|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.4 C
De batterijen in de diplomat waren berekend op vijf jaar als er geen chips mee werden afgevuurd, maar die levensduur kon verlengd worden door de batterijen op te laden met een snoer dat ook weer sprekend leek op dat van de overeenkomstige MAT. Het snoer van de diplomat kon echter volledig uitgetrokken worden, om aan de andere kant een gestandaardiseerde seriële aansluiting vrij te maken.
Tenslotte diende het ding nog als communicatietoestel. Het kon zowel gesproken als geschreven tekst zenden en ontvangen, zonder dat er een externe zendmast nodig was, en dat tot veertig kilometer ver, als het goed gericht werd en de ontvanger voorbereid. Die functie maakte van gecoördineerde operaties on the fly een perfect handelbare bedoening.
De meeste mogelijkheden van het toestel vielen aan boord nochtans door het absorberende Atlascomposiet niet effectief te gebruiken. Niet dat ik dat zou willen, ik zag de expeditie als helemaal los van het werk dat ik op Aarde had gedaan. En ik respecteerde de privacy van de anderen aan boord zoals die van mezelf.
Voor zover ik kon weten, had het Departement er maar tien laten produceren. De laatste levering van drie stuks waren echter brutaal onderschept geweest door wat men steevast de vijand noemde, een verzamelnaam voor alles dat onbekend bleef of moest blijven en ons in ons werk hinderde. In dit geval had ik het sterke vermoeden dat niemand wist wie de daders waren geweest. Wel ging onze top ervan uit dat er een mol in het Departement zelf zat, anders kon men van het bestaan van de diplomats, laat staan de details van de levering ervan, niet op de hoogte geweest zijn. Persoonlijk vond ik een mol bij de producenten wat logischer, omdat het subdepartement voor ontwikkeling en productie altijd over een aardige hoop private fondsen en werkkrachten kon beschikken. Algemeen was mijn ervaring dat zulke sponsors graag op de hoogte waren van wat ze financierden en hun infiltreurs dan ook in de soep hadden zitten. Wat er ook van aan was, nadien gold er een verregaande informatiestop over het Diplomat-project. Als er meer geproduceerd waren geweest, had ik er dus geen weet van.
De boodschap wachtte. Ik trok het kabeltje uit de diplomat en sloot hem aan via de seriële poort, de standaard aansluitpoort voor alle moderne externe computerapparatuur. Na de decryptie bleek de boodschap uiteraard van het Departement te zijn.
---------
Aan: Litvintsuk, W
Aangaande: update 18
Amerikanen eisen opheldering moord.
Dringend.
Diplomatieke spanning stijgt met Zwart-Afrika en Azië.
kA+ betrapt door China aan de Japanse Archipel.
Amerikaanse goodwill van strategisch belang.
In Europa w aftreden geëist van Gailly voor Antoci-schandaal.
Kan voorlopig zonder veel moeite afgehouden w.
---------
Daar moest toch even over nagedacht worden. Het Antoci-schandaal kwam me niet bekend voor, maar Antoci was de naam van het Milanees concern dat kerncentrales en nucleaire wapens produceerde. Zowat een jaar voor ons vertrek werden er fondsen begroot om een cluster van acht fusiecentrales te bouwen in het Ruhrgebied, die in de stijgende Europese vraag naar energie moesten voldoen. Een megalomaan project, want de enige fusiecentrale die naam waardig, de Cefnu, had in de loop van decennia minstens drie maal zoveel gekost als de aanbesteding waard was, en ze kon toen we vertrokken op expeditie nog altijd niet economisch rendabel genoemd worden. Ergens kon ik de beslissing nog wel begrijpen, gezien de Aardse goedkope uraanreserves uitgeput raakten. Maar heel wat deskundigen noemden de plannen wedden op een dood paard. Ook van Anne wist ik dat ze die mening was toegedaan, maar dat concurrent Antoci de aanbesteding in de wacht leek te gaan slepen, kon natuurlijk motiverend werken.
Toen we vertrokken was de termijn van inbieden nog niet voorbij, maar iedereen keek naar Antoci. Ze kregen erg vaak dubieuze contracten voor militaire projecten, en hadden ook een belangrijke hand gehad over de jaren in de bouw en exploitatie van de Cefnu. Bovendien had president Gailly een kaderfunctie in hun militaire vleugel bekleed, voor hij werd verkozen. De president liet dan ook niet na in de debatten te vermelden dat Antoci de enigen zouden zijn die de opdracht tot een goed einde konden brengen. Dat klopte misschien gedeeltelijk, alhoewel dat door twee bedrijven werd gecontesteerd. Zowel Energia Iberia als Eurelec, waar Anne werkte, hadden zich ingeboden op de aanbesteding. Ze vonden elkaar terecht in een gezamenlijk standpunt; dat ze met evenveel subsidie als hun Grote Concurrent best klaar zouden zijn om de aanbesteding minstens tot een even goed einde te brengen. Tesamen als dat moest. Ook zij hadden hun inbreng gehad in de Cefnu, wat hen niet alleen een zelfverklaard recht van spreken gaf.
Ik kon niet anders dan vermoeden dat de aanbesteding zoals verwacht naar Antoci was gegaan, en de legitimiteit ervan aangevochten werd. Ongetwijfeld terecht, alleen al te zien aan dat ze het aandurfden om dat juridische pad te bewandelen. De pers, de vierde democratische macht, was immers grotendeels in handen van de regering-Gailly, wat ze ook mochten beweren. Vooral het woord voorlopig in de laatste zin van de boodschap, bewees dat de schrik erin zat in regeringskringen.
--------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Het was weer mooi om dit deel te lezen,
groetjes Hettie
Wardibald: Tot morgen :)
|
