|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.4 G
De assembler was de verzamelnaam voor alle machinerie die de chemische kringloop aan boord gesloten hield en moest niet als één enkelvoudige machine worden opgevat. De apparatuur voor de organische verbindingen die we nodig hadden om te leven, kon best omschreven worden als een dubbel systeem: top down en bottom up. Beide systemen gebruikten dezelfde basis: het belangrijkste chemische bouwsteentje van de natuur, het isopreen. De natuur gebruikte ze in pakjes van twee steentjes met een scharnier aan elkaar, wat men terpenen noemt. Een stof die uit één pakje van twee bestond, heette een monoterpeen, dan diterpeen enzovoort. De enkele uitzonderingen niet meegerekend, kon elke organische stof die we mogelijk nodig konden hebben, worden opgebouwd uit isopreen, een monoterpeen of een diterpeen. Het ene systeem bouwde dus op uit de enkelvoudige schakeltjes, terwijl het andere vertrok van fytol, een diterpeen met een alcoholgroep eraan. Dat haalde de machine uit de oogst van het biolab. Chemisch gezien was het de staart van het dikkopvormige molecule dat chlorophyl heet, de stof die planten hun groene kleur schenkt. De flora van het biolab was er door genetische modificatie erg rijk aan en kweekte het met bakken bij door fotosynthese, dat uitermate handige natuurlijke proces, de eerdere bankier.
Het chemische verhaal werd veel ingewikkelder wanneer terpeenketens gesubstitueerd moesten worden, dat waren detailreacties die ik grotendeels afzonderlijk nauwgezet in de chemische sector moest opvolgen. Gelukkig zijn alcoholen dankbare stoffen die een brede waaier van omzettingen kunnen ondergaan.
Dat alles sloot die kringloop nog niet helemaal. Afvalverwerking was op Aarde al een wetenschap op zich geworden. Er zijn nu eenmaal dingen die men opsteekt wanneer meer dan twintig miljard wereldburgers van hun afval moeten ontlast worden. Onze systemen waren dan ook geadopteerd van kennis die grotendeels op Aarde was opgedaan. Maar veel van die basisbeginselen kwamen oorspronkelijk van bijeengestoken hoofden die hadden nagedacht over de eerste bemande ruimtevaart.
Het principe bij uitstek in die nieuwe wetenschap: produceer de vuiligheid gewoon niet. Als we onze maaltijden volledig consumeerden en alleen afnamen wat we nodig hadden, bijvoorbeeld voor medische doeleinden, dan bleef er eigenlijk maar één bron van afval over. Ook het toilet, de douche en de wasmachine konden dus tot de assembler gerekend worden. Ons menselijk afval passeerde eerst langs de waterprocessor, die er net zoveel zuiver water aan onttrok tot een buffertank van de assembler doorheen het schip volledig vol zat. Die stond in wisselwerking met de gecontroleerde atmosfeer en voorzag ons van drinkwater, als er de belangrijkste mineralen werden aan toegevoegd.
Bij die watercyclus kwam nauwelijks chemie kijken, en dat viel gemakkelijk te verklaren. Water moet immers nooit beschouwd worden als afval. Anders dan zuurstofgas, verbruikten we eigenlijk in essentie geen druppel, we vervuilden het alleen maar. Al het water dat we opdrinken, verliezen we terug gewoon als water. Als de Bijbel ons leert dat we stof zijn en tot stof terugkeren, dan is het kleurloze goed daar de eerste kandidaat voor. Zarah vertelde mij eens dat de Koran op dat gebied sprak van modder. Klinkt toch al natter dan stof. In water is het eerste leven ontsproten, dat ongetwijfeld voor meer dan 99% uit water moet hebben bestaan. Nu miljarden jaren later, zijn we het nog altijd voor meer dan de helft. Het bij zijn chemische naam waterstofoxide noemen, is zelfs in de chemie not done.
Naast ons water werd ook ons diner geserveerd in flexibele gesloten bekertjes, uit wat dikkere folie gemaakt, met een mondstuk aan en voorzien van een systeem dat ze gemakkelijk deden oprollen. Daarom was onderaan de assembleruitgangen een kleine opening voorzien voor folieafval. Een aparte cyclus haalde het voedselresidu van de bekers en recycleerde de folie.
Wat we een maaltijd noemden, had erg veel weg van modern varkensvoeder dat op Aarde werd gebruikt, met de nodige aanpassingen natuurlijk. Buiten ons in leven houden, zorgde het ervoor dat we erg weinig moesten beren. De technologie was ontwikkeld om de hoeveelheid mest op Aarde terug te dringen, om problematisch wordende verzuring van akkerlanden en grondwater tegen te gaan. Ons voedsel bevatte ook heel wat dierlijke eiwitten die aangemaakt werden via het overeenkomstige gen in het genoom van onze beplanting in het biolab. Op Aarde hadden zulke landbouwproducten ook de veestapel zelf weten verkleinen, wat meteen een boel moderne landbouwproblemen had opgelost. Vooral waterconsumptie en veevoederkosten hadden immers van de landbouw een gesubsidieerde bedrijfstak gemaakt, wat niet meer houdbaar bleef in de tijdsgeest van eerlijke wereldhandel. Vlees was daarmee een gegeerd luxeproduct geworden. Het gat in de markt voor de gewone sterveling werd gevuld door kwekerijen van kleinere dieren: van pluimvee en konijnen, ratten en muizen, tot sprinkhanen en andere insecten. In een geperste burger één van mijn favorieten overigens, die laatste.
--------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Dit leest inderdaad iets minder vlot zoals je al vertelde, maar daarom niet minder goed.
Groetjes Hettie
Wardibald: Een goed teken dat ook dit nog goed valt.
|
