Volg ons op facebook
|
< terug
Niet terug te draaien
Hij brult in de auto luidkeels mee met de 'herontdekte' CD van Kraftwerk 1976: "Fahren, fahrn, fahrn, auf der Autobahn!" Net getrouwd was hij verzot op die band.
"Ik word oud," verzucht hij. "Bah, wat een k*tklus. Gelukkig is het prachtig weer, neem ik straks een toertje jeugdsentiment mee."
Onder de strak blauwe lucht ligt de begraafplaats er fris bij en hij zoekt lang voordat hij in het oude gedeelte het graf vindt dat men gaat ruimen als hij niet betaalt. De stamhouder keek nooit naar het familiegraf om. Bemost en onder onkruid ligt de scheefgezakte steen. Schaamteloos verwaarloosd. Een onverwachte traan kruipt uit zijn ooghoek en zijn keel wrikt plotseling dicht. Hij rilt en ziet dubbel. Voordat weemoed zijn hielen kaal schraapt betaalt hij voor de volgende tien jaar, zet zonder het te lezen zijn handtekening onder het contract en vlucht gehaast naar zijn stationcar. Hijgend stuurt hij het grijze-metalic richting Edense hei. "Men zegt dat mannen na hun vijftigste emotioneler worden," vergoelijkt hij en stalt zijn heilige koe bij de parkeerplaats van de schaapskooi. De schone lucht insnuivend wandelt hij, zoals ooit met zijn eerste meisje, over het rulle zandpad en mijmert glimlachend over hun dromen. Hij zou niet bot veeleisend zijn als pa en zeker niet zo kinderachtig als zijn emotionele ma… Hij maakte jacht op haar en uiteindelijk trouwden ze. "Alsof ik dood ging zonder haar." realiseert hij zich hardop. Hij zou later met haar bejaard zijn. Weemoedig glimlacht hij nu glashard duidelijk is hoe zinloos dat scenario was.
Omdat hij bij diens begrafenis verstek liet gaan zag hij vandaag, na 48 jaar, voor het eerst de naam van zijn broer. Diep uitgebeiteld en groen uitgeslagen was hij bijna onleesbaar. Ineens vindt hij het een marcaber idee dat het bijna een halve eeuw geleden is. Hij schokschoudert, denkt liever aan iets leukers.
"Hoe kon ik vergeten dat ma, die tien jaar geleden overleed, naast jou ligt? Goddomme Raoel, ik was zo jaloers op jou want jij kreeg altijd alle aandacht. Twaalf was je pas en ik vond het maar tien seconden fijn dat ik op de eerste plaats zou komen… en ik heb je nadien bij alles gemist, al deed ik manmoedig van niet. Maar het was niet terug te draaien! De puberteit is me ontstolen, maar van doden niets dan goeds." In de wijdse stilte geurt de heide van herinnering en vergane glorie.
"Toen wist ik niet dat het verlies van een kind iemand kapot maakt." murmelt hij en ziet zijn eerste lief.
Het overviel hem dat ze na de eerste keer zonder condoom meteen in verwachting waren, want hij was tot over zijn oren verliefd op die ander, die zeker wist dat zijn vrouw vreemd ging en die hem paaide. Ja, wat hemelde ze hem op...hij viel er als een blok voor, maar later... Het lijkt ineens, hier, waar hij zijn jeugdliefde voor het eerst onder haar bloesje beroerde, raar dat zij hem bedroog.
"Ik heb nooit geweten met wie. Stel dat ze wel… wel van mij in verwachting was?"
Dit slaat in als een bom. Het kippenvel steekt hoogpolig op zijn rug. Terwijl de herfstzon brandend in de lucht staat te trillen, rilt hij als een populierenblad en concentreert zich op schapen in de verte. "Bah, ik moet niets oprakelen!" Hij rukt zijn jas open wat het klamme zweet op zijn lijf zal verkoelen. Waarom had zijn maitresse dat beweerd als het niet waar was?
"Haar kind lijkt immers sprekend op mijn moeder en mij. De tweede is als twee druppels water als zij, die eiste dat ik alle tijd aan haar diende te besteden. Ik moest het vreselijke verleden vergeten, riep ze, maar mijn ouders bleven zeuren dat ze hun kleinkind misten. Hoe vaak schreeuwde zij niet dat ik op kon rotten als ik naar DAT kind bleef verlangen. Ik kon geen kant op en later dreigde ze dat ik haar kinderen niet mocht zien als ik háár verliet." mompelt hij. "Dáárom sloeg ik niet met de vuist op tafel, ma. Het was niet meer terug te draaien!" Dat er tranen langs zijn wangen glijden merkt hij amper.
Tegenwoordig ziet hij zijn 'bastaard' gelukkig regelmatig en tot voor kort vroeg ze niets over vroeger. Ze zwijgen ook als het graf over haar moeder. Ze lijkt veel meer op hem dan zijn tweede dochter, die hem keihard aanviel toen hij vertelde dat ze een oudere zus had. Als een furie riep ze hem ter verantwoording.
"Waarom mocht ik dat tot mijn veertiende niet weten? Het is gemeen, héél doortrapt." oordeelde ze woest en wist niet half hoe ze daarmee, zonder het te weten, verdomd precies de spijker op de kop sloeg.
"Wie bedenkt nou zoiets idioots?" had ze gegild en hij had eerst gezwegen, uiteindelijk gefluisterd:
"Je moeder wilde het zo." Het klonk laf omdat ze haar net begraven hadden…en ze had hem vernietigend aangekeken. Ze hebben daarna wel contact gezocht met haar zusje, maar dat liep stroef dood...
De gedachte dat hij, net als zij, veertien jaar oud was toen de dood toesloeg zingt rond als een mantra.
Stel... stel nou dat...dat zijn jeugdliefde hem eenvoudig wel trouw was... dan betekent dat...
De stoomwalsende wetenschap en de gevolgen daarvan verpletteren hem. Dat het misschien anders in elkaar heeft gezeten dan hij dacht maakt hem duizelig en het verknoopt hem nog meer dan hij al was.
"Want… dan heb ik ten onrechte… Als mijn huidige vrouw daar achter komt dan... mompelt hij en verstopt zijn overwegingen achter de schaapskooi. Stram en uitgeput stapt hij in de auto.
De mysterieuze boodschap die de hei uitademt ontgaat hem, zijn gedachten nemen hem in beslag.
Het is zeker opvallend dat zijn tweede dochter opbloeide nadat haar moeder dood was... Alsof ze óók onder het juk vandaan kroop en hun zoon is aan lager wal geraakt. Hij staart verdrietig over de hei, die minder paars lijkt dan tien minuten geleden. Hij heeft nooit veel over het verleden losgelaten en moet dit zeker voor zijn huidige vrouw verzwijgen… Ze zou er niets van begrijpen ... zal hem er misschien om veroordelen en dan? "Ik heb nóóit verkeerde bedoelingen gehad en er is nu toch niets meer terug te draaien…"
Hij zet Eric Clapton aan met de song over zijn gestorven zoontje en stuift met een veel te hoog toerental weg. Alsof de duvel hem op de hielen zit.
feedback van andere lezers- tessy
Heel rakend Dora.
Dora: Dank je Tess. - hettie35
Ontzettend pakkend dit verhaal, ik zie die samenspraak zo voor me!
Knap Dora, liefs Hettie
Dora: Dank je wel Hettie,
volgens mij zou zoiets inderdaad best zo kunnen gaan - GoNo2
Eindelijk nog eens een echt verhaal. Dank u! - jan
heerlijk leesvoer!
grtzz
Dora: Ja, Jan, sommige dingen komen zomaar patsboe, alsof ze al jaren, als snoepje van de week om de hoek klaar stonden...
Werkt wel lekker ook, graaien uit de voorraad...een bak taai taai, of mierzoete toffees om van te snoepen...
Nu nog het boek dat er van verschijnen moet.. - Mistaker
Genoten!
Groet,
Greta
Dora: Dank je. Ja ja het zal je gebeuren, poehee, vakt niet mee, lijkt me..
|
