat allemaal maar goed?"
"Ik wist dat niet. Misschien wou ze gewoon praktisch zijn."
"Praktisch? Zo noem jij een sleutel bijhebben die je waarschijnlijk nooit zal nodig hebben?"
Het ging mijn voorstellingsvermogen zo ongeveer te boven dat ik bij Ben ging moeten pleiten over de noodzaak van die enkele vaste regels. In dit geval, stel dat die sleutel, de enige, zou kwijtraken? De kans was bijzonder klein dat er een probleem zou opdoemen in de reactor, maar mocht dat gebeuren, dan was elke seconde er één teveel. Zelfs met sleutel in de zak zou Anne nooit op tijd ter plaatse kunnen geraken. Of dat dacht ik toch.
De kwestie-sleutel moest plots wijken. Snel opeenvolgende hoge schrille tonen zweepten zich luid en opdringerig als een huilende baby door de module.
"Het kortpulsalarm!"
Ben stond al recht. Hij duwde zich af op de tafel, erop en erover, en beende naar de trap.
Het kortpulsalarm. Er dienen sectoren of ganse modules onmiddellijk afgesloten te worden.
Dat kan een wandbreuk betekenen.
Wat zou het anders kunnen zijn?
"Meneer Litvintsuk?"
Van achter de liftschacht klonk dat droog maar aanmanend. Ik keek op en zag een zwart hoofd met opgetrokken wenkbrauwen ongeduldig teken doen om te volgen.
---------
(einde hoofdstuk 2 - wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- hettie35
Ik heb er weer van genoten, het blijft fijn om te lezen.
Nog even een tip over je feedback geven,
als het nog steeds niet wil lukken even een mailtje naar Jan Willem,
heel soms gaat het wel eens mis.
Groetjes Hettie
Wardibald: Deze namiddag heb ik dat ballonnetje al opgelaten. Het zal wel in orde komen.
Alweer een fijne dankuwel :)
|
