|
< terug
Te veel kastanjes
Als het destijds mogelijk was geweest had ik een DNAtest geëist om te bewijzen dat IK niet vreemd was gegaan. Dat zou echter mijn geschokte geloof in hem niet hebben genezen, want dan nog diende hij zijn gedrag tegenover mij en zijn baby te verantwoorden. Ik wil, zodra er hiaten bestaan in de gegeven info, het naadje van de kous weten. Waar dienen halve waarheden toe? Wat is het nut ervan voor de ander? Wat wil men voor zichzelf bereiken, naast dat mijn vertrouwen incontinent wordt van verdraaide of onjuiste informatie raak ik nog méér op mijn hoede.
Normaliter leer je tijdens de pubertijd thuis gelijkwaardig overleggen, respectvol met elkaar spreken.
Dat dacht ik vroeger. Inmiddels ken ik een paar oorzaken voor die gemiste kans.
Ofwel: ouders stellen hun raad- en daadopvoeding niet bij tot een gelijkwaardig niveau. Of er doet zich een trauma voor in het gezin waardoor de kinderen aan hun lot overgelaten zijn.
Danwel: kinderen hangen de keiharde vader/moeder uit over hun ouders, maar welk kind doet dat vrijwillig? Hoe komt het dat ze boven hen moeten staan? Als ervaringsdeskundige heb ik gezien hoe mijn kind zo werd en daar was geen kruid tegen gewassen.
Vorig jaar liep ik de man, hij was van mijn leeftijd, op de Edense hei tegen het lijf en we wandelden samen op. Sommige mensen praten makkelijker tegen een vreemde die ze daarna nooit meer zien. Hij lichtte zijn hele doopceel of wat hij daar het snelst over kwijt moest. Na dertig jaar dacht hij nog doodleuk dat zijn ex alles wel had hersteld.
"Als ze jou trouw is geweest, dan is het volkomen onterecht dat..." constateerde ik en hij knikte.
"Wat gebeurde er nadat je het kind in de steek liet?" vroeg ik naar de bekende weg
Hij haalde zijn schouders op, had er alles aan gedaan om haar te vergeten. "Het deed te zeer." piepte hij met een brok in zijn keel. Hoewel ik de uitverkorene leek, zag hij niet dat ik boos slikte en dat ik weg wilde rennen ging aan hem voorbij.
"Jouw ex verdiende die vreselijke beschuldigingen niet. Zij kon jou nooit vervangen en zat wel met de ellende van jouw wantrouwen en jullie kind dat tevergeefs op je wachtte. Ze kon waarschijnlijk haar moeder niet meer vertrouwen." zei ik verwijtend. Zijn vochtige ogen zochten hulpeloos in de mijne. Verwachtte hij dat ik hem verloste? Wilde hij dat ik kwaad werd?
Het was maar goed dat hij van mijn verleden niets wist. Hij vroeg mij ook niets.
"Ooit vraagt jouw kind waarom je wegbleef," zei ik,"en dan helpt alleen eerlijkheid jullie."
Ik bleef rustig en hij keek schuldig, gluurde alsof ik het brandende braambos was…Voor Jahweh moet ik nog minstens tig levens doorstuderen, dacht ik al nijdiger en sneerde: "Ik zou mijn ogen uit mijn hoofd schamen," wat hem kennelijk nogal verraste.
"Als ik moest vertellen dat ik haar voor privégenot heb ingeruild of dat ik onder de knoet zat van iemand die mij gebood haar te ontkennen zou ik me kapot schamen!" pufte ik verontwaardigd.
Ik was van God los en wilde weglopen, maar hij hield me tegen en knikte triest.
Beaamde hij daarmee wat ik zei? Het leek me een vriendelijk vent met een jeugdfout op zijn ziel.
"Was je te bang om die foute keuze toe te geven? De moeder had het je beslist vergeven, denk ik, als je het met haar had overlegd." zei ik naar eer en geweten. Hij fluisterde, "Ja, denk je?" en keek hoopvol. Ik overwoog om hem te adviseren met zijn ex de gemaakte blunder door te spreken, maar ik wist niet of zij op mij leek. Wel wist ik: als mijn ex sorry zou zeggen zou er al een aardig begin zijn om die oude ellende uit de wereld te helpen. Ineens vond ik het onnodig om langer heiliger dan Moeder Theresa te wezen en flapte eruit, dat ik hem niet begreep. Hij was oprecht benieuwd en ja, nu vroeg hij er toch echt zelf om...dus...
"De kerel die mij wel wil, maar mijn kind niet accepteert, werk ik eigenhandig de tent uit! Want kom niet aan haar of ik word een leeuwin die haar welp beschermt." kletste ik om zijn oren en hij was sprakeloos van de te heldere spiegel die hem werd voorgehouden. Ik draaide me om en ging.
Later zag ik hem met gebogen rug iets achter de schaapskooi neerleggen en naar zijn auto sjokken…
Hij racete weg, het zand spoot in een grote boog vanonder de wielen vandaan en ik hoopte, wellicht tegen beter weten in, dat hij met zijn ex zou overleggen, vrede kon sluiten in het belang van hun dochter.
Ik vreet een mud stenen op, incluis jute zak, als er een psycholoog bestaat die het hem uit kan leggen zodat hij het begrijpt en zichzelf dan leert vergeven, want zonder dat komt er óók bij hen geen schot in de zaak. Ik kan dat soort neutrale hulp niet geven…..heb teveel kastanjes voor dergelijke mensen uit het vuur gehaald.
feedback van andere lezers- tessy
Mensen maken het zichzelf graag moeilijk door te denken dat ze de gemakkelijkste oplossing kozen. Maar dit blijkt dan vaak een oplossing te zijn waar ze een verder leven lang onder gebukt gaan.
Nu kan je zeggen eigen schuld dikke bult, maar het is wel zo dat van die ene keuze die hij gemaakt heeft andere mensen de dupe zijn, en dan is het niet langer éigen bult dikke schuld...maar geef je de bult gewoon door aan anderen.
Dora: Dank je Tess, de spijker op de kop.
Klopt als een bus Tesske... kennelijk zien die mensen dat zelf zo niet...waar zou dat toch aan liggen? - Runner
Een sterk verhaal!
Dora: Dank je. Sterk in de zin van sterk of in de zin van sterk, ik bedoel maar Runner... soms zijn de verhalen bijna sterker dan de werkelijkheden...er zijn er zoveel. - hettie35
Waarom klinkt mij dit zo bekent in de oren? Veel mensen zitten met dit probleem Dora, goed dat je erover schrijft!
groetjes Hettie
Dora: Dank je, Dit is deel twee van "niet terug te draaien" want ik belicht zaken graag van meerdere kanten...er is niet één waarheid...maar minstens drie.
|
