|
< terug
In de stille uurtjes
Terwijl de wake zich langdurig en traag voortzet zwerven gedachten alle kanten uit. Er zit geen echte
lijn in, de ene komt de andere gaat. Soms zijn het mooie herinneringen maar ook de mindere
goede momenten komen naar boven drijven. Gelukkig voeren de goede de boventoon, dat is al
een zegen op zich zelf.
Het is een feit dat als je zo alleen in nachtelijke uren in een ruimte verkeerd om bij een zieke te waken het niet alleen verdrietige momenten zijn. Je denkt aan je kindertijd, over hoe gezellig het was als je op zondag als je vader ook vrij was gezellig ging fietsen. Met als hoogte punt een ijsje bij de Italiaan. Ja, we waren blij met kleine dingen en ik denk minstens zo gelukkig als nu de kinderen zijn met hun dure verlanglijstjes. Soms ook eindigden de fietstochten bij een speeltuin dat was
vaak dolle pret. Ook glijden mijn gedachten in die stille uurtjes naar de tijd dar er een vriendje in
het spel was. Van vader vroeg thuis komen en moeder die een oogje dichtkneep en zachtjes de voordeur opende en wel maande om zachtjes te doen want vader sliep immers al!
Vaak vroeg hij de volgende dag of ik een leuke avond had gehad en hoe laat ik in huis was. Wat
mijn moeder dan altijd oploste met een knipoog naar mij en vertelde dat ik op tijd binnen was want ze was nog wakker geweest. Een sleutel kregen we in die tijd dan ook niet mee je had maar te zorgen dat je op tijd in huis was. Een heerlijke tijd met de steun van moeders.
Toch had vader ook zo zijn ding, als we uit gingen op de zaterdag avond had hij altijd wel een smoesje
om even mee naar de deur te lopen. Daar diepte hij dan nog een papieren rijksdaalder uit zijn broekzak en frommelde die in je hand. Ach in de stilte zijn herinneringen vaak zo slecht nog niet.
feedback van andere lezers- GoNo2
Herinneringen die mooi zijn, moet je koesteren...
hettie35: Dat ben ik helemaal met je eens GoNo,
dank je voor het lezen.
Groetjes Hettie - Runner
Zoete herinneringen. Koester ze!
hettie35: Zeker weten Henk,
groetjes en een fijn weekend. Hettie - silvia
heel herkenbaar Hettie, toen ik pas uitging met mijn man, toen dus nog mijn vriendje, kneep mijn moeder ook een oogje dicht...
ook heel herkenbaar wat je schrijft over alle herinneringen die boven komen. Toen mijn ouders overleden speelde zich een hele film af in mijn hoofd en dat bracht verdriet maar ook dankbaarheid met zich mee.
hettie35: Dank je Silvia fijn om te weten dat het zo herkenbaar is.
Wens je een fijn weekend. Hettie - Dora
Mooie herinnerdingen Hettie... daar kun je wel op teren
en overal is er wel eens iets, zolang het maar in balans is...
het kan niet allemaal rozegeur en manenschijn zijn, toch?
hettie35: Dat ben ik helemaal met je eens Dora, zoals het was is het goed.
Liefs Hettie
|
