|
< terug
Gegaan met hun banaan
Ik was jarig. Er kwam een nichtje om met mij de bananensoezen soldaat te maken. De rest van de familie is in de loop der tijd met hun banaan op de loop gegaan. Ik weet ook nog steeds niet waarom die vruchten krom zijn. Ma zei…. Dáárom! Daar was de kous mee af. Mijn vader was genuanceerder: "Waren ze recht van lijn, dan zouden het geen bananen zijn."
De oorlog heeft ons geleerd dat het fout is om te sorteren, te selecteren op ras. Toch doen pokdalige mengvormen het minder 'goed'. Men kweekt uiterst fanatiek rashonden totdat ze door de achterpoten zakken. Omdat er geld uit te slaan is. Fruit wordt via schoonheidnormen beoordeeld, smaak en afkomst komt op de laatste plaats. Het vlekje is tweede keus. Een piertje dat van de natuur meegeniet zul je in een Cox Oranje niet meer vinden, de Cox is trouwens als appelsoort bijna uitgestorven. Zij die het zuivere onbespoten nastreven vinden het normaal dat ze omheen het bewegende vlees eten. Mensen verzwijgen veel van hun gebutste ellende want overleven is van groter belang dan klagen. Later bespreekt men het lot wellicht in intieme situaties of in hoge nood bij een therapeut. Als je geluk hebt word je daar niet voor eeuwig aan een jeugdtrauma vastgenageld en kom je met die hulp verder.
Hoe komt het dat men decennia later over iets vernietigends spreekt? Omdat de pijn te confronterend is? Omdat belangen van anderen voor gingen? Wellicht omdat er tijd noch begrip was?
Zoals het nog immer te dichtbij komt, de luisteraar zich ongemakkelijk voelt bij schokkende levensverhalen.
Dragen de beste stuurlui van wal mosterd na de maaltijdse oplossingen aan om, zodra men iets over geleden leed vertelt, het slachtoffer postuum de schuld te kunnen geven? Het is wonderlijk hoeveel 'beter' anderen het zouden hebben gedaan en ik vraag me vaak af: Waar was men toen het ongeluk zich voltrok en er doordringend luidkeels om hulp werd geroepen? Goed dat er gehoor is voor incest en ander misbruik, dat vroeger binnenskamers werd afgehandeld. Eindelijk kan men het kwaad bij de wortel uitroeien, aanpakken.
Het blijkt echter dat de geschiedenis weinig leert anders dan: wegkijken en er niet te diep op in gaan.
Destijds was het een schande dat moeders over de hoofden van kinderen vaders 'straften' die zich 'slecht' gedroegen. Men propagandeerde bij een scheiding co-ouderschap en als het scheiden uit de hand liep moest men een mediator nemen om de vechtenden echtelieden te begeleiden. In het belang van de kinderen. Maar wat als dat allemaal niets hielp want met onwilligen is het slecht kersen eten? We zijn dertig jaar verder en nog steeds bestaat de aktiegroep van misdeelde vaders. Anti-autoritaire opvoeding was in. Oh weh als je destijds regels en duidelijk herkenbare grenzen aandroeg bij je kinderen want dan was je verdacht van Hitleriaanse praktijken. Ik geloofde in rust en regelmaat en meegroeien met de eigenheid van je kind, opdat het zonder ouders leerde leven en zich sterk zou voelen om de wereld te veroveren. Trots ben ik dat ik me aan die normen hield.
Inmiddels weet ik dat niets garandeert dat opvoeden succesvol afloopt want de meegeleverde genen zijn meer de baas dan we dachten. Alsof die cellen zich iets herinneren van tig generaties terug. Roependen in de woestijn leren vanzelf zwijgen over de wereld die te snel draait op richtlijnen als hebzucht, domheid en verdeel en heers. Er is amper tijd om na te denken wat de gevolgen zijn van nieuwe innovatieve fratsen en hebbedingen, die ons tijd moeten besparen. Een hele generatie is opgegroeid met een broertje dood aan maatschappelijke problemen want waarom protesteren als je het goed hebt? En wie die welvaart maakte heeft nu het nakijken.
Ik heb ouders gehoord over respectloze kinderen, ken ook lieden die verzwijgen hoe alleen ze zich voelen, maar niemand klaagt. Zeker de mensen niet waarbij het leven 'gewoontjes gezond' verloopt.
Van de week hoorde ik een geweldig goede doordenker:
"Je moet "het" niet onder woorden brengen! Iedereen weet wat er aan de hand is, maar zodra je het benoemt moet men er tegen in verweer komen. Men voelt zich dan verplicht er iets aan/tegen te doen.
Eindelijk weet ik hoe het moet: mijn mond houden en net doen of ik gekke Henkie ben…
feedback van andere lezers- Mistaker
Mooi krom is niet lelijk.
G
Dora: En was het recht van lijn zou het geen banaantje zijn, dank je...,< : ))) - GoNo2
Knap geschreven!
Dora: Dank je wel. - hettie35
De beste stuurlui staan altijd aan wal Dora,
ik heb ook wel geleerd om mij doof te houden
voor al die zogenoemde goedbedoelde adviezien.
Groetjes Hettie
Dora: Ik geloof dat we met meer zijn Hettie. Ooit kunnen we er misschien wel een hele hal mee vullen? We will see. Dank je wel voor het lezen - tessy
Hier ben ik even stil van, het zijn zulke waarheden die je slaat..
Dora: Dank je Tess.... Ik bloos ervan
Ik blijf het eigenwijs benoemen, jawel.. dat wel...Of het helpt? We zullen zien wie er in verweer komen of er iets aan gaat doen... - Runner
Gekke Henkie is het er mee eens!
Dora: Runner, van jou neem ik alles aan, dank je. - jan
wie spreekt er nog van een gelukkige jeugd...ik las ergens dat je geluk zelf moet maken, ik ga het toch proberen, gereedschap heb ik al, een zaag, een hamer en wat spijkers!
ik eet al vanaf dat ik het weet appelmoes...
een lekker goedkoop merk
grtzz
Dora: Ik was best gelukkig, wist dat het vanbinnen zat, ondanks alles.
Goed zo, ik zoek iemand die me met een klus kan helpen en volgens mij ben jij wel handig...Zaag hamer en spijkers. Ik zoek ze niet op laag water, jij? Pluk de dag... het mag.
|
