|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.5 B
Een vitaalpak woog weliswaar zo'n slordige 50 kilogram, maar voor wie erin zat voelde het vederlicht aan. Meer zelfs, de pneumatische gelachtige vloeistof tussen membranen binnenin, waren in staat de drager zijn natuurlijke spierkracht te versterken. Het werkte met een computergestuurd systeem dat hersengolven analyseerde, en daardoor kon het bepalen welke beweging de drager maakte. Op basis daarvan werden de membranen aangepast, waarbij de gel vanbinnen dan dienst kon doen als extra spier, door samen te trekken.
Het vitaalpak was ook een erg effectief schild tegen krachtige elektromagnetische straling, zelfs tegen radioactiviteit en de meeste kosmische straling. Daarboven beschikte het buiten de essentiële beademingsfuncties nog over waterrecyclage, van zweet en urine dus, wat van pas kon komen tijdens langere operaties. Commando's konden via een computer gebeuren, een met doorzichtig composiet beschermd monitortje met zeven dikke indrukbare toetsen errond op onze linkervoorarm. Daarmee konden allerhande extra functies geactiveerd of afgezet worden en kon erg veel vitale informatie op het vizier geprojecteerd worden. Ben, die linkshandig was, droeg als enige de computer op de rechterarm.
De pakken bleken enorm sterk en boden toch nog meer dan een minimum aan flexibiliteit. De buitenste laag Atlascomposiet nam het gros van het totaalgewicht voor zijn rekening en door de dikte ervan plooide het niet geweldig, het had veel weg van taai rubber, maar dan schier oneindig veel sterker. De flexibiliteit in de vitaalpakken kwam er vooral dankzij de manier waarop de verschillende stukken composiet ten opzichte van elkaar geplaatst stonden, en over elkaar konden schuiven op de plaatsen waar dat nodig was. Een beetje zoals een middeleeuws harnas, maar dan onder de oppervlakte. Op Mars gingen we immers met veel atmosferisch stof te maken krijgen, wat tussen de schuivende stukken kon geraken.
Enkel de handen bleven in het pak relatief onbeschermd, het waren meer dikke rubberen handschoenen. Ze lieten een vrijheid toe die de blote hand benaderde, wat bij precieze werkzaamheden natuurlijk geen overbodige luxe zou zijn. Het was voor onze geplande expeditie een noodzakelijk kwaad. De handschoenen beschermden nog wel tegen de meeste radioactieve stralingstypes, maar hun geringe dikte kon de sterke kosmische straling niet afbuigen.
Het geheel was een schier totaal beschermend pak dat zelfs de impact van bijvoorbeeld een moderne kogel van point blank kon verdragen. Het zou bij zulk een inslag wel licht beschadigd raken, maar in het composiet zaten overal minuscule bubbeltjes regeneratieve vloeistof ingebed, die eventuele putten en scheuren snel weer dicht deden slibben.
Ook de helm bestond natuurlijk uit hetzelfde composiet. Net zoals het buitenraam van een persoonlijke sector, was het zicht door het vizier loepzuiver. Ongetwijfeld had de technologie een militaire oorsprong, maar in ons geval was het vooral de bedoeling om te kunnen anticiperen op de ontelbare Martiaanse gevaren.
Ik wachtte af met een oordeel te vormen over de kwestie tot ik wist hoe Milo erover dacht. Hij had de analysator voor de hersengolven mee ontworpen. Als die niet kon worden aangepast naar een ander bemanningslid, leek het mij erg moeilijk het vitaalpak door iemand anders effectief genoeg te laten gebruiken. De pakken waren gemaakt om niet kapot te gaan, waardoor ze voor vervangstukken in mijn ogen ook niet echt in aanmerking kwamen. Maar als Anne en Rick dachten dat het kon gedaan worden, ging ik daar niet tegen inbeuken.
Beleefd als hij was, had Milo de anderen laten uitspreken, maar zoals verwacht velde hij zijn vakkundig oordeel uiteindelijk.
"Of de inwendige vorm van Caitlins pak kan worden aangepast weet ik niet, ik ben geen ingenieur, maar ik kan wel zeker zeggen dat ik het sturingselement niet zomaar naar iemand anders kan herprogrammeren. Ik heb er aan boord niet de middelen voor en zelfs dan nog, zou het weken aan een stuk moeten getest worden. Iedereen herinnert zich toch wel hoe lang dat duurde tijdens de voorbereiding?"
In mijn geval had het een kleine maand geduurd, eer men tevreden was met de testresultaten. We hadden zelfs een choreograaf nodig nodig gehad die ons kon leren zo weinig mogelijk verschillende spieren te gebruiken in een beweging. Zo konden we de testen geleidelijk opwerken tot complexere bewegingen en combinaties. Eventueel kon Rick wel die choreograaf spelen, maar dat zou maar één vel van de stapel problemen afnemen.
-------
Wordt vervolgd - binnen enkele dagen
feedback van andere lezers- hettie35
Dit vind ik naar mijn smaak saaier lezen dan de vorige delen,
maar er zullen ongetwijfeld wel weer boeiender delen verschijnen hier.
Groetjes Hettie
Wardibald: Hopelijk ben ik nu helemaal terug..
Dank je voor deze fb, dat wordt een waardevol nog-werk-aan-vinkje
|
