|
< terug
Geen spijt
Die ogen. Onrustig draait ze zich om. Niet weer die beelden. Het was onvermijdelijk; ze had altijd geweten dat het moment zou komen. Ze was erop voorbereid geweest. Waarom dan al jaren deze nachtelijke kwelling?
Met een beker hete thee en de ochtendkrant lijkt de nacht ver weg. De sigaret tussen haar vingers knispert langzaam richting de smetteloze nagels. Het had zo anders kunnen zijn. Zoveel mooier, zoveel glorieuzer. De strakke wenkbrauw verheft zich even met een cynische buiging; een telg van de oranjes gaat zich verloven met een Duitse diplomaat. Wel, die toegeeflijkheid hadden ze eerder moeten tonen. Vijfentwintig jaar eerder.
Het was opwindend; die uniformen, het vertoon van kracht en discipline. Hoe anders dan de slappe Nederlandse mentaliteit. Ze voelt een lichte huivering over haar rug gaan. Ze wist het toen meteen; dit was goed. Hier zou de wereld beter van worden. Haar wereld zeker. Weg van de weekheid. Weg van de permanente alcohollucht, het gebral en de onzedelijkheid. Weg van haar moeder die met stuitende compassie zorgde voor zwakkelingen. Er lagen grote dingen in het verschiet. En ze zou er een rol in spelen.
Ze had moeite moeten doen contact met hen te krijgen. Achterdochtig waren ze, als alle schuldigen. Maar het was gelukt. De jarenlange opvoeding van haar moeder had tenminste dit opgeleverd; ze wist hoe compassie eruit zag. Ze wist ook dat het een sleutel was naar vertrouwen. Ze waren gezwicht voor haar spel en hadden haar toegelaten in hun leven. Wederom werd ze omringd door zwakkelingen die hun hart lieten spreken. Hoewel ze sluw waren. Hoe anders kon je de schijn wekken van een normaal gezin, terwijl je tientallen hielp aan onderduikadressen, valse papieren en vluchtroutes?
Ze had precies genoeg tijd met hen doorgebracht om de belangrijkste informatie te ontdekken. En ze wist met wie ze deze schat zou delen. Ze zou het goed aanpakken. Zoveel werk moest beloond worden tenslotte.
De verleiding was te makkelijk geweest. Veel was hij niet gewend. Maar híj was deel van dat glorieuze leger en dat gaf hem de uitstraling die haar nog steeds deed huiveren. De opwinding in zijn ogen toen ze beetje bij beetje de informatie deelde. De bewondering aan het eind. En tenslotte zijn beloning; het was een goed begin van wat alleen maar meer kon worden.
Ze had zich erop gekleed die dag. De arrestatie zou 's avonds plaatsvinden. En ze zou erbij zijn. Het was een ongebruikelijk hete dag en haar mantelpak was smetteloos. Elke arrestatie kent zijn lastigheden. Het gebons, de ontzetting, de kreten, het gehuil; het gleed van haar af als was het vloeibaar. Hun ogen hadden als enige die koelte doorbroken.
Ze geeft het niet graag toe; de ogen zijn littekens op haar ziel geworden. Littekens die er nu, drieëntwintig jaar later, nog zitten. De nachten zijn het ergst. Ze vertelt het zichzelf keer op keer; het was noodzakelijk. Ook al liep het allemaal uiteindelijk anders. De thee weerspiegelt Margaretha's matte blik. Ze knikt. Het was goed. Toch?
feedback van andere lezers- Dora
Pakkend, spannend, goed opgebouwd met losse eindjes tot het einde zonder duidelijk te worden, dat lvind ik een kunst
(maar ik lees er het mijne in:
het geweten kent geen littekens op de ziel alleen maar schuldig weten....)
De verleiding is zo groot, groot- voor wat dan ook- en als je er dan aan hebt toegegeven blijf je later met onzuiverheden achter....tot je hebt bekend...
merle: Dank je wel Dora. Net ontdekt dat ik meer kan doen dan een bolletje aanklikken. Ik denk dat dit soort daden niet alleen sporen nalaten in je geweten, maar in je hele blauwprint zeg maar. Noem het ziel. Dat bekennen voor slachtoffer en dader kan verlichten heeft de waarheidscommissie inderdaad bewezen. Een groots idee en weergaloos zwaar. Maar cruciaal. - hettie35
Heel mooi geschreven, graag gelezen,
groetjes Hettie
merle: Dank je wel Hettie
|
